Yoga Sudhakara - Tamil - யோக சுதாகரம் - யோக சூத்திர விளக்கவுரை

ஓம்

யோக சுதாகரம்

ஸ்ரீ சதாசிவேந்திர சரஸ்வதி [ஸ்ரீ சதாசிவ பிரம்மேந்திரர்]

பதஞ்ஜலி யோக சூத்திர விளக்கவுரை

தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு:

பரமஹம்ஸ தாசன் சிவா

(பார்க்க: mccrf.org)

மொழிபெயர்ப்பாளரின் குறிப்பு:

இது யோக சுதாகர [தெய்வீக யோக அமிர்தம்] எனப்படும் உன்னதமான சமஸ்கிருத உரையின் மொழிபெயர்ப்பு ஆகும். இது புகழ்பெற்ற யோகி ஸ்ரீ சதாசிவ பிரம்மேந்திரர் என்று பிரபலமாக அறியப்படும் ஸ்ரீ சதாசிவேந்திர சரஸ்வதி எழுதியது. மிக எளிய மற்றும் தெளிவான சமஸ்கிருதத்தில், பிரபல மஹரிஷி பதஞ்சலி எழுதிய பதஞ்சலி யோக சூத்திரம் என்ற நூலின் ஆழமான விளக்கத்தை இந்த யோக சுதாகர உரை வழங்குகிறது.

யோக சுதாகர உரை யோக சூத்திரம் குறித்த பல்வேறு அம்சங்களை விரிவாக விளக்குகிறது:

அத்தியாயம் 1: மனதின் மாற்றங்கள் [விருத்திகள்], மோக்ஷத்தின் [முக்தி] வகைகள், வைராக்கியத்தின் தாரதம்யம், பரவைராக்கியத்தின் மேன்மை, ஈஸ்வரனின் தன்மை, பிரார்த்தனை மற்றும் ஓம் தியானத்தின் முக்கியத்துவம், நட்பு மற்றும் கருணை போன்ற நற்குணங்களை வளர்ப்பதன் நோக்கம், பிராணாயாமத்தின் கட்டங்கள், மற்றும் சமாதியின் பல்வேறு நிலைகளை தெளிவாக விளக்குகிறது.

அத்தியாயம் 2: கிளேசங்கள் [துன்பங்கள்], கர்மா, குணங்கள், ஆயுட்காலம், மற்றும் படைப்பின் நோக்கத்தின் இணைப்பு ஆகியவை பற்றிய விவரணை அளிக்கிறது. துன்பத்தை கடக்க வேண்டிய வழிகளை விளக்குகிறது, விவேக க்யாதியின் [பிழையற்ற விவேகத்தின்] முக்கியத்துவம் மற்றும் அதன் வளர்ச்சிப் பரிமாணங்களை வலியுறுத்துகிறது. நற்குணங்களைப் பயில்வதன் அவசியம், அனந்தத்தை தியானிக்கும் முறை மற்றும் பிராணாயாமத்தின் பல்வேறு அம்சங்கள் குறித்த ஆழ்ந்த விளக்கங்களை அளிக்கிறது.

அத்தியாயம் 3: சம்யமாவின் முக்கியத்துவத்தை விளக்குகிறது. மனப் பரிணாம மாற்றங்களின் செயல்முறை மற்றும் நோக்கத்தை வெளிப்படுத்துகிறது. சித்திகள் [அரிய, அதிசய சக்திகள்] குறித்த பட்டியல், அவற்றின் ஆச்சரியமான விஞ்ஞானபூர்வ தகவல்கள், அவற்றின் சரியான பயன்பாட்டின் முக்கியத்துவம் மற்றும் தவறான பயன்பாட்டின் அபாயங்கள் ஆகியவற்றை கொண்டுள்ளது. இந்த அத்தியாயம் மோக்ஷத்தை நல்கும் உண்மையான அறிவை அடைவதைப் பற்றி விளக்குவதுடன் முடிகிறது.

அத்தியாயம் 4: இயற்கையின் [பிரக்ருதி] பங்கு, தனிப்பட்ட மனதின் உருவாக்கம், கர்மா, மூன்று குணங்களின் இடையிலான விளைவு, நினைவுகள் மற்றும் அவற்றின் இணைப்புகளை ஆய்வு செய்கிறது. இது மனதின் செயல்பாடுகள், அதன் அடிப்படை மற்றும் செயல்பாடுகள், ஆத்மாவின் பங்கு மற்றும் இறுதி மோக்ஷத்தை நோக்கிச் செல்கின்ற படிகள் ஆகியவற்றை விளக்குகிறது.

ஒவ்வொரு சூத்திரத்திற்கும், அதற்கு முந்தைய சூத்திரத்துடன் அதன் தொடர்பை காட்டும் சிறிய முன்னுரை வழங்கப்படுகிறது. அதேசமயம், வேதாந்த உரைகளில் ஆதி சங்கரரின் உரை பாணியில் எதிர்மறை வாதங்களையும் இந்த உரை கொண்டுள்ளது.

இந்த அரிய மற்றும் மதிப்புமிக்க உரை பொதுமக்கள் இடையே எளிதில் கிடைக்காத ஒன்று. சமஸ்கிருத அச்சுபதிப்பின் நகல் archive.org இல் கிடைக்கிறது. இரண்டு ஆங்கில மொழிபெயர்ப்புகள் மற்றும் ஒரு தமிழ் மொழிபெயர்ப்பு மட்டுமே அறியப்பட்டுள்ளன; அவை வாசிக்க கடினமாகவோ அல்லது பதிப்பில் இல்லாததாகவோ எனத் தெரிகிறது.

பதஞ்சலி யோக சூத்திரங்களுடன் எனது பரிச்சயம், எனது ஆன்மீக ஆசான் ஸ்ரீ பரமஹம்ச யோகானந்தரின் போதனைகளால் தொடங்கியது. ஸ்ரீ பரமஹம்ச யோகானந்தரின் நேரடி சீடரான ஸ்ரீ ராய் யூஜீன் டேவிஸ் எழுதிய பதஞ்சலி யோக சூத்திர உரையின் [i] மூலம் அதைப் பற்றிய அறிவு மேலும் ஆழமானதாயிற்று. ஸ்ரீ பரமஹம்ஸ யோகானந்தரின் குருவான ஸ்ரீ சுவாமி யுக்தேஸ்வர் கிரியின் தி ஹோலி சயின்ஸ் [கைவல்ய தர்ஷனம்] [ii] , பதஞ்சலி யோக சூத்திரங்களுடன் ஒத்த கட்டமைப்பை பின்பற்றியிருந்தாலும், தனித்துவமான கோணங்களில் அவற்றின் நோக்கத்தினை வழங்குகிறது. அது பதஞ்சலி யோக சூத்திரங்களில் என் பார்வையை மேலும் விரிவுபடுத்தியது. எனது பிரிய குரு ஸ்ரீ பக்தி பதஞ்சலி கிருஷ்ணசாமி மற்றும் பல்வேறு உன்னத மஹான்களின் அருள்புரிந்த போதனைகளால் பதஞ்சலி யோக சூத்திரத்தில் கற்றுணர்ந்தவை மேலும் உறுதியானது.

என் பங்கு இந்நூலில் மிகச்சிறிதானதே ஆனாலும், ஸ்ரீ சதாசிவ பிரம்மேந்திரரின் இந்த மகத்தான உரை யோக ஆர்வலர்களுக்கு எளிதில் கிடைக்கவேண்டும் என்ற என் ஆசை இந்த முயற்சியை செயல்படுத்தியுள்ளது என நான் நம்புகிறேன். என் ஆழ்ந்த நன்றியை பரம குருமார்களுக்கு, ஞானமிகு ஆசிரியர்களுக்கு, மற்றும் என்றும் அருள்புரியும் இறைவனுக்கு பணிவுடன் செலுத்துகிறேன்; அவர்கள் அளித்த ஞானம், வழிகாட்டல் மற்றும் அருளாலே இக்காரியம் சாத்தியமானது.

மொழிபெயர்ப்புப் பணிக்காக, உயர்தரமான சமஸ்கிருத ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பை வழங்குவதில் ChatGPT முக்கிய பங்காற்றியது. பதாந்தரமாக இருப்பதால் வாசிக்கக் கடினமாக இருந்தாலும், ஸ்ரீ எஸ் கோதண்டராமன் எழுதிய யோக சுதாகர ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு[iii], சரிபார்ப்புக்கு மிக முக்கியமாக இருந்தது. ChatGPT வழங்கிய ஆங்கில தமிழ் மொழிபெயர்ப்பும் இந்த அரிய உரையின் தமிழ் மொழிபெயர்ப்பை விரைவாக வெளிவிட ஏதுவாக இருந்தது.

யோக சுதாகர உரையின் வடிவம், கருத்து ஆகிய இரண்டையும் அடிபிசகாமல் தொடர்ந்து இந்த மொழிபெயர்ப்பு வடிவமைக்கப்பட்டுள்ளது, மேலும் பதஞ்சலி யோக சூத்திரங்களின் பரிச்சயத்திற்காக அவற்றின் மூலத்தை தமிழில் பதம் பிரித்து சேர்க்கப்பட்டுள்ளது. வாசகர்கள் இதை பயனுள்ளதாகக் காண்பார்கள் என்று நான் நம்புகிறேன். இந்த மொழிபெயர்ப்பில் ஏதேனும் தவறுகள் இருந்தால், தயவுசெய்து எனக்கு phdsiva@mccrf.org என்ற மின்னஞ்சல் மூலம் அறிவிக்கவும்.

இறையன்பில்,

பரமஹம்ஸ தாசன் சிவா

அடிக்குறிப்புகள்:

[i]. The Science of Self-Realization: A Guide to Spiritual Practice in the Kriya Yoga Tradition, Commentary on Patanjali’s Yoga-Sutras by Roy Eugene Davis, CSA Press, Lakemont, Georgia. பார்க்க: csa-davis.org.

[ii]. The Holy Science (Kaivalya Darshanam) by Sri Swami Yukteswar Giri, Self-Realization Fellowship, Los Angeles, California. பார்க்க: yogananda.org

[iii]. Yoga Sudhākara—A Commentary on Patanjali's Yoga-Sutras, composed by Sri Sadasivendra Saraswati; English Translation by S. Kothandaraman, அச்சுப்பதிப்பாளர்: Karakotaka Vayalore Trust, Chennai, India.

பிரார்த்தனை:

1. எவரை தியானிப்பதால் அகிலக் கிலேசங்களாலும், கர்மங்களாலும், பிற மாசுகளாலும் தீண்டமுடியாத, அழியாத உள்ளார்ந்த சைதன்யத்தை அடைகின்றோமோ, அந்த ஆண்டவனை வணங்குகிறேன்.

2. மனநிலையையும், உடலையும், வாக்கையும் பரிசுத்தமாக்கும் திறன் வாய்ந்த, குற்றமில்லாத ஸ்ரீமத் பதஞ்சலியின் பாத யுகளங்களை நான் வணங்குகிறேன்.

3. எவர்களின் எல்லையற்ற கடல் போன்ற கருணையினால் எனக்கு மெய்ஞ்ஞானம் ரத்தினமாக கிடைத்ததோ, அந்த ஞானிகளால் போற்றப்படும், பேரின்பத்தையும் அறிவையும் அருளும் புகழ்மிக்க குருமார்களை நான் வணங்குகிறேன்.

4. [ஆதிசேஷாவதாரமாகிய] பதஞ்சலி முனிவர் உபதேசங்களால் மேன்மைபெற்ற உயர்ந்த ஆசான்களின் மலர்முகங்களிலிருந்து வெளிப்பட்ட வார்த்தைகளை கவனமாகக் கேட்டு, அவர்கள் தந்த உபதேசங்களை நன்கு அலசி ஆராய்ந்து கடைந்தெடுத்து, இப்போது இந்த விளக்கவுரையைத் தொடங்குகிறேன்.

1. ஸமாதி பாதம்

இங்கு, மேதகு முனிவர் பதஞ்சலி, வேத ஸாஸ்திரங்களின் விஞ்ஞான உபாயங்களை நடைமுறை செயல்பாட்டுக்காக விளக்குகிறார்:

1.1: அத யோகானுஷாசனம் ॥ 1॥

1.1: இப்போது யோகத்தின் உபதேசம் தொடங்குகிறது.

இந்தச் சூத்திரத்தில் "அத" [இப்போது] என்ற சொல்லின் பொருள் தொடக்கம் மற்றும் மங்களகரமான துவக்கம் எனும் இரண்டையும் குறிக்கிறது.

இங்கு "யோக" என்பதன் பொருள் சமாதி, இது "யுஜ்" என்னும் மூலச்சொல்லிலிருந்து வந்தது; அதாவது ஒன்றிணைவு அல்லது மனக்குவிப்பு. இதன் உபதேசம் அல்லது வழிகாட்டல் "அனுஸாஸனம்" [ஒழுக்கவியல் அல்லது உபதேசம்] என்று அழைக்கப்படுகிறது. ஹிரண்யகர்பரின் மரபுப்படி, இந்த ஸாஸ்திரத்தில் விளக்கப்படும் முறைகள் [சாதனைகள்], சமாதி எனும் குறிக்கோளை அடையும் வழிமுறையாக விளக்கப்படுகிறது.

அதனால், இதன் உட்பொருள்: மோக்ஷத்தை நாடுபவருக்காக, யோகத்தின் பாதையை விளக்கும் இந்த ஸாஸ்திரம் தொடங்குகிறது.

சமாதி இருவகை:

* ஸம்ப்ரக்ஞாதம் [அறிவு சார்ந்தது]

* அஸம்ப்ரக்ஞாதம் [அறிவைக் கடந்தது]

இது சித்தத்தின் [மனம்] நிலை ஆகும்.

சித்தம் மூன்று குணங்கள் [சத்வம், ரஜஸ், தமஸ்] கொண்டது, மேலும் ஐந்து நிலைகளில் முன்னேறுகிறது:

* க்ஷிப்தா [அலைந்து கொண்டிருக்கும்],

* மூடா [மயக்கத்தில் ஆழ்ந்த],

* விக்ஷிப்தா [பெரும்பாலும் சிதறிய, அவ்வப்போது மனக்குவிந்த],

* ஏகாக்ரா [ஒருமுகத்துவம் கொண்ட],

* நிருத்தா [முழுவதும் கட்டுப்பாட்டில் உள்ள].

இந்த நிலைகளின் விளக்கம்:

க்ஷிப்தா: ரஜஸ் குணத்தின் [ஆர்வம் மற்றும் வேகத்தின்] தாக்கத்தில், மனம் புற உலகப் பொருள்களால் கவரப்பட்டு அலைந்து கொண்டிருக்கும்.

மூடா: தமஸ் குணத்தின் [மயக்கம் மற்றும் சோம்பலின்] தாக்கத்தில், மனம் மயக்கத்துடனும் சோம்பலுடனும் நிறைந்திருக்கும்.

விக்ஷிப்தா: மனம் ரஜஸ் மற்றும் தமஸ் குணங்களின் தாக்கத்தில் இருந்தாலும், சில நேரங்களில் சத்வ குணத்தின் [பரிசுத்தத்தின்] தாக்கத்தால் உயர்ந்த சிந்தனைகளின் நோக்கத்தில் ஈர்க்கப்படும்.

ஏகாக்ரா: ரஜஸ் மற்றும் தமஸின் தாக்கம் நீங்கி, சுத்தமான மனம் நிலைத்தும் ஒரு முகமாகவும் இருக்கும்.

நிருத்தா: மனத்தின் எல்லா அலைக்கழிப்புகளும் முழுமையாக கட்டுப்படுத்தப்பட்டு, ஒளிவிடாமல் எஞ்சியுள்ள சம்ஸ்காரங்கள் மட்டுமே இருக்கும்.

மனத்தின் முதல் மூன்று நிலைகளிலல்லாது, கடைசி இரண்டு நிலைகளான ஏகாக்ரா மற்றும் நிருத்தா ஆகியவற்றில் மட்டுமே சமாதி நிகழும்.

இப்போது சமாதியின் இரண்டு வகைகளுக்கான பொதுவான வரையறை கொடுக்கப்படுகிறது:

1.2: யோகஸ் சித்த வ்ருத்தி நிரோத: ॥ 2॥

1.2: யோகம் என்பது மனத்தின் விருத்திகள் [எண்ண அலைகள்] அடங்குதல் ஆகும்.

இதன் பொருள், யோகா என்பது ரஜஸ் [உழைச்சல்] மற்றும் தமஸ் [மந்தமான தன்மை] ஆகியவற்றால் ஏற்படும் மனச்சலனங்களை கட்டுப்படுத்தல் அல்லது அடக்குதல் ஆகும்.

ஸம்ப்ரக்ஞாத [அறிவு சார்ந்த] சமாதி நிலையில், சத்வ [தூய்மை] மன மாற்றங்கள் இருந்தாலும், அவை சமாதியின் நிறைவின்மையைக் குறிக்காது. [இங்கு முக்கிய கவனம் ரஜஸ் மற்றும் தமஸ் ஆகியவற்றை அடக்குவதில் இருக்க வேண்டும்; சத்வ மன மாற்றங்கள் முன்னேற்றம் ஆகி இறுதிக்கட்டம் வரை நீடிக்கலாம்.]

ஒரு கேள்வி எழுப்பப்படுகிறது: சித்சக்தியின் இயல்பு மன மாற்றங்கள் மூலம் செயல்படுவது என்றால், அவை அடக்கப்பட்டபோது அது நிலையாக எப்படி இருக்க முடியும்? இதற்கு பதிலாக, சூத்திரத்தின் விளக்கம்:

1.3: ததா த்ரஷ்டு: ஸ்வரூபே-அவஸ்தாநம் ॥ 3॥

1.3: அப்போது காண்பவன் [சமாதிநிலை அனுபவிப்பவன்] தனது இயல்பான சொரூபத்தில் நிலைநிறுத்துகிறான்.

எல்லா மன மாற்றங்களும் அடக்கப்பட்டபோது, காண்பவனின் [சமாதிநிலை அனுபவிப்பவனின்] சித்சக்தி (பேருணர்வுசக்தி - the power of consciousness) தன்மை தனது உண்மையான சொரூபத்தில் அமைதியடையும். இது ஒரு ஸ்படிகப் பட்டகம் (crystal), அதினருகில் வைத்திருந்த செம்பருத்திப் பூவை நீக்கிய பின் தெளிவாக மாறுவதற்கு ஒப்பானது. சித்சக்தியின் இயல்பு தூய அறிவாகும்; அது மன மாற்றங்களின் தொகுப்பு அல்ல. இதுவே இங்கு கூறப்பட்ட முக்கிய பொருள்.

ஒரு கேள்வி எழுப்பப்படுகிறது: சித்சக்தி (citishakti) மன மாற்றங்கள் (vṛttis) அடக்கப்பட்டபோது தனது இயல்பான சொரூபத்தில் நிலைக்கிறது என்றால், செயலில் இருக்கும் நிலையில் அது தனது உண்மையான சொரூபத்திலிருந்து விலகுமா? இதற்கு சூத்திரத்தின் பதில்:

1.4: வ்ருத்தி ஸாரூப்யமிதரத்ர ॥ 4॥

1.4: இல்லையெனில், மன மாற்றங்களோடு அடையாளம் பெற்று விடுகிறது.

சித் எப்போதும் மாறாததுமாகவும், தனது சொரூபத்தில் நிலைத்திருந்த போதிலும், அடங்காத மன மாற்றங்கள் எழும்பும் போது, அந்த மாற்றங்களில் பிரதிபலிக்கிறது.

சரியான விவேகமின்மை காரணத்தால், சித் மன மாற்றங்களின் வடிவத்தை ஏற்றதாக தோன்றுகிறது; செம்பருத்தி பூவை ஸ்படிகம் அருகில் வைத்தால், ஸ்படிகம் சிவப்பாக தோன்றுவது போன்றே.

ஆகவே, சித் தனது உண்மையான சொரூபத்திலிருந்து உண்மையில் விலகுவதில்லை. ஸ்படிகம் சிவப்பாக தோன்றினாலும், தனது இயல்பான தெளிவை இழக்காததைப் போல, சித்தானது சித்தம் அல்லது மன மாற்றங்களில் பிரதிபலித்தாலும் மாறாது.

இது செயலில் இருக்கும் நிலைகளில், சித்தானது சித்தம் அல்லது மன மாற்றங்களை பிரதிபலித்தாலும் தனது சாரத்தை இழக்காது என்பதைக் காட்டுகிறது.

இதனால், இரண்டாம் சூத்ரத்தில் உள்ள "சித்தம்" என்ற சொல், அடங்காத மாற்றங்களோடு அடையாளம் பெறுகின்றதான செயல்தன்மை மூலமாக விளக்கப்படுகிறது.

இந்த சூத்ரம் அடக்கப்பட வேண்டிய சித்தம் அல்லது மன மாற்றங்களின் எண்ணிக்கையை விளக்குகிறது—

1.5: வ்ருத்தய: பஞ்சதய்ய: க்லிஷ்டா அக்லிஷ்டா: ॥ 5 ॥

1.5: மன விருத்திகள் ஐந்து வகைகளாகும்; அவை சில துன்பகரமானவை, சில துன்பமற்றவை.

இங்கே ஐந்து என்பது, மேற்கொண்டு விளக்கப்பட இருக்கும் அறியும் கருவி [ப்ரமாணம்] போன்றவையான ஐந்து விருத்திகளைக் குறிக்கிறது. இந்த ஐந்தும் சித்தம் அல்லது மனத்தின் பொதுவான பரிமாண மாற்றங்களைக் குறிக்கின்றன.

இங்கு பன்மை வடிவம் பயன்படுத்தப்பட்டிருப்பதன் மூலம், இந்த மாற்றங்கள் பலருக்கும் நட்பான அல்லது நெருக்கமானவை என்பதைக் குறிக்கிறது.

அவற்றின் பண்புகள் என்ன?

அவை துன்பகரமானவையோ அல்லது துன்பமற்றவையோ ஆகின்றன.

துன்பகரமானவை என்பது கிலேசங்கள் என்றழைக்கப்படும் தொந்தரவுகளால் சிக்கியவை, இதனால் ஒருவர் தனது சொரூபத்தில் நிலைக்க இயலாது.

துன்பமற்றவை என்பது அத்தகைய தொந்தரவுகள் இல்லாமல், ஒருவர் தனது இயல்பான சொரூபத்தில் நிலைத்திருப்பதை அனுமதிக்கின்றன.

துன்பகரமானவை மற்றும் துன்பமற்றவை இரண்டும் இந்த ஐந்து வகைகளில் அடங்கியுள்ளதினாலும், இந்த இரு வகைகளும் அடக்கப்பட வேண்டும் என்பதைச் சுட்டிக்காட்டுகிறது. துன்பகரமானவற்றை மட்டுமே அடக்க வேண்டும் என்ற தவறான எண்ணம் தவிர்க்கப்பட வேண்டும்.

இப்போது, சித்தம் அல்லது மன மாற்றங்களின் பெயர்களையும், அவற்றின் தன்மைகளையும் விளக்குவதற்காக, அடுத்த ஆறு சூத்ரங்கள் வழங்கப்படுகின்றன:

1.6: ப்ரமாணா விபர்யய விகல்ப நித்ரா ஸ்ம்ருதய: ॥ 6 ॥

1.6: ப்ரமாணம் [அறியும் கருவி], விபர்யயம் [தவறான எண்ணம்], விகற்பம் [கற்பனை], நித்திரை [தூக்கம்], மற்றும் ஸ்ம்ருதி [நினைவாற்றல்] ஆகியவை சித்தம் அல்லது மன மாற்றங்களின் ஐந்து வகைகளாகும்.

இந்த அறிமுக சூத்ரத்தின் நோக்கம், இந்த ஐந்தினைத் தாண்டி வேறு மன மாற்றங்கள் எதுவும் இல்லையென்பதை சுட்டிக்காட்டுவதாகும்.

1.7: பிரத்யக்ஷ அனுமான ஆகமா: ப்ரமாணாநி ॥ 7॥

1.7: மூன்று வகையான அறியும் கருவிகள் [ப்ரமாணம்]: நேரடி அறிதல்[பிரத்யக்ஷம்], கருத்தாக்கம் [அனுமானம்], மற்றும் சாஸ்திரத்திலிருந்து மற்றும் பிறரிடமிருந்து அறிதல் [ஆகமம்] ஆகும்.

இவை மூன்றும் அறிவைப் பெறுவதற்கான அறியும் கருவிகள் எனக் கருதப்படுகின்றன. மனத்தின் மாற்றங்களிலே, சித் பிரதிபலிப்பின் மூலம் பொருள்களை உணர்வது அறிவு [ப்ரமா] என்று அழைக்கப்படுகிறது. அந்த அறிவை ஏற்படுத்தும் மன மாற்றங்கள் [விருத்திகள்] அறியும் கருவி [ப்ரமாணம்] என விளக்கப்படுகிறது.

இருப்பு அல்லது உண்மை என்பது அறிவின் பொதுப் பண்பாக உள்ளது.

அறியும் கருவிகளின் தன்மை:

நேரடி அறிதல்[பிரத்யக்ஷம்]: இது அறிவுப்பொறிகளின் [உதாரணம், கண்ணின்] மூலம் அடையப்படும் மனதின் மாற்றமாகும். இந்த முறையில் மனத்தின் மாற்றங்கள் அறியும் கருவிகளாக உருவாகின்றன. அந்த மன மாற்றங்களின் மேல் சித்சக்தியின் பிரதிபலிப்பினால் நேரடி அறிதலினாலான உண்மையான அறிவு ஆகும்.

மேலும், தியானம் மற்றும் ஒருமைப்படுத்தல் போன்ற பயிற்சிகள் மூலம் சித்சக்தியை விளக்கும் ஒரு சிறப்பு நிலை சம்ப்ரக்ஞாதம் என அழைக்கப்படுகிறது. இதுவும் நேரடி அறிதலே. இதன் பலனாய் சித்சக்தியான அறிபவரே அறிவாக விளங்குகிறது.

கருத்தாக்கம் [அனுமானம்]: சின்னங்களின் அறிவின் மூலம் அவை குறிக்கும் பொதுப் பண்புகளைத் தீர்மானிக்கும் மனதின் மாற்றம் கருத்தாக்கமாகும். இந்த கருத்தாக்கத்தில் சித்சக்தியின் பிரதிபலிப்பு, அனுமானித்து ஏற்படும் கருத்தாக [அறிவாக] விளைகிறது.

சாஸ்திரத்திலிருந்து அறிதல் [ஆகமம்]: வார்த்தைகளின் தனிப்பொருள்கள் மூலம் ஒரு வாக்கியத்தின் முழு பொருளை கிரகிக்கும் மனதின் மாற்றம் சாஸ்திரத்திலிருந்து அறிதல் என அழைக்கப்படுகிறது. இந்த மன மாற்றத்தில் சித்சக்தியின் பிரதிபலிப்பு, வார்த்தைகளின் ஒலியால் ஏற்படும் அறிவாக விளங்குகிறது.

கருத்தாக்கம் மற்றும் சாஸ்திரத்திலிருந்து அறிதல் அறியும் கருவிகளாக அங்கீகரிக்கப்படுகின்றன. எனினும், இவற்றைத் திடமான உண்மைகளாக முழுமையாக ஏற்கக் கூடாது [அதாவது, நேரடி அறிதலினால் உறுதி செய்து கொள்ள வேண்டும்.]

1.8: விபர்யயோ மித்யா ஞானமதத்ரூப ப்ரதிஷ்டம் ॥ 8 ॥

1.8: தவறான புலனறிவு [விபர்யயா] என்பது பொருளின் உண்மையான இயல்பை பிரதிபலிக்காத வடிவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்ட தவறான அறிவு [மித்யா ஞானம்] ஆகும்.

தவறான புலனறிவு என்பது ஒரு பிழையான புரிதலாகக் கருதப்படுகிறது. இது, எதிர்மறையாக நிரூபிக்கப்பட்ட பிறகு, பயனுள்ள செயல்பாட்டை உருவாக்குவதில்லை. இந்த தவறான புலனறிவு, பொருளின் உண்மையான இயல்புக்கு உட்படாத ஒரு வடிவத்தைச் சார்ந்துள்ளது. பொருளின் தன்மையான, பரம உண்மை இவ்வறிவில் நிறுவப்படுவதில்லை. எனவே, இது உண்மையை உணரத் தவறுகிறது. பொருளின் சாரமே, அதாவது அதன் உண்மையான இயல்பே, சரியான அறிவிற்கான லட்சணம்.

விபர்யயா என்ற இந்தச் கருத்தை விகல்பம் [கற்பனை அல்லது உருவகம்] என்பதுடன் கலக்கக்கூடாது. கற்பனை, எதிர்மறையாக நிரூபிக்கப்பட்டாலும், சில சூழ்நிலைகளில் [உதாரணமாக, அறிஞர்கள் சிலர் பயன்படுத்தும் தர்க்கங்களில்] செயலுக்கான அடிப்படையாக விளங்க முடியும்.

அதேபோல், இது சந்தேகத்திற்கும் [சம்சயத்திற்கும்] பொருந்தாது, ஏனெனில் சந்தேகம் முடிவிற்கு வருவதற்கு எதிரெதிர் கருத்துக்களை ஆய்ந்து தேர வேண்டும்.

1.9: ஸப்த ஞான அனுபாதீ வஸ்து ஸூன்யோ விகல்ப: ॥ 9 ॥

1.9: கற்பனை [விகல்பம்] என்பது வார்த்தைகளின் மூலம் உண்டாகும் அறிவைப் பின்பற்றும் ஆயினும், உண்மையான பொருளின் ஆதாரத்தை கொண்டிருக்காது.

"ராகுவின் தலை" போன்ற ஒரு சொற்றொடரை கேட்கும் போது, உண்மையான பொருள் இல்லாத ஒரு மனவிருத்தி உருவாகிறது. இதுவே விகல்பம்—அது உண்மையான நிஜத்தைக் கொண்டிருப்பதில்லை; மாறாக, வார்த்தைகளில் மட்டுமே அடிப்படையாக இருக்கும் ஒரு சிந்தனை அல்லது கருத்து.

இதனால், வார்த்தைகளின் அர்த்தத்தைப் பற்றிய மனவிருத்தியுடன் [ஆகமம் போன்றவையுடன்] நெருங்கிய தொடர்பு உள்ளதாகக் கருத முடியாது, ஏனெனில் அந்த மனவிருத்தி உண்மையான பொருளை [வஸ்துவை] அடிப்படையாக கொண்டுள்ளது. அதேபோல், தவறான புலனறிவின் [விபர்யயாவின்] விருத்தியுடனும் கலக்க முடியாது. ஏனெனில் விபர்யயா, விகல்பம் போல வார்த்தை அறிவை [சப்த ஞானத்தை] பின்பற்றுவதில்லை.

[குறிப்பாக, விகல்பம் என்பது வார்த்தைகளிலிருந்து மட்டும் உருவாகும் ஒரு மனவிருத்தி அல்லது கற்பனை ஆகும், இது எந்தவொரு நிஜமான உலக பொருளோடு தொடர்பில்லாமல் இருக்கிறது. ஆனால், விபர்யயா உண்மையான பொருள்களால் ஏற்பட்ட ஒரு தவறான புலனறிவாகும்.]

1.10: அபாவ ப்ரத்யய ஆலம்பநா வ்ருத்திர்நித்ரா ॥ 10॥

1.10: நித்ரா [தூக்கம்] என்பது இல்லாததை உணர்வதைக் கொண்ட மனவிருத்தி ஆகும்.

ஒரு பொருளின் இல்லாமையை அனுபவிக்கும் நிலை, உதாரணமாக, இருள்படிந்த இடத்திலே எதையும் கண்டுகொள்ள முடியாத போது, அங்கு ஒன்றும் இல்லை என்ற இல்லாமையே அறிவாகிறது. இந்த இல்லாமையை சார்ந்துள்ள மனவிருத்தியே நித்ரா [தூக்கம்] என அழைக்கப்படுகிறது.

தூக்கத்தின் மனவிருத்தி, தூங்கி எழுந்தபின் நினைவாற்றல் மூலம் விளக்கப்படும்: "நான் நன்கு தூங்கினேன்; அப்போது எதையும் அறியவில்லை" என்ற அனுபவத்தை அடிப்படையாகக் கொண்டதாகும். எனவே, இதுவும் மனவிருத்தி வகைக்கு உட்பட்டதாக வகைப்படுத்தப்படுகிறது.

1.11: அனுபூத விஷயா அஸம்ப்ரமோஷ: ஸ்ம்ருதி: ॥ 11॥

1.11: முன்னம் அனுபவித்து, அழியாமல் தங்கியிருக்கும் நினைவுகள் ஞாபகம் [ஸ்ம்ருதி].

ஸ்ம்ருதி [நினைவாற்றல்] என்பது, முன்னர் அனுபவிக்கப்பட்டதன் விஷயங்களை நினைவிலிருந்து இழக்காமை ஆகும். உதாரணமாக, குழந்தைப்பருவத்தில் தந்தையுடன், பிற மூத்தோர்களுடன் பழகிய அனுபவங்கள். முன்பே அனுபவித்த விஷயங்களை நினைவுகூர்வது மற்றும் அதை மனதில் மீண்டும் இணைத்து நினைவுறுத்துவதன் விளைவே ஸ்ம்ருதி.

இவ்வாறு, "விருத்தய" என்ற சூத்திரத்திலிருந்து "அனுபூத விஷயம்" வரை கூறப்பட்ட ஏழு சூத்திரங்களின் மூலம், இரண்டாவது சூத்திரத்தில் குறிப்பிடப்பட்ட மனவிருத்திகள் [வ்ருத்தி] முழுமையாக விளக்கப்பட்டுள்ளன.

இனி, மீதமுள்ள பகுதி "நிரோத" [அடங்குதல்] என்ற சொல் குறிக்கின்ற அர்த்தத்தை விளக்குமாறு தொடரும். இது மனவிருத்திகளின் அடக்கமும் கட்டுப்பாடும் ஆகும்.

இப்போது ஐந்து வகை மனவிருத்திகளை அடக்குவதற்கான முறையை விளக்குகிறது:

1.12: அப்யாஸ வைராக்யாப்யாம் தந்நிரோத: ॥ 12॥

1.12: அப்யாசம் [முயற்சி] மற்றும் வைராக்யம் [விரக்தி] மூலம் மனவிருத்திகளின் அடக்கம் ஏற்படுகிறது.

பூமாலை போன்ற வெளிப்புற பொருள்களின்பால் செல்லும் மனதின் இயல்பான வெளிச்செல்லும் ஓட்டத்தை வைராக்யத்தின் [விரக்தியின்] மூலம் கட்டுப்படுத்த முடியும். சமாதி போன்ற தியானப் பயிற்சிகளின் மூலம் மனத்தின் குழப்பமான ஓட்டத்தை அமைதிப்படுத்த முடியும்.

எனவே, முயற்சி மற்றும் விரக்தி ஆகிய இரண்டின் சேர்க்கையின் மூலம் [மனவிருத்திகளின்] அடக்கம் முடிவிற்கு கொண்டுவரப்படுகிறது.

நிச்சயமாக, ஜபம் [மந்திரத்தை மீண்டும் மீண்டும் உச்சரித்தல்] போன்ற பயிற்சிகளில், திரும்பத் திரும்ப செய்யும் முயற்சி எளிதில் புரிந்துகொள்ளப்படும்; ஆனால் நிரோதம் [மனவிருத்திகளின் அடக்கம்] என்ற நிலைக்கு எந்தவகை பயிற்சி பொருந்தும்? இதற்கு பதிலளிக்க, மேற்கொண்டு கூறுகிறது:

1.13: தத்ர ஸ்திதௌ யத்நோ-அப்யாஸ: ॥ 13॥

1.13: அங்கே, மனத்தின் நிலைத்தன்மையை அடைவதற்கான முயற்சியே 'அப்யாசம்' [முயற்சி] என அழைக்கப்படுகிறது.

"அங்கே" என்பது அப்யாசம் மற்றும் வைராக்யத்திற்கிடையில் என்று அர்த்தம். நிலைத்தன்மை என்பது மனவிருத்திகளின் அசைவற்ற நிலை அல்லது அடக்கம் ஆகும். "ஸ்திதௌ" [நிலைத்தன்மையின்கண்] என்ற சொற்றொடரின் ஏழாம் வேற்றுமை உருபு பயன்பாடு, “சர்மணி த்வீபினம் ஹந்தி” என்ற உதாரணத்துடன் ஒத்துப் போகிறது. இது வார்த்தைமட்டில் “தோலின்கண் புலி கொல்லப்படுகிறது” என்று அர்த்தம் தருகிறது; ஆனால் உண்மையில், “புலி அதன் தோலுக்காக கொல்லப்படுகிறது” என்று பொருள் கொள்ளப்படுகிறது. இதுபோல், நிலைத்தன்மையை அடைவதற்காக முயற்சி மேற்கொள்ளப்படுகிறது.

இத்தகைய முயற்சி, மன உற்சாகம் மற்றும் இயல்பாக வெளிப்புற விஷயங்களை நாடிச் செல்லும் மனதை முழுமையாக அடக்குவேன் என்ற உறுதியுடனும் ஆக்கம் பெறுகிறது. இவ்வாறு, திரும்பத் திரும்ப நிலைத்தன்மைக்கு கொண்டு வர செய்யப்படும் தொடர்ச்சியான, தளராத முயற்சியே அப்யாசம் [பயிற்சி] எனப்படுகிறது.

இப்போது செய்யும் சிறிது அப்யாசம் [பயிற்சி], எவ்வாறு கடந்த காலத்திலிருந்து தேங்கி வந்த பலமான கர்ம வாஸனைகளையும், கவனச்சிதறல் போக்குகளையும் வெல்லும்? என்ற சந்தேகத்திற்கு, விளக்கம் அளிக்கப்படுகிறது:

1.14: ஸ து தீர்க கால நைரந்தர்ய ஸத்கார ஸேவிதோ த்ருட பூமி: ॥ 14 ॥

1.14: ஆனால் அந்த [அப்யாசம்] நீண்ட காலம், இடையீடில்லாமல், பக்தியுடனும் மரியாதையுடனும் செய்யப்படும் போது, அது உறுதியாக நிலைபெறும்.

ஒருவர் சமாதி [ஒருமைநிலையில் லயித்தல்] நிலையை சில நாட்களிலோ, மாதங்களிலோ அடைய முடியும் என எதிர்பார்ப்பது, "நான்கு வேதங்கள் மட்டுமே இருக்கின்றன; எனது மகன் ஐந்து நாட்களுக்கு முன் அவற்றை கற்க சென்றான்; இன்னும் திரும்பவில்லை" என்று கூறுவது போலவே அர்த்தமற்றது. இப்படிப்பட்ட எதிர்பார்ப்பும் தவறாக வழியில் சென்றுமுடியும். ஆகவே, யோகா பல ஆண்டுகள், ஏன் பல பிறவிகளிலும் கூட சிரத்தையுடனும் எச்சரிக்கையுடனும் பயிற்சி செய்யப்பட வேண்டியது அவசியம்.

"பல பிறவிகளின் பயிற்சியின் மூலம் யோகாவைத் தத்ரூபமாக்கியவன் உயர்ந்த நிலையை அடைகிறான்." (பகவத் கீதை 6.45) என்று கூறப்பட்டுள்ளதே.

நீண்ட காலம் பயிற்சி செய்த பிறகும், இடையிடையே விட்டு விட்டு சீரற்ற முறையில் அதை தொடர்வாராயின், யோகத்தின் சீரிய வாஸனைகள் அவ்வப்போது ஏற்படும் இடைவெளிகளில் எதிர் வாஸனைகளால் மீண்டும் அழிந்துவிடும். ஆகவே, அது தொடர்ச்சியாக, இடைவிடாது செய்யப்பட வேண்டும்.

"சத்கார" என்றால் மரியாதை அல்லது பக்தி. மரியாதை இல்லாமல் யோகா செய்யப்படின், சோம்பல், கவனச்சிதறல், மற்றும் மதிப்பில்லாதவற்றின் மீதான பற்றுதல் போன்ற தடைகள் உண்டாகும். ஆகவே, அது மரியாதையுடனும் பக்தியுடனும் பயிற்சி செய்யப்பட வேண்டும்.

நீண்ட காலம், இடையிடாமல், மரியாதையுடனும் பக்தியுடனும் செய்யப்படும் பயிற்சி மனத்தில் இவ்வளவு உறுதியாக நிலைபெறும்; பெருந்துயரங்களால் கூட அதனை நடுக்கமடையச் செய்ய முடியாது. இது, கீதையில் கூறப்பட்டுள்ளபடி: "அவ்வாறு நிலைபெற்றவனை பெருந்துயரங்களும் நடுக்கமடையச் செய்ய முடியாது" (பகவத் கீதை 6.22).

வைராக்யம் [பற்றின்மை] இரண்டு வகையாகும்: லௌகீக வைராக்யம் [அபர வைராக்யம்] மற்றும் பர வைராக்யம் [மேன்மையான வைராக்யம்]. லௌகீக வைராக்யம் மேலும் நான்கு நிலைகளாகப் பிரிக்கப்படுகிறது: யதமானம் [முயற்சி], வியதிரேகம் [பிரித்து காட்டல்], ஏகேந்திரியம் [ஒரு புலனில் மேதை], மற்றும் வாஸீகரம் [முழு கட்டுப்பாடு]. இதில் முதல் மூன்று நிலைகள் மறைமுகமாக வைத்து, நான்காவது நிலை இங்கு குறிப்பிடப்படுகிறது:

1.15: த்ருஷ்ட அனுஸ்ரவிக விஷய வித்ருஷ்ணஸ்ய வஸீகார ஸஞ்ஞா வைராக்யம் ॥ 15 ॥

1.15: [புலன்களால்] கண்டுகொண்டதும், கேள்வியுற்றதுமான விஷயங்களில் உருவாகும் ஆசைத்தாகத்தினை தன்வசத்தில் ஆளுதல் வைராக்கியம்.

மலர் மாலைகள், சந்தனம் போன்ற பொருள்கள் "கண்டுகொண்ட" [திருஷ்டா] புலன்களின் பொருள்களாகும். வேதங்களில் குறிப்பிடப்படும் சுவர்க்க இன்பங்கள் போன்றவை "கேள்வியுற்ற" [அனுஸ்ரவிகா] பொருள்களாகும். இந்த இரண்டிலும் விருப்பம் [ஆசை] இருந்தாலும், பகுத்தறிவு [விவேகம்] எவ்வளவு வளர்ந்திருக்கிறது என்பதைப் பொறுத்து வைராக்யத்தின் பல்வேறு நிலைகள் அமைகின்றன. இவை யதமானம், வியதிரேகம், மற்றும் ஏகேந்திரியம் ஆகிய முதல் மூன்று நிலைகளாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன:

யதமானம் [முயற்சி]:

நாடிச்செல்லும் எந்த விஷயத்திலும், அது அவசியமானதா இல்லையா என்பதை ஆசான் மற்றும் சாஸ்திரத்தின் வழிகாட்டுதலின் பிரகாரம் சீர்தூக்கி செய்வது யதமானம்.

வியதிரேகம் [பிரித்து காட்டல்]:

நிறைவடைந்த விருப்பங்களையும், மீதமுள்ள விருப்பங்களையும் தெளிவுடன் பிரித்து பார்ப்பதற்கான திறன்தான் வியதிரேகம்.

ஏகேந்திரியம் [ஒரு புலனில் கட்டுப்பாடு]:

கண்டுகொண்ட மற்றும் கேள்வியுற்ற பொருட்களோடு தொடர்பினால் இறுதியில் துக்கம்தான் விளையும் என்பதை புரிந்து கொண்டு, அந்த விஷயத்தை அடையச்செய்யும் செயல்களை விட்டுவிடுவது. ஆனால், விருப்பத்தை அடியோடு விடாமல், அந்த விருப்பத்தின் சுவட்டை மனத்தில் தக்க வைத்துக் காத்திருப்பது. "ஒரு புலன்" [மனம்] மட்டும் இதில் ஈடுபடுவதால், இதனை ஏகேந்திரியம் என அழைக்கப்படுகிறது.

வஸீகரம் [முழு கட்டுப்பாடு]:

இது விருப்பத் தாகமின்மையும் விருப்பத்தின் முழுமையான அடக்கமும் ஆகும்.

இது லௌகீக வைராக்யம் [அபர வைராக்யம்] ஆகும், இது அஷ்டாங்க யோகத்தின் பயிற்சி ஆரம்பிக்க உதவுகிறது. மேலும், இவ்வைராக்கியம் சம்பிரஞாத [அறிவுசார்ந்த] சமாதியையடைய உதவும் உட்புற அங்கமாகவும் [அந்தரங்கம்], அசம்பிரஞாத [அறிவுகடந்த] சமாதிக்கு வெளிப்புற அங்கமாகவும் [பஹிரங்கம்] கருதப்படுகிறது.

இப்போது, அதன் [அசம்பிரஞாத சமாதியின்] உள் அம்சமான பர வைராக்யம் [மேன்மையான பற்றின்மை] விளக்கப்படுகிறது:

1.16: தத்பரம் புருஷ க்யாதே: குண வித்ருஷ்ண்யம் ॥ 16 ॥

1.16: புருஷனின் உண்மையான உணர்வினால் வரும் வைராக்யம், குணங்களின் [சத்வம், ரஜஸ், தமஸ்] மீது பற்றின்மையையும் ஏற்படுத்துகிறது.

சம்பிரஞாத சமாதி பயிற்சியை திறமையாக மேற்கொள்வதன் மூலம், புருஷன் [ஆன்மா] என்ற உயர்ந்த உண்மையானது நேரடியாக அனுபவிக்கப்படுகிறது. இது, ப்ரக்ருதி [இயற்கை] மற்றும் அதன் மூன்று குணங்களான சத்துவம், ரஜஸ், தமஸ் செயல்களிலிருந்து மாறுபட்டது.

இவ்வுணர்வின் விளைவாக, குணங்களுடன் சம்பந்தப்பட்ட அனைத்து செயல்களிலிருந்தும் ஒருவன் முழுமையாக பற்றின்மையடைகிறான். இவ்வாறு, ஆன்மீக உணர்வினால் ஆகும் முழுமையான பற்றின்மையையே பர வைராக்யம் எனக் கூறப்படுகிறது.

இப்போது, அப்யாசம் [பயிற்சி] மற்றும் வைராக்யம் [பற்றின்மை] ஆகியன பற்றிக் கூறியபின், அவற்றின் வழியாக அடையக்கூடிய சமாதியின் வகையை நூல் விளக்குகிறது:

1.17: விதர்க விசார ஆனந்த அஸ்மிதா ரூப அனுகமாத் ஸம்ப்ரஞாத: ॥ 17॥

1.17: ஸம்ப்ரஞாத சமாதியில், விதர்க்கம் [உள் தர்க்கம் அல்லது ஆலோசனை], விசாரம் [ஆழ்ந்த சிந்தனை], ஆனந்தம் [மகிழ்ச்சி உணர்வு], மற்றும் அஸ்மிதா [நான் உணர்வு] ஆகியன சேர்ந்து காணப்படும்.

ஸம்ப்ரஞாதசமாதி என்பது தியானத்தின் போது பொருளின் உண்மையான தன்மையையும் தெளிவான உணர்வையும் (ஸம்ப்ரஞா – நன்கு புரிதல்) பெறும் நிலை. அந்த சமாதியில் தோன்றும் தன்மைகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு நான்கு நிலைகளாகப் பிரிக்கப்படுகிறது:

ஸவிதர்க்கம் [உள் தர்க்கம் அல்லது ஆலோசனையுடன்]:

இதில், யோகி புலன்களால் உணரக்கூடிய பொருள்களை நேரடியாக தியானத்தின் மூலம் உணர்கிறார்.

ஸவிசாரம் [ஆழ்ந்த சிந்தனையுடன்]:

இந்த நிலையில், யோகி நுண்ணிய தன்மாத்திரைகள் மற்றும் மனதின் [அந்தகரணம்] செயல்பாடுகளை ஆழ்ந்த தியானத்தின் மூலம் உணர்கிறார்.

ஸானந்தம் [ஆனந்தத்துடன்]:

இதில், யோகி சுத்தமான சத்துவ குணம் நிறைந்த புத்தியில் ஆனந்தத்தை உணர்கிறார். இந்த நிலையில், ரஜஸ் [செயற்பாடு] மற்றும் தமஸ் [சோம்பல்] மிக குறைந்த அளவில் இருக்கும்.

ஸாஸ்மிதா [அஸ்மிதா – நான் உணர்வுடன்]:

இந்த நிலையில், யோகி தூய அகங்கார அல்லது நான் உணர்வை [அஸ்மிதாவை] நேரடியாக உணர்கிறார். இது மஹத் தத்துவத்தின் [படைப்பின் முதல் வெளிப்பாட்டின்] பிரதிபலிப்பாக தோன்றும், சுத்தமான சத்துவம் இங்கு ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது.

இந்த நிலைகளின் விளக்கம்:

விதர்க்கம் மற்றும் விசாரம்: உணரப்படும் பொருள்களைக் [புலனுணரப்படும் பொருள்களையும் நுண்ணிய பொருள்களையும்] குறிக்கின்றன.

ஆனந்தம்: உணர்தலின் போது தோன்றும் மகிழ்ச்சியைக் குறிக்கிறது.

அஸ்மிதா: உணர்பவர் அல்லது அனுபவிப்பவரை [நான் உணர்வினை] குறிக்கிறது.

இந்த "உணரப்படுபவை - உணர்தல் - உணர்பவர்" என்ற முறையில், யோகி மனத்தின் நுண்மையான பகுதியை அனுபவிக்கிறார். இந்த தியான சக்தியின் முன்னேற்றச் செயல்தான் சம்பிரஞாத யோகம் [தெளிவான உணர்வின் யோகம்] என அழைக்கப்படுகிறது.

சம்பிரஞாத சமாதியானது அபர வைராக்யத்தின் [சாதாரண லௌகீக பற்றின்மையின்] மூலம் அடையப்படுகிறது என்று விளக்கப்பட்ட பிறகு, இப்போது அசம்பிரஞாத சமாதியானது பர வைராக்யத்தின் [மேன்மையான பற்றின்மையின்] மூலம் அடையப்படுகிறது என்பது விளக்கப்படுகிறது:

1.18: விராம ப்ரத்யய அப்யாஸ பூர்வ: ஸம்ஸ்கார ஸேஷோ-அன்ய: ॥ 18 ॥

1.18: [மனவிருத்திகளின்] நிறுத்தத்தின் பயிற்சியினை முகாந்திரமாகக் கொண்டு, நற்காரிய வாஸனைகள் மீந்திருக்கும் மற்ற வகை [அசம்பிரஞாத சமாதி] ஏற்படுகிறது.

நிறுத்தம் [விராமம்] என்பது மனவிருத்திகளின் நிறுத்தத்தைக் குறிக்கிறது. மனவிருத்திகளை நிறுத்த முயற்சி செய்வதே இந்த நிறுத்தத்திற்குக் காரணமாகும். இந்த முயற்சி [அப்யாசம் அல்லது பயிற்சி] இலக்கை [மனவிருத்தி அடக்கத்தை] அடைய மேற்கொள்ளப்படும் இடையறாத முயற்சி.

இந்த முயற்சியை முன்னதாகக் கொண்டு, அதாவது இந்த முயற்சியின் விளைவாக, அசம்பிரஞாத சமாதி நிலை ஏற்படுகிறது. இதனை சூத்திரத்தில், "மற்ற வகை" [அதாவது, சம்பிரஞாத சமாதிக்கு வேறான வகை] என குறிக்கப்பட்டுள்ளது.

மிக மிக நுட்பமான அமைதி நிலையை மனம் அடையும்போது, அதில் நற்காரிய வாஸனைகள் [சம்ஸ்காரங்கள்] மிக மிக நுண்ணிய வடிவத்தில் இருக்கும். இந்த நிலையே அசம்பிரஞாத சமாதி என அழைக்கப்படுகிறது.

இந்த அசம்பிரஞாத சமாதியானது இரண்டு வகைப்படும்: ஒன்று உலகியலான நிலையை ஆதாரமாகக் கொண்டது [பவ ப்ரத்யய] மற்றும் மற்றொன்று முயற்சியை அடிப்படையாகக் கொண்டது [உபாய ப்ரத்யய]. முக்தி நாடுபவர்களுக்கு முதல் வகையானது [பவ ப்ரத்யய] பொருந்தாததால் விலக்கப் படவேண்டும். இதையொட்டி இங்கு கூறப்படுகிறது:

1.19: பவ ப்ரத்யயா: விதேஹ ப்ரக்ருதி லயாநாம் ॥ 19 ॥

1.19: பவ ப்ரத்யயமான அசம்பிரஞாத சமாதி, உடலற்றவர்களாலும் [விதேஹர்கள்], மற்றும் ப்ரகிருதியில் லயித்தவர்களாலும் [ப்ரகிருதி லயர்கள்] அனுபவிக்கப்படுகிறது.

இங்கே, பவம் என்பது அக்ஞானத்தின் [அவித்யாவின்] மூலம் உருவாகிய உலகியலான நிலையை குறிக்கிறது. பவ ப்ரத்யயமான அசம்பிரஞாத சமாதி, உலக வாழ்க்கையை அடிப்படையாகக் கொண்டது. இந்த வகை சமாதி, சூக்ஷுமமான அகங்காரத்தை அடையாளமாகக் கொண்டு ஸ்தூல உடலை விட்டு மீண்டவர்களாலும் [விதேஹர்களாலும்], அல்லது தியானத்தின் மூலம் ப்ரகிருதியின் அவ்யக்தத் தன்மையில் லயித்தவர்களாலும் [ப்ரகிருதி லயர்களாலும்] அனுபவிக்கப்படுகிறது.

ஆனால், பகுத்தறிவு [விவேகம்] இல்லாமையால், இந்த சமாதியில் மனம் லயித்து இருந்தாலும், அது மீண்டும் சம்சாரத்திற்கே திரும்பும் சாத்தியம் உள்ளது. இது, உறங்கும் மனம் பின் விழித்து உலகியலான உணர்வுக்கு திரும்புவது போலே ஆகும். எனவே, இந்த நிலையில் கிடைக்கும் விளைவு நிலையற்றது மற்றும் இறுதியில் முக்திக்கு வழியளிக்காதது.

முக்தியை நாடுபவர்களுக்கு முயற்சியை அடிப்படையாகக் கொண்ட [உபாய ப்ரத்யய] வழி இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

1.20: ஸ்ரத்தா வீர்ய ஸ்ம்ருதி ஸமாதி ப்ரக்ஞா பூர்வக இதரேஷாம் ॥ 20 ॥

1.20: ஸ்ரத்தா [நம்பிக்கை], வீரியம் [ஆற்றல்], ஸ்ம்ருதி [நினைவு], சமாதி [தவம்], மற்றும் ப்ரக்ஞா [ஞானம்] ஆகியவை மற்றவர்களுக்கு [முக்தி நாடுபவர்களுக்கு] இன்றியமையாதவையாகும்.

ஸ்ரத்தா [நம்பிக்கை] என்பது இந்த யோகப் பயிற்சி பரம இலக்கை [புருஷார்த்தத்தை] அடையக்கூடிய நிச்சயமான வழி என்பதில் உறுதியான நம்பிக்கையாகும்.

இந்த நம்பிக்கை யோகத்தின் மகிமை பற்றிய சிரவணம், விசாரத்தின் மூலம் உருவாகிறது. கீதையில் இவ்வாறு குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது:

"யோகி தவம் செய்பவர்களுக்கு மேம்பட்டவர்; ஞானம் உடையவர்களுக்கு மேம்பட்டவர்; கர்மத்தில் ஈடுபட்டவர்களுக்கும் மேம்பட்டவர். ஆகவே, அர்ஜுனா, யோகி ஆகு." [பகவத்கீதை 6.46]

இந்த நம்பிக்கை உறுதியாகப் பதிந்தபோது, அது வீரியத்தை [ஆற்றல் மற்றும் உறுதியான முயற்சியை] உண்டாக்குகிறது; இதன் மூலம், "நான் எப்போதும் இந்த யோகப் பயிற்சியைச் செய்வேன்" என்ற உற்சாகமான தீர்மானம் தோன்றுகிறது.

இந்த உற்சாகத்துடன், யோகத்தின் பல்வேறு அங்கங்கள் நினைவில் வைத்துக் கொண்டு [ஸ்ம்ருதியுடன்], முறையாகக் கடைப்பிடிக்கப்படுகின்றன.

இவ்வாறு ஸ்ம்ருதி மூலம், சமாதி சரியாகப் பயிற்சிபெற்றால், மனம் அமைதியடையும், மேலும் ப்ரக்ஞா [ரிதம்பர ப்ரக்ஞா] உருவாகிறது.

இதன்படி, விதேஹர்கள் மற்றும் ப்ரகிருதி லயர்கள் போன்றவர்களுக்கு மாறாக, முக்தியை நாடும் யோகிகளுக்காக, இங்கு கூறிய ப்ரக்ஞா மற்றும் இதர காரணிகள் முன்னர் ஏற்பட்டு, அசம்பிரஞாத சமாதி அடைய வழிவகுக்கின்றன.

பர வைராக்யத்தின் [உயர்ந்த பற்றின்மையின்] மூலம் அடையப்படும் சமாதி விளக்கப்பட்டபின், அதனை அடையப்படுவதில் உள்ள வேகம், முயற்சியின் அளவினைப் பொறுத்து எவ்வாறு மாறுபடுகிறது என்பது இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

1.21: தீவ்ரஸம்வேகாநாம் ஆசந்ந: ॥ 21॥

1.21: அதிகமான உழைப்புடன் [துரிதமாக] செயல்படுபவர்களுக்கு, சமாதி அருகிலேயே உள்ளது.

"சம்வேகம்" என்பது பற்றின்மையின் ஆழம், துரிதம், மற்றும் தீவிரத்தைக் குறிக்கிறது. இந்த சம்வேகத்தின் வித்தியாசங்களை அடிப்படையாகக் கொண்டு, யோகிகள் மூன்று வகைப்படுவார்கள்: மந்தகதி சம்வேகமுடையவர்கள், மிதமான கதி சம்வேகமுடையவர்கள், மற்றும் தீவிரமான சம்வேகமுடையவர்கள். இதில், தீவிரமான சம்வேகமுடையவர்கள் விரைவாக சமாதி அடைகிறார்கள். அதாவது, தங்கள் பயிற்சியில் மிகுந்த தீவிரத்துடன் செயல்படுபவர்கள் குறுகிய காலத்திற்குள் சமாதி நிலையை அடையக்கூடியவர்கள்.

சம்வேகத்தில் உள்ள துரிதத்தின் படிநிலைகள் [மந்த, மித, தீவிர] கூறப்பட்டபின், தீவிர சம்வேகம் உடையவர்களுக்குள்ளும் உள்ள வேறுபாடு இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

1.22: ம்ருது மத்ய அதிமாத்ரத்வாத் ததோ-அபி விஸேஷ: ॥ 22॥

1.22: மந்தமான, மிதமான மற்றும் தீவிரமான தீவிரத்தின் காரணமாக மேலும் வேறுபாடு உண்டு.

தீவிர சம்வேகம் உடையவர்களுக்குள்ளும், மந்த தீவிரம், மித தீவிரம், மற்றும் மிகுதியான தீவிரம் என மூன்று நிலைகள் உள்ளன. இவற்றில், தீவிரத்தின் அளவு அதிகமானவர்களுக்கு, சமாதி அடைவது அதற்கேற்ப வேகமாக நடைபெறும்.

அதாவது, தங்கள் பயிற்சியில் மிகுந்த தீவிரம் கொண்டவர்களால் குறுகிய காலத்திற்குள் முன்னேற்றம் வேகமாக அடையப்படுகிறது.

தீவிரம் மிகுதியானவர்களால் உறுதியான அடிப்படையில் அசம்பிரஞாத சமாதி அடையப்படும் போது, மனம் மீண்டும் எழுவதே இயலாததாகி, அது லயித்துவிடுகிறது. அப்பொழுது, உள்ளார்ந்த சித் தனது நிஜமான சுயரூப மகிமையில் இடையூறின்றி நிலைத்து திகழ்கிறது.

மிக அந்நியோன்யமான சமாதி நிலையை அடைவதற்கான மாற்று வழி இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

1.23: ஈஸ்வர ப்ரணிதாநாத் வா ॥ 23॥

1.23: ஈஸ்வரன்பால் பக்தியுடன் சரணாகதி செய்வதன் மூலம் [சமாதி நிலை அடையலாம்].

விளக்கம்:

ஈஸ்வரன் எனும் பரமகுருவின் சிறப்புகள் பின்னர் சூத்திரத்தில் விளக்கப்படும்.

இப்போது, அவரிடம் சரணாகதி [ப்ரணிதானம்] செய்வதன் மூலம், அதி நெருக்கமான சமாதி நிலையை அடையலாம் என கூறப்படுகிறது.

ஈஸ்வரன், அவருடைய பக்தர்களால் அர்ப்பணிப்புடன் தியானிக்கப்படும்போது மகிழ்ந்து, உலகியலான தகிக்கும் துன்பங்களில் அகப்பட்ட ஜீவனை [தனி ஆத்மாவை] ஆசீர்வதித்து, "இது இவனுக்குச் சாதகமானதாக அமையட்டும்" என்று ஆசீர்வதிக்கிறார்.

ஒருவர் கேட்கலாம், "தாமரை இலை போன்ற தூய்மையான தனி ஆத்மா எப்படி துன்பத்தை அனுபவிக்கிறது? ஈஸ்வரன் எப்படி கிருபையுடன் உதவுகிறார்?" இதற்கான விளக்கம் இதுவாகும்:

இந்த துன்பம் ரஜஸ் குணத்தினால் [ஆரவார குணத்தினால்] ஏற்பட்டதாகும். இந்த பாதிப்பை சத்வ குணம் [தூய்மையான குணம்] அனுபவிக்கிறது.

சத்வம், புத்தி [உணர்ச்சி மற்றும் அறிவு] என்ற வடிவத்தில் இருந்துகொண்டு, ரஜஸின் தாக்கத்தால் பாதிக்கப்படும் போது, அந்த சத்வத்தில் ஆத்மா ஏற்றுவிக்கப்பட்டு அடையாளம் காண்பதினால், ஆத்மா "துன்பத்தை அனுபவிக்கிறது" என்று வழக்கில் கூறப்படுகிறது.

இதுபற்றி சாஸ்திரத்தில் கூறப்பட்டுள்ளது:

"புத்தி வடிவில் உள்ள சத்வம், ரஜஸின் தாக்கத்தால் பாதிக்கப்படுகிறது, ஆனால், தமஸ் [இருள்] அதை மறைக்கிறது. இதன் மூலம், ஆத்மா துன்பத்தை அனுபவிக்கிறது என்று கூறப்படுகிறது."

இவ்வாறு, துன்பத்தால் பாதிக்கப்பட்ட தனி ஆத்மாவுக்கு, ஈஸ்வரன் தனது திருச்செயலினால் கிருபையை அருளுகிறார்.

அவர், தனி ஆத்மாவின் உடலை [உடல் மற்றும் மனத்தை] நிர்வகிக்கும் திறத்தால், உலக வாழ்க்கை மற்றும் வேத ஒழுக்கப் பாதையை வெளிச்சமிட்டுக் காட்டி, துன்பத்திலிருந்து மீள யத்தனிக்கும் தனி ஆத்மாவை ஈஸ்வரன் வழிநடத்துகிறார்.

இதனால், ஈஸ்வரன் கிருபையால் சமாதி நிலையை அடைய முடியும் என்ற கொள்கைக்கு எந்த முரண்பாடும் இல்லை என்பதை இங்கே தெளிவுபடுத்தப்படுகிறது.

ஈஸ்வரன் என்பவர் யார்? இதற்கு விளக்கம் தரப்படுகிறது:

1.24: க்லிஷ்ட கர்ம விபாக ஆஸயை: அபராம்ருஷ்ட: புருஷ விசேஷ ஈஸ்வர: ॥ 24 ॥

1.24: கிலேசம் [துன்ப காரணி], கர்மம், அதன் விளைவுகள் [விபாகம்], மற்றும் தங்கியிருக்கும் வாஸனைகள் [ஆஸயம்] ஆகியவற்றால் பாதிக்கப்படாத, விசேஷமான ஒரு புருஷன் [தனி ஆத்மா] ஈஸ்வரன்.

விளக்கம்:

கிலேசங்கள் என்பது துன்பத்தை உண்டாக்கும் காரணங்கள் [கிலேசங்கள் என்பது அவித்யா போன்றவை, பின்னர் விவரிக்கப்படும்].

கர்மம் என்பது கலந்த [நன்மை, தீமையின் கலவையான] மற்றும் கலக்காத [தனித்த நன்மை அல்லது தீமையான] செயல்களை குறிக்கிறது, இது பின்னர் விளக்கப்படும்.

விபாகம் என்பது பிறவி, ஆயுள், அனுபவங்கள் போன்றவற்றின் விளைவுகளை குறிக்கிறது.

ஆஸயங்கள் [சேமிப்பு] என்பது முந்தைய அனுபவங்களில் இருந்து தோன்றிய வாஸனைகள் அல்லது சம்ஸ்காரங்களை குறிக்கிறது.

ஈஸ்வரன் இந்த கிலேசம், கர்மம், விபாகம், மற்றும் ஆஸயங்கள் ஆகியவற்றால் முற்றிலும் பாதிக்கப்படாதவரும், எந்த தொடர்பும் இல்லாதவரும் ஆவார்.

இதில் தொடர்புடையவர்கள் சம்சாரத்தில் உள்ள பந்தத்துடன் கூடிய ஜீவாத்மாக்கள் [சம்ஸாரிகள்] ஆவர்.

முக்தி அடைந்தவர்கள் இந்த கிலேசங்களில் இருந்து விடுபட்டாலும், முந்தைய தொடர்பின் காரணமாக, பந்தத்துடன் இருப்பது போல தோன்றுவர்.

இதனால், ஈஸ்வரன் விசேஷமான புருஷன். அவர் எப்போதும் முழுமையாக விடுதலையடைந்தவராக இருக்கிறார். அனைத்தையும் அறிந்த சர்வக்ஞத்துவமும், சர்வமாட்சிமை கொண்ட பேராற்றலும் தூய்மையான சத்வத்தின் அடிப்படையில் அமைந்த அவருடைய ஆதியற்ற மனத்தில் இருக்கிறது.

இதற்கு ஆதாரம் இவ்வாறு கூறப்படுகிறது:

1.25: தத்ர நிரதிஸயம் ஸார்வக்ஞ்ய பீஜம் ॥ 25 ॥

1.25: இறைவனில் [ஈஸ்வரனில்] ஒப்பிலாத ஸர்வக்ஞத்திற்கான விதை [ஆதாரம்] உள்ளது.

ஈஸ்வரனில், ஒப்பிலாத ஸர்வக்ஞம் விதையாகவும் மூலமாகவும் உள்ளது. நம்மைப் போன்ற ஜீவர்களுக்கு உள்ள அறிவு, ஈஸ்வரனின் ஒப்பிலாத அறிவுடன் பிரிக்க முடியாதவாறு இணைந்திருப்பதாக சரியாக கூறப்படுகிறது, ஏனெனில் நம்முடைய அறிவு எல்லைக்குட்பட்டதாகும்.

எல்லைக்குட்பட்ட அம்சம், அதே இயல்புடைய எல்லையற்றதுடன் ஒப்பிடப்படுகிறதாயின், அது ஒரு குடத்தின் சிறிய பரிமாணத்தை அகன்ற ஆகாயத்தின் பரிமாணத்துடன் ஒப்பிடுவதற்கு சமானமாக இருக்கும்.

அதனால், இதன்மூலம் ஈஸ்வரன் ஒப்பிலான அறிவை உடையவர் என அனுமானித்து முடிவு செய்யப்படுகிறது.

நிச்சயமாக, ஒருவர் கேட்கலாம்: "இந்த ஈஸ்வரர் ஒரே கடவுளா, அல்லது இன்னும் பிற கடவுளர்களும் இருக்கிறார்களா?" இதற்கு பதஞ்சலி பதிலளிக்கிறார்: அது அப்படியில்லை:

1.26: பூர்வேஷாம் அபி குரு: காலேந அனவச்சேதாத் ॥ 26 ॥

1.26: அவர் ஆதி காலத்தில் வாழ்ந்தவர்களுக்கும் ஆசானாக இருக்கிறார், ஏனெனில் அவர் காலத்தால் கட்டுப்படாதவர்.

இதன் பொருள், பிரம்மா மற்றும் பிறர் போன்ற படைப்பின் தொடக்கத்தில் பிறந்தவர்களும் கூட, மாதங்கள், ருதுக்கள் மற்றும் ஆண்டுகள் எனப் பிரிக்கப்பட்ட காலத்தால் கட்டுப்பட்டவர்களே.

இவ்வாறு சாஸ்திரங்களில் கூறுபட்டுள்ளது:

"அழகுள்ளவர்கள், மங்களகரமான நடத்தையைக் கடைப்பிடிப்பவர்கள், மற்றும் சுமேரு மலைகளுக்குச் சமமான மகத்துவமுள்ளவர்கள்கூட, எல்லாம் காலத்தால் விழுங்கப்படுகிறார்கள், நாகங்கள் கருடனால் விழுங்கப்படுவதைப் போலவே."

ஆகையால், பிரம்மா போன்ற தொடக்கத்தில் வாழ்ந்தவர்களுக்குக் கூட ஒரே ஆசானாக இருப்பவர் பகவான், மகோன்னதமான ஆண்டவன், ஏனெனில் அவர் காலத்துக்கு அப்பாற்பட்டவர். வேதங்கள் இதைப் பின்வருமாறு அறிவிக்கின்றன:

"அவர் காலத்தின் காலத்தை அறிந்தவர்."

இந்த சுருதி வாக்கியத்தின் மூலம், ஈஸ்வரரின் மகத்துவமும் தலைசிறந்த தன்மையும் வெளிப்படுத்தப்படுகிறது.

இப்போது, ஈஸ்வரரின் பெயர் அல்லது அடையாளம் விளக்கப்படுகிறது.

1.27: தஸ்ய வாசக: ப்ரணவ: ॥ 27 ॥

1.27: அவரைச் சுட்டிக்காட்டும் வார்த்தை 'ஓம்' எனப்படும்.

"ஓம்" எனப்படும் ஒரு எழுத்து [பிரணவம்] உன்னதமான ஈஸ்வரரைக் குறிப்பதற்கான வார்த்தையாகும். அவரை மிகச் சிறந்த முறையில் போற்றி மகிமைப்படுத்தும் காரணத்தால், இது "பிரணவம்" என அழைக்கப்படுகிறது. எனவே, "ஓம்" எனும் ஒலி ஈஸ்வரரின் குறியீடாகவும் [வாசகமாகவும்] அல்லது பெயராகவும் விளங்குகிறது, [அவரின் இருப்பைச் சுட்டிக்காட்டும் பொருட்டு].

முன்னே, ஓம் எனும் நாமத்தை விளக்கி, ஈஸ்வர பிரணிதானம் [ஈஸ்வரரிடம் பக்தி] எனும் கருத்தை விவரித்தபின், இப்பக்தியின் பயன் இரண்டு சூத்திரங்களின் மூலம் விளக்கப்படுகின்றது:

1.28: தஜ்ஜபஸ் ததர்த்த பாவநம் ॥ 28 ॥

1.28: அதின் ஜபமும் அதற்குரிய அர்த்தத்தின் தியானமும்.

1.29: தத: பிரத்யக் சேதந அதிகம: அபி அந்தராய அபாவஸ் ச ॥ 29 ॥

1.29: அதனாலே உள்முக சேதனம் [சித்] அடையப்பெற்று, தடைகள் நீங்குவதும் நிகழ்கின்றன.

இது இவ்வாறு விளக்கப்படுகிறது: ஓம் என்ற மந்திரத்தின் ஜபம், நீண்டகாலம், இடையறாது, மரியாதையுடனும் செய்துகொண்டு, அதனுடன் அந்த மந்திரத்தினால் அடையும் பொருளின் மீது [அதாவது தூய சித்தினுடையதும் பரம்பொருளினுடையதுமான இயல்பின் மீது] செய்யும் தியானமும் சேரும்போது, இந்த வழிபாடு முதன்மையான பயிற்சியாக நிலைபெறுகிறது.

இப்படியே, தியானத்தை நீண்ட காலம் சிரத்தையுடன் தொடர்ந்தால், காலப்போக்கில் ஒலிமயமான ஜபம் தானாகவே நுண்மையடைந்து, மனம் ஒலியைக்கடந்த நிலைக்குச்சென்று, ஓம் என்ற மந்திரத்தினால் அடையும் தூய சித்தில் ஆழ்ந்து தியானிக்கும் நிலைக்கு வருகிறது. இதுபோன்ற முறையான பயிற்சி நீண்டகாலம் கடைபிடிக்கப்படும் போது, இப்பயிற்சியின் அருளினால், மனம் கவனச்சிதறலற்ற உன்னதமான அமைதியை [நிரோதத்தின்] நோக்கிச் செல்கின்றது.

இந்த நிலையில், மனம் ஈஸ்வரர் மீது முழுமையான அமைதியில் லயித்திருக்க முடியாமல், அதேசமயம் தனது மெய் சுயரூபமான ஆன்மாவை நினைவுகூறும் திறனும் இழந்து [ஏனெனில் ஆன்மாவும் புலன்களைக்கடந்த பற்றற்ற தூய உணர்வு இயல்புடையதால்], மனம் பற்றுவதற்கு குறியற்று, வேள்வி நெருப்பின் எரிபொருள் இல்லாதபோது எரிவது நிற்பது போன்று, மனதின் செயல்பாடுகள் நிறுத்தம் அடைகின்றன. பின்னர் மனத்தில் எஞ்சுவதாவது நுண்மையான ஸம்ஸ்கார வாசனைகள் மட்டுமே.

இந்த வழிபாடு மூலம், உள்முக சேதனத்தை அடைய முடிகிறது. இந்த உள்முக சேதனம், எல்லா உயிர்களின் உள்ளார்ந்த சாரமாக பிரகாசிக்கிறது; எந்த தடைகளாலும் பாதிக்கப்படாமல் தன்னுளே தானாக ஒளிர்கிறது. எனவே, எல்லா மனம் சார்ந்த செயல்களும் ஒழிந்த பின்பு, அனைத்து தடைகளும் விலகிவிடுகின்றன.

இதுவே ஈஸ்வர பிரணிதானத்தின் தனித்துவமான பயனாகும்.

யோகத்திற்கு தடையாக விளங்கும் காரணங்கள் இப்போது விளக்கப்படுகின்றன:

1.30: வ்யாதி ஸ்த்யாந ஸம்ஸய ப்ரமாத ஆலஸ்ய அவிரதி ப்ராந்தி தர்ஷன- அலப்த பூமிகத்வ அநவஸ்திதத்வாநி சித்த விக்ஷேபா: தே அந்தராயா: ॥ 30 ॥

1.30: நோய், பிடிமானம், சந்தேகம், அலட்சியம், சோம்பல், சக்திவிரயம், தவறான நோக்கு, முன்னேற முடியாமை, மேனிலையில் நிலைக்க முடியாமை ஆகியவை மனதின் இடைஞ்சல்களாகும்; இவை யோகத்திற்கு தடைகளாகும்.

யோகத்தில் மனதை திசைதிருப்பும் மற்றும் தோல்வியடையச் செய்யும் இவற்றைத் தடைகள் என கூறுகிறோம், அவை ஒன்பது வகைகள்:

நோய் (உதாரணம், காய்ச்சல் போன்றவை) மூன்று தோஷங்களின் [வாதம், பித்தம், கபங்களின்] சமனற்ற நிலையால் ஏற்படுகின்றது.

பிடிமானம் [ஸ்த்யானம்] என்பது மனதின் மந்தநிலையால் செயல் திறனற்ற நிலை.

சந்தேகம் [சம்ஸயம்] என்பது இரண்டு [அல்லது மேற்பட்ட] முரண்பாடான கருத்துகளுக்கு இடையே குழப்பமடைதல்.

அலட்சியம் [ப்ரமாதம்] என்பது அஹிம்சை, சத்தியம் போன்ற அத்தியாவசிய வழிப்பாட்டுகளை பின்பற்றுவதில் ஈடுபாட்டின்மையைக் குறிக்கின்றது.

சோம்பல் [ஆலஸ்யம்] என்பது உடல், மொழி, மனம் ஆகியவற்றின் சோர்வினால் எந்த முயற்சியையும் எடுக்காத நிலை.

சக்திவிரயம் [அவிரதி] என்பது புலன்இன்பங்களில் அதீத ஆசையிருத்தல்.

தவறான நோக்கு [ப்ராந்தி தர்ஸனம்] என்பது உண்மையல்லாததை உண்மை என நினைப்பது.

முன்னேற முடியாமை [அலப்த பூமிகத்வம்] என்பது சமாதி நிலையை அடைய முடியாத நிலை.

மேனிலையில் நிலைக்க முடியாமை [அநவஸ்திதத்வம்] என்பது சமாதி நிலையை அடைந்த பின்னும், அந்த நிலையில் தெளிவாக நிலைக்க முடியாமை.

இந்த மனக்குழப்பங்கள் [விக்ஷேபங்கள்] யோகப் பயிற்சிக்கு தடையாக மட்டுமல்லாமல், மேலும் சில சங்கடங்களையும் கொண்டு வருகிறது என விளக்கப்படுகிறது:

1.31: து:க தௌர்மநஸ்ய அங்கமேஜயத்வ ஸ்வாஸ ப்ரஸ்வாஸா: விக்ஷேப ஸஹபுவ: ॥ 31 ॥

1.31: வேதனை, மனக் கலக்கம், உடல் உறுப்புகளின் அதிர்வு, சீரற்ற உள்மூச்சு, சீரற்ற வெளிமூச்சு ஆகியவை மன இடைஞ்சல்களுடன் வந்து சேர்கின்றன.

வேதனை [துக்கம்], [முன்னர் விவரிக்கப்பட்ட] நோயினால் உண்டாகிறது.

இது மூன்று வகையாக இருக்கலாம்:

உடல்சார்ந்த வேதனை

மனம்சார்ந்த வேதனை

விதிவய [ஆன்மீக] வேதனை

மனக்கலக்கம் [தௌர்மனஸ்யம்] என்பது மனதில் தோன்றும் கவலை மற்றும் ஆதங்கம், குறிப்பாக ஆசைகள் நிறைவேறாததால் ஏற்படும் உளச்சிதைவு.

உறுப்புகளின் அதிர்வு [அங்கமேஜயத்வம்] என்பது உடல் உறுப்புகளின் தன்னிச்சையான அதிர்வுகள். இது யோகாசனங்களைச் செய்யும்போது இடையூறாக அமைகிறது.

உள்மூச்சு [ஸ்வாஸ] என்பது அபானத்தின் [கீழே செலுத்தும் சுவாசத்தின்] செயல்பாட்டிற்கு இணையாக இருக்கிறது, ஆனால் இது வெளிமூச்சு [ரேசக] செயல்பாட்டுடன் முரண்படுகிறது.

வெளிமூச்சு [ப்ரஸ்வாஸ] என்பது ப்ராணத்தின் [மேலே செலுத்தும் சுவாசத்தின்] செயல்பாட்டிற்கு இணையாக இருக்கிறது, ஆனால் இது உள்மூச்சு [பூரக] செயல்பாட்டுடன் முரண்படுகிறது.

மற்றொரு வகையாக,

உள்மூச்சு [ஸ்வாஸ] புற கும்பகம் [சுவாசத்தை வெளியே நிறுத்துவது] செயல்பாட்டை குலைக்கும்,

வெளிமூச்சு [ப்ரஸ்வாஸ] உள் கும்பகம் [சுவாசத்தை உள்ளே நிறுத்துவது] செயல்பாட்டை குலைக்கும்,

அங்கமேஜயத்வம் [உறுப்புகளின் அதிர்வு] இரண்டு வகை கும்பகங்களுக்கும் இடையூறாக இருக்கும்.

கும்பகத்தின் போது, "உள்மூச்சு, வெளிமூச்சு அல்லது உறுப்புகளின் அதிர்வுகளைத் தவிர்க்கவும்" என்ற வழிகாட்டுதலின் மூலம் இதை உணர முடிகிறது.

அதனால், இந்த சங்கடங்கள் — வேதனை, மனக் கலக்கம் மற்றும் இதரவை, மற்றும் மேற்கூறிய இடைஞ்சல்கள், நிலை தடுமாறும் மனத்தில் ஏற்படுகின்றன.

இதனால், தடைகள் [அந்தராயங்கள்] பற்றி விளக்கப்பட்ட பின், "இவற்றை எவ்வாறு நீக்க வேண்டும்?" என்று ஒருவர் கேட்கலாம். இதற்கு பதஞ்சலி முனிவர் முன் கூறப்பட்ட முறையை நினைவூட்டுகிறார்: "உயர்ந்த பரம்பொருளின் மீது பக்தி செலுத்துதல் [ஈஸ்வரப் பிரணிதானம்]" என்ற செயல்பாடு இங்கு குறிப்பிடப்படுகிறது:

1.32: தத் ப்ரதிஷேதார்தம் ஏக தத்துவ அப்யாஸ: ॥ 32 ॥

1.32: அந்த தடைகளை நீக்குவதற்கு, ஒரு பெரும்தனித் தத்துவத்தில் [ஏக தத்துவத்தில்] மனதைச் செலுத்தும் பயிற்சியை மேற்கொள்ள வேண்டும்.

இந்தத் தடைகளையும், அவற்றுடன் சேர்ந்து வரும் சங்கடங்களையும் அகற்ற, ஒருவர் ஒரே தத்துவத்தில் — அது பரம்பொருள் — மனதைச் செலுத்தும் பயிற்சியை மேற்கொள்ள வேண்டும்.

அதாவது: ஒரு தனிப்பொருளின் மீது மனதின் இடையறாத சிந்தனையை நோக்கி செலுத்தப்படும் முயற்சி [யத்னம்] தான் பயிற்சி [அப்யாசம்] என அழைக்கப்படுகிறது. இத்தகைய பயிற்சி நீண்ட காலமாக, இடையறாமல், மதிப்புடன் தொடர்ந்து மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும். இந்த முயற்சியில் கவனத்துடன், உறுதியாக பயிற்சி செய்தால், நோய்கள், மனச்சிதைவு மற்றும் துன்பம் உடனடியாக மறைந்து போகும்.

இதை பின்வரும் வாசகம் உணர்த்துகிறது: "கர்ம வாசனைகளை முற்றிலும் நீக்கும் நோக்கில் போதுமான முயற்சி மேற்கொண்டால், அனைத்து நோய்களும் துன்பங்களும் உடனடியாக குறைந்து மறைந்து விடும்."

இதனால், சம்ப்ரக்ஞாதா நிலையை நோக்கிச் செலுத்தும், ஒருமுகமான கவனக்குவிப்பை அடைவதற்கான வழிமுறைகளை, "மைத்ரி..." என ஆரம்பிக்கும் சூத்திரத்திலிருந்து "யதாபிமத..." முடிய ஏழு சூத்ரங்களால் விவரிக்கின்றார்.

1.33: மைத்ரீ கருணா முதித உபேக்ஷாணாம் ஸுக து:க புண்ய அபுண்ய விஷயாணாம் பாவநாத: சித்த ப்ரசாதனம் ॥ 33 ॥

1.33: சந்தோஷம், துக்கம், தர்மம் மற்றும் அதர்மம் போன்ற சூழல்களில் முறையே நட்பு, கருணை, மகிழ்ச்சி மற்றும் சமச்சீரான [கண்டுகொள்ளாத] பாவனைகளை வளர்ப்பதன் மூலம் மனதை அமைதியடையச் செய்கிறது.

மனம் இயல்பாகவே விருப்பு, வெறுப்பு, தர்மம், மற்றும் அதர்மம் ஆகியவற்றால் மாசடைந்துவிடுகிறது. உதாரணமாக, ஒருவர் கனவுகளில் அல்லது பிற நிலைகளில், "எல்லா சுகங்களும் எனக்கு மட்டும் கிடைக்க வேண்டும்" என்று எண்ணினால், மனதுக்குள் சில குறிப்பிட்ட விருப்பங்கள் தோன்றும்.

ஆனால், எந்த ஒரு வழியாலும் தனக்கு அந்த சுகத்தை பெற முடியாது என அறியும் போது, அந்தப் விருப்பப் பற்று மனதை மாசடையச் செய்யும்.

ஆனால், சந்தோஷமாக இருப்பவர்களை நோக்கி, "இந்த மனிதர்கள் எல்லாம் என்னுடையவர்களே; அவர்கள் மகிழ்ச்சியாக இருக்க வேண்டும்" என்று எண்ணி, சிநேகபாவத்தை [மைத்ரி பாவத்தை] செலுத்துவதன் மூலம், அந்த மகிழ்ச்சி தனக்கே உரியதுபோல் ஆகிறது. அதன் காரணமாக, பற்றும், அதனுடன் சேர்ந்து வரும் பொறாமையும் மறைந்து விடுகிறது. மற்றவர்களின் தர்மத்தைக் கண்டு பொறாமை கொள்ளும் குறையும், அந்தப் பொறாமையுமே அடியோடு மறைந்து விடுகிறது. இந்தப் பற்றும் பொறாமையும் இல்லாத போது, மனம், கார்காலத்தில் மழை விழுந்து முடிந்த பின் ஓடும் தெளிந்த ஆற்றைப் போல அமைதியானதாகவும் தெளிவானதாகவும் ஆகிறது.

இதேபோல், ஒருவர் தான்பட்ட துன்பத்தை நினைவுகூரும் போது, "எந்தவிதமான துன்பமும் எனக்கு வர வேண்டாம்" என்ற எண்ணம் தோன்றும். அந்த எண்ணம் துன்பத்தை வெறுப்பதற்கான மனப்போக்கினை உருவாக்கும். எல்லா துன்பங்களையும் ஒருவரால் தவிர்ப்பது அசாத்தியம், குறிப்பாக தன்னை வெறுப்பவர்களுக்கிடையில்; ஆதலால், இந்த வெறுப்பு, உள்ளத்தை எரிக்கிறது. ஆனால், துன்பப்படுபவர்களை நோக்கி, "எனக்கு எப்படி துன்பம் வரக்கூடாது என்று நினைக்கிறேனோ, அதேபோல் இவர்களுக்கும் பிறருக்கும் எந்த துன்பமும் கூட வரக்கூடாது" எனக் கருணையுடன் எண்ணும்போது, இந்த துன்பவெறுப்பும் மறைந்து விடுகிறது.

அது மட்டுமல்ல; அத்துடன் சேர்ந்து, பிறர் துன்பப்படும் வேளையில் குரூரமாக மகிழும் அஹங்கார கர்வமும் [மதமும்] சேர்ந்து தொலைகிறது. இத்தகைய கர்வமுடையவர்களைப் பற்றி, பகவான் கீதையில் சொல்கிறார்: "நான் பிரபு, போகி, சித்தி பெற்றவன், வலிமையானவன், சந்தோஷமானவன். நான் செல்வவான், மேன்மையானவன்; எனக்கு சமமானவன் யார்?" [பகவத் கீதை 16.14-15]. வெறுப்பு, கர்வம் என்ற இரண்டும் மறைந்தபின், மனம் அமைதியடைகிறது.

இதேபோல், ஜீவர்கள் இயல்பாக தர்மத்திற்கான செயல்களைச் செய்யாமல், அதர்மத்தில் ஈடுபடுகின்றனர். இதனால், அவர்களுக்கு இரண்டின் மீதும் குற்ற உணர்வு உண்டாகிறது. தர்மத்தில் உள்ளவர்களைப் பார்த்து மகிழ்ச்சியை வளர்ப்பதன் மூலம், ஒருவர் தர்மத்தின் மீது ஈர்க்கப் படுகிறார். அதேபோல, அதர்மத்தில் உள்ளவர்களை நோக்கி உதாசீன [கண்டுகொள்ளாத]தன்மையை வளர்ப்பதன் மூலம், தானும் அதர்ம செயல்களைச் செய்வதைத் தவிர்க்க முடிகிறது. இதன் விளைவாக, குற்ற உணர்வில்லாமல், மனம் அமைதியடைகிறது.

தர்மசாலிகளின் மீது மகிழ்ச்சி பாவனையை செய்வதனால், ஒருவர் தர்மத்தில் ஈடுபடுகிறார்; இது காரணமாக, மறுபிறப்பை ஈனும் கன்மவினையைப் பெற்றுக்கொள்வது தவிர்க்க முடியாதல்லவா என்ற கேள்வி எழலாம். ஆனால், அது இவ்வாறில்லை; சுய விருப்பத்தைப் பூர்த்திக்கும் நோக்கில் செய்யும் தர்ம காரியங்கள், சடங்குகளே மறுபிறப்பிற்கு வழிவகுக்கும். மாறாக, யோகி செய்யும் தர்ம செயல்கள், புனர்ஜன்மத்திற்கு வழிவகுப்பதில்லை; இது நல்லதும் கெட்டதும் ஆகிய வகைகளுக்கு அப்பாற்பட்டதாகும். இந்த சூத்திரங்கள் எழுதிய பதஞ்சலி முனிவர் இந்த விவகாரத்தை பின்னே விளக்குவார்:

"யோகியின் கர்மம் சுத்தமானதோ அசுத்தமானதோ அல்ல; மற்றவர்களுக்கு அது மூன்று விதமாக [சுத்தம், அசுத்தம், இரண்டன் கலவையாக] இருக்கிறது. [பதஞ்சலி யோக சூத்திரம் 4.7]"

எனவே, மைத்ரி, கருணை, போன்ற பாவனைகளை வளர்ப்பதன் மூலம், விருப்பு, வெறுப்பு போன்றவை நீக்கப்படுகின்றன. மனம் அமைதியாக, நிலைத்த தன்மையுடன் ஒருமுகநிலையை அடைகிறது. இதுவே இங்கு அர்த்தம்

இவ்வாறு சொல்லப்பட்டுள்ளது: "ஒருவரின் முயற்சியால், மறைமுக கர்ம வாசனைகளை கைவிடுங்கள்; நிலைத்த தன்மையை நிறுவுங்கள்; அதன் மூலம் இலட்சியத்தை முழுமையாக அடையுங்கள்."

1.34: ப்ரச்சர்தன விதாரணாப்யாம் வா ப்ராணஸ்ய ॥ 34 ॥

1.34: மூச்சுவெளிவிடுதல் மற்றும் மூச்சைத் தங்க வைத்தல் ஆகிய பிராணாயாமம் மனதை அமைதியாக்க உதவும் ஒரு வழியாகும்.

வழிமுறை: உடலில் உள்ள வாயுவை வெளியே [பிரச்சர்தன] மெதுவாக [விரேசனமாக] நெடிய மூச்சு வெளியீட்டுடன் வலது மூக்குத்துவாரம் வழியாக [பிங்களா நாடி வழியாக] முப்பத்து இரண்டு மாத்திரை கணக்கில் வெளியே விட வேண்டும். அதன்பின் இடது மூக்குத்துவாரம் வழியாக [இடா நாடி வழியாக] பதினாறு மாத்திரை கணக்கில் உள்ளே மூச்சை இழுத்து [பூரகம் செய்து], உட்பகுதியை நிரப்ப வேண்டும். பின்னர், உட்புற கும்பகம் [அந்தர கும்பகம்] அறுபத்து நான்கு மாத்திரை கணக்கில் மூச்சை நிறுத்தி, வைத்துக் கொள்ள வேண்டும். வெளியே விடப்பட்ட மூச்சுக்குப் பிறகு, வெளிப்புற கும்பகம் [பாஹ்ய கும்பகம்], மூச்சை உடலுக்கு வெளியே வைத்திருக்கும்படி, குறிப்பிடப்பட்ட கணக்கில் செய்யப்பட வேண்டும்.

இவ்வாறு வெளிவிடுதல், உள்ளிழுத்தல், மற்றும் இரண்டு வகையான கும்பகம் ஆகியவை மூன்று வடிவங்களில் பிராணாயாமமாக நிறைவேறும். மூச்சின் அலைச்சல்கள் நின்றுவிட்டால், மனத்தின் மாசுகள் எரித்து அகற்றப்படும்.

இதனை ஆதாரமாக ஸ்ருதி கூறுகிறது:

"உலோகங்களில் உள்ள மாசுகளை தீயின் சூடில் எரித்தால் எவ்வாறு சுத்தமாகின்றனவோ, அப்படியே இங்கே பிராணாயாமத்தின் மூலம் புலன்களால் ஏற்படும் குறைகள் நீங்குகின்றன."

இதை வசிஷ்டரும் விளக்குகிறார்:

"பிராணனின் அசைவே மனத்தின் அசைவாகும். ஆகவே, ஞானிகள் பிராணனின் அசைவைக் கட்டுப்படுத்த வெகுவாக முயற்சி செய்ய வேண்டும்."

பிராணா மற்றும் மன அலைச்சல்கள் ஒன்றையொன்று சார்ந்தவை; அதனால், பிராணாவை கட்டுப்படுத்தும் போது, மனம் கூட கட்டுப்படுகிறது.

ஆனால், "பிராணா மற்றும் மனம் எப்போதும் ஒரே நேரத்தில் அசையாது. உதாரணமாக, ஆழ்ந்த உறக்கத்தில், மூச்சு தொடர்கிறது, ஆனால் மனம் செயலற்றதாக இருக்கும்." எனும் சந்தேகம் தோன்றலாம். இதற்கு பதில்: அது அப்படியல்ல. ஆழ்ந்த உறக்கத்தின் போது, மனம் முற்றிலும் கரைந்து, இல்லாததாகி விடுகிறது; அதனால், பிராணா மற்றும் மன செயல்பாடுகளின் இணக்கம் என்ற பேச்சுக்கு இடமில்லை.

மேலும், ஸ்ருதியில் "பிராணா மங்கிவிட்டால், மூக்குகளால் மூச்சை இழுத்து விட வேண்டும்" எனும் கருத்து ஒரு முரண்பாடாகக் கருதப்படலாம். ஆனால், இங்கே "மங்குதல்" என்பது "மெலிந்த" அல்லது "சிறிதளவு" என அர்த்தம் தருகிறது. [அதன் உள்ளர்த்தம், எவ்வளவு பிராணா தேவையோ அவ்வளவிற்கு மூச்சு வாங்கி விடவேண்டும் என்பதே.] எவ்வாறேனும், மலை ஏறுபவருக்கு மூச்சின் அளவு அதிகமாகவும், சும்மா அமர்ந்து கொண்டிருப்பவருக்கு குறைவாகவும் இருக்கும். அதேபோல, பிராணாயாமத்தில் நிபுணத்துவம் பெற்றவருக்கு மூச்சின் வேகம் மிகவும் மென்மையாக இருக்கும்.

அதனால், பிராணாயாமத்தில் திறமையாக பயிற்சி செய்வதன் மூலம், மூச்சு நுண்மையாகவும் அமைதியாகவும் ஆகிறது. மனம், அதன் அனைத்து மாசுகளிலிருந்தும் சுத்தமாகி, ஒருமுகநிலையை [ஏகாக்ரதா நிலையை] அடைகிறது.

1.35: விஷயவதீ வா ப்ரவருத்திர் உத்பன்னா மனஸ: ஸ்திதி நிபந்தநீ ॥ 35 ॥

1.35: அல்லது, நுண்ணிய உணர்வுக் காட்சிகள் [விஷயவதி ப்ரவ்ருத்தி] மனதை நிலைப்படுத்த உடையாக்குகின்றன.

மூக்குன் நுனி, நாவின் முடிவு, நடு பகுதி, வாயின் அண்ணம் அல்லது நாவின் மூலப்பகுதி போன்ற குறிப்பிட்ட இடங்களில், கவனத்தைக் குவித்தலால் ஏற்படும் நுண்ணிய உணர்ச்சிகள் [இயல்புக்கு அதீதமான மணம், சுவை, காட்சி, தொடு, மற்றும் ஒலி போன்றவை] மனதில் எழுந்து, அவை உண்மை அனுபவங்களாகத் தோன்றும். இந்த அனுபவங்கள் யதார்த்தம் என்பதற்கான நம்பிக்கையை ஏற்படுத்தும். அது, மனதை உறுதியான நிலைக்கு கட்டுபடுத்துவதில் உதவும். இதனால், மிகவும் நுண்ணியமான பொருள்களையும் [உயரிய பரம்பொருள் போன்றவற்றையும்] மனம் ஒருமுகமாகச் சிந்திக்கக் காரணமாகிறது. எனவே, மனம் ஒருமுக நிலையை அடைகிறது.

1.36: விஸோகா வா ஜ்யோதிஷ்மதீ ॥ 36 ॥

1.36: அல்லது, பிரகாசமான விழிப்புணர்வினால் [ஜ்யோதிஷ்மதியினால்] எழும் துக்கமற்ற நிலையும் மனதை அமைதிப்படுத்த ஒரு பயனுள்ள வழியாகும்.

இதற்கு, பிராணாயாமத்தினால் இதயத்தின் [அநாஹத சக்கரத்தின்] எட்டு இதழ்களைக் கொண்ட தாமரையின் இதழ்களை மேல்நோக்கி விரியுமாறு தூண்டி, அதன் மையம் வழிச்செல்லும் சுஷும்ணா நாடியில் கவனம் செலுத்தி, மனத்தின் பிரகாசமான இயல்பில் தியானம் செய்யும் போது, சூரியன், சந்திரன், மின்னல் போன்றவையால் ஒளிரும் ஒன்றாகத் தோன்றும். அது துக்கமற்ற ஒரு விழிப்புணர்வை உருவாக்கும். இந்தப் பிரகாசமான நிலையில் மனம் நிலைபெற்று, ஒருமுக மனோபாவத்தை அடையும்.

1.37: வீத ராக விஷயம் வா சித்தம் ॥ 37 ॥

1.37: அல்லது, பற்றின்மையுடைய பொருளில் மனதைச் செலுத்துவதும் மனதை அமைதிப்படுத்த ஒரு பயனுள்ள வழியாகும்.

பற்றின்மையைக் கொண்டவர்களான சுகர் போன்ற மகான்களின் மனதைத் தியானிப்பதன் மூலம், யோகியின் மனமும் பற்றின்மை குணத்தை அடைகிறது. இதனால், அது ஒருமுகத் தன்மையை அடைகிறது.

1.38: ஸ்வப்ந நித்ரா ஞான ஆலம்பனம் வா ॥ 38 ॥

1.38: அல்லது, கனவுகளிலோ அல்லது ஆழ்ந்த நித்திரையிலிருந்து வந்த அனுபவங்களின் அடிப்படையில் மனதைப் பிரயோகிப்பதன் மூலம் [மனம் நிலையாகிறது].

கனவில் காணப்பட்ட, சாஸ்திர ஞானத்துடன் பொருந்தும் இன்பமான பொருளை மையமாகக் கொண்டு தியானிக்கவும், அல்லது ஆழ்ந்த நித்திரையில் உணரப்பட்ட ஆனந்தத்தை மையமாகக் கொண்டு மனம் தியானிக்கவும், அந்த நினைவுகளை ஆதரமாகக் கொண்டு மனம் நிலையாகி ஒருமுகத் தன்மையை அடைகிறது. இதுவே இங்கு தெரிவிக்கப்பட்ட அர்த்தமாகும்.

1.39: யதா அபிமத த்யாநாத் வா ॥ 39 ॥

1.39: அல்லது, மனதிற்கு ஏற்ப விருப்பமான ஒரு பொருளின் மீது தியானிப்பதன் மூலமும் மனம் நிலையாகிறது.

இதைத் தவிர இன்னும் என்ன கூற முடியும்? சாஸ்திரங்களில் உள்ள அர்த்தமுள்ள தத்துவங்களையோ, தெய்வீக வடிவத்தையோ, தனக்கு அனுகூலமான, விருப்பமான ஒன்றில் தியானிப்பதன் மூலம் மனம் நிலையாகி ஒருமுகத் தன்மையை அடைகிறது.

மேல்கூறிய இந்த முறைகளின் மூலம் ஒருமுகத்தன்மையை அடைந்ததை, எப்படி அறிவது? இதைப் பற்றி கூறப்படுவது:

1.40: பரம அணு பரம மஹத்வ அந்த: அஸ்ய வஸீகார: ॥ 40 ॥

1.40: பரமாணுவிலிருந்து மிகப் பெரிய அளவுடையதான மஹத் வரையிலும் கிரகிக்கக் கூடிய ஆளுமை [வசீகாரம்] ஏற்படுகிறது.

ஒருமுக மனம், நுண்ணிய பொருள் அல்லது ஸ்தூலமான பொருளில் ஈடுபட்டபோது, அதன் கிரகிக்கக் கூடிய ஆளுமை எந்த தடையுமின்றி பரமாணு [அதாவது மிகச் சிறிய அணு] முதல் மிகப் பெரிய அளவிற்கு [அதாவது பிரபஞ்சத்தின் முதல் தோற்றமான மஹத் வரை] பரவுகிறது.

ஒருமுகத்தன்மையை வளர்க்கும் முறைகள் மற்றும் அவற்றின் உப பலன்கள் விளக்கப்பட்ட பிறகு, மனத்தின் ஒருமுக நிலையின் தொடர் வளர்ச்சியால் உண்டாகும் பீஜம் [கவனம் வைப்பிற்கான குறி] உள்ள சமாதியின் இயல்பைப் பற்றிய விளக்கம் தரப்படுகிறது:

1.41: க்ஷீண வ்ருத்தே: அபிஜாதஸ்ய இவ மணே: கிரஹீத்ரு க்ரஹண க்ராஹ்யேஷு தத் ஸ்த தத் அஞ்ஜநதா ஸமாபத்தி: ॥ 41॥

1.41: மனவிருத்திகள் அடங்கியவருக்கு, எப்படி குற்றமற்ற சுத்தமான ஸ்படிக மணி அருகிலுள்ள எந்தப் பொருளின் நிறத்தையும் ஏற்று விடுமோ, அப்படியே அந்த மனமும் கிரகிப்பவர், கிரகித்தல், கிரகிப்படும் பொருள் [திரிபுடி] ஆகியவற்றின் தன்மைகளை ஏற்றுக் கொண்டு, அதன் தன்மையாகவே ஆகும் சமாபத்தி நிகழ்கிறது.

மனவிருத்திகள் அடங்கியவருக்கு, தூய்மைமிக்க குற்றமற்ற ஸ்படிக மணி [சுடர்கல்] ஒரு சிவந்த செம்பருத்தி மலரின் அருகே வைக்கப்படும்போது, அதன் தெளிவான தன்மையை மறைத்து, சிவப்பு நிறத்தை ஏற்றுக் கொள்வதைப் போல், ரஜஸ், தமஸ் ஆகியவை அகற்றப்பட்ட மனமும், கிரகிப்பவர், கிரகித்தல், கிரகிப்படும் பொருள் [திரிபுடி] ஆகியவற்றுடன் ஒன்றி நிற்கிறது. இதனால், மனம் தன் தன்மையை விட்டு விலகி, மனக்குவிப்பின் பொருளுடன் ஒட்டு மொத்தமாக ஒப்புரவாகி சம்பிரஞ்ஞாத சமாபத்தியை அடைகிறது, அதாவது அறிவுசார்ந்த சமாதி.

அதனால், அறிவுசார்ந்த சமாதியின் [சம்பிரஞ்ஞாத சமாதியின்] தன்மையை பொதுவாக விளக்கிய பிறகு, பொருள் சார்பைப் பொறுத்து அந்த சமாதியின் [க்ராஹ்ய சமாபத்தியின்] நான்கு வகைப்பாடுகள்—சவிதர்க்கா [ஸ்தூல விஷயங்களை யூகித்து ஆலோசிக்கும் நிலை], நிர்விதர்க்கா [ஸ்தூல விஷயங்களை யூகிக்காமல் உள்ளபடியே அனுபவிக்கும் நிலை], சவிசாரா [நுண்மையான அம்சங்களை யூகித்து பிரதிபலிக்கும் நிலை], மற்றும் நிர்விச்சாரா [நுண்மையான அம்சங்களை யூகிக்காமல் உள்ளபடியே பிரதிபலிக்கும் நிலை]—அடுத்த மூன்று சூத்திரங்களில் விளக்கப்படுகின்றன:

1.42: தத்ர ஸப்த அர்த்த ஞான விகல்பை: ஸங்கீர்ணா ஸவிதர்கா ॥ 42॥

1.42: இதனுள், ஸ்தூல விஷய யோசனையுடன் இணைந்த சமாதியில் [சவிதர்க்கா சமாபத்தியில்] சொல், பொருள், மற்றும் அறிவுணர்வு ஆகியவை கலந்து பின்னிப்பிணைந்து இருக்கும்.

இதற்கு உதாரணமாக, "காளை" என்ற ஒலி அல்லது சொல் (கௌரிதி ஷப்த:), அதன் பொருள் அல்லது குறிக்கப்படும் "காளை" (கௌரித்யர்த்த:), மற்றும் "காளை" பற்றிய அறிவு [கௌரிதி ஞானம்] ஆகியவை வெளிப்படையில் ஒன்றோடொன்றாகக் கூடி தோன்றுகின்றன. இவை மாறுபட்டவை என்றாலும், மனதில் ஒரே தன்மையாக கலந்திருக்கின்றன. இவ்வகையான கலந்த நிலை ஸ்தூல விஷய யோசனையுடன் கூடிய சமாதி [சவிதர்க்கா சமாபத்தி] என அழைக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் இவை கருத்து மாறுபாடுகளின் வெளிப்பாடு தெரியாமல் ஒன்றாகக் காணப்படுகின்றன.

1.43: ஸ்ம்ருதி பரிஸுத்தௌ ஸ்வரூப ஸூன்யேவ அர்த்த மாத்ர நிர்பாஸா நிர்விதர்கா ॥ 43॥

1.43: நினைவுகள் முற்றிலும் பரிசுத்தமடைந்தபோது, மனம் தனது தன்மையைக் கைவிட்டு, பொருளை மட்டுமே பிரதிபலிப்பதுபோல் தோன்றும்; இதுவே நிர்விதர்க்கா [யூகமற்ற சமாதி].

சொற்கள் மற்றும் அறிவு ஒரு பொருளுக்கு யூகத்தைக் கொண்டு வரும்; அதற்காக ஒரு சொற்தொகுப்பை இணைக்கின்றன. இந்த யூக நினைவுகள் [சொல்லுடன் கூடிய தொடர்புகள்] மனதில் உருவாக்கப்படும் அறிவைச் சுட்டிக்காட்டுகின்றன, அது மேலும் மற்றொரு யூகமாகவே இருக்கும். இந்த யூக நினைவுகள் பரிசுத்தமடைந்து செயல்படுவதை நிறுத்தும்போது, அவற்றின் செயல்பாடான யூகமிடுதலும் முடிவுக்கு வருகிறது.

இந்நிலையில், தனது தன்மையை விட்டுவிட்டு, மனம் யூகமற்று பொருளை உள்ளபடி அப்படியே பிரதிபலிக்கிறது. இதனால் நிர்விதர்க்கா சமாபத்தி [யூகமற்ற சமாதி] நிகழ்கிறது, இது எந்த சொற்களாலும் அல்லது யூகங்களாலும் குளறுபடாத மனத்தினால் முழுமையாக ஒன்றும் நிலையாகும்.

மேற்கூறிய கருத்து இப்போது மற்றொரு வகையான விஷயங்களுக்கு விளக்கப்படுகிறது:

1.44: ஏதயா ஏவ ஸவிச்சாரா நிர்விச்சாரா ச சூக்ஷ்ம விஷயா வ்யாக்யாதா ॥ 44 ॥

1.44: இதே முறையில், சவிசாரா [யூகத்துடன் கூடிய ஆழ்சிந்தனை] மற்றும் நிர்விசாரா [யூகமற்ற ஆழ்சிந்தனை], சூக்ஷ்ம விஷயங்களை மையமாகக் கொண்டு விளக்கப்படுகின்றன.

சவிதர்க்கா [யூகத்துடன் யோசனை] மற்றும் நிர்விதர்க்கா [யூகமற்ற யோசனை] என்பவை ஸ்தூல [பருமனான] விஷயங்களை அனுசரித்து விளக்கியதுபோல, சவிசாரா [யூகத்துடன் கூடிய ஆழ்சிந்தனை] மற்றும் நிர்விசாரா [யூகமற்ற ஆழ்சிந்தனை] ஆகியவை சூக்ஷ்ம [நுண்ணிய] அம்சங்களுக்குப் பொருத்தி விளங்கிக் கொள்ளவேண்டும். சூக்ஷ்ம அம்சங்கள் என்பது மனங்கள், தன்மாத்ராக்கள் [சூக்ஷ்ம புலன்களின் விஷயங்கள்], மற்றும் புலன்கள் போன்றவை.

சவிசாரா தியானம் என்பது சொற்களுடனும் அறிவுடனும் கலந்து சூக்ஷ்ம அம்சங்களைப் பிரதிபலிக்கிறது. நிர்விசாரா தியானம் கருத்துக்களின் எல்லையைத் தாண்டி, சொற்கள் மற்றும் அறிவின் பரப்புகளைக் கடந்துவிடுகிறது, [தனது இயல்பின் கலப்பின்றி, மனம் கிரகிக்கும் அம்சத்தை உள்ளது உள்ளபடியே பிரதிபலிக்கிறது.]

இந்த நான்கு வகையான சமாபத்தி ஸ்தூலம் மற்றும் சூக்ஷ்மம் இயல்பில், யூகத்துடன் அல்லது யூகமின்றி இருப்பதைச் சார்ந்து வகைப்படுத்தப்படுகின்றன.

நிர்விச்சார சமாபத்தி என்பது தன் செயல்பாட்டை தன்மாத்திரைகளில் [சூக்ஷ்ம விஷயங்களில்] மட்டுமே முடிக்கிறதா? இல்லை, இது கீழ்வருமாறு விளக்கப்படுகிறது:

1.45: சூக்ஷ்ம விஷயத்வம் ச அலிங்க பர்யவஸாநம் ॥ 45 ॥

1.45: சூக்ஷ்ம விஷயங்களின் பரப்பு அளப்பரிய 'அலிங்கம்' எனும் அடையாளமற்றதில் [பிரபஞ்ச மூலமான பிரதானத்தில்] முடிகிறது.

இதன் விபரம்:

அகங்காரம் [சித்தத்தின் தன்மை] என்பது தன்மாத்திரைகளைக் காட்டிலும் சூக்ஷ்மமானது, [தன்மாத்திரைகள் அகங்காரத்தில் லயமாகின்றன];

மகத் [பிரபஞ்சப் புத்தி] என்பது அகங்காரத்தை விட சூக்ஷ்மமானது, [அகங்காரம் மகத்தில் லயமாகின்றது];

பிரதானம் [முதற் பொருள்] என்பது மகத்தை விட சூக்ஷ்மமானது, [மகத் பிரதானத்தில் லயமாகின்றது].

பிரதானம் [முதற்பொருள்] மேலும் எதனிலும் லயமாகாது; அதனால் இது 'அலிங்க' [அடையாளமற்றது] எனப்படும். இதைத் தவிர, ப்ரகிருதியில் [இயற்கை] மேலும் சூக்ஷ்மமானது எதுவும் இல்லை.

ஆனால், புருஷன் [சுத்த சித்துணர்வு] என்பது ப்ரகிருதியல்ல; அது சாட்சியமாக இருந்து கொண்டுள்ளது; அதன் சன்னிதியில் படைப்புகள் நிகழ்கின்றன. இதை நன்கு உணர வேண்டும்.

சம்ப்ரக்ஞாத சமாபத்திகள் [அறிவுசார்ந்த சமாதி நிலைகள்] இங்கே நிறைவடைகின்றன:

1.46: தா ஏவ ஸபீஜ: ஸமாதி: ॥ 46 ॥

1.46: இவைதான் 'பீஜத்துடன் கூடிய சமாதி' [ஸ பீஜ சமாதி] என பொதுவாக அழைக்கப்படுகின்றன.

முந்தைய சூத்திரங்களில் கூறப்பட்ட சம்ப்ரக்ஞாத சமாபத்திகளை 'பீஜத்துடன் கூடிய சமாதி' [ஸ பீஜ சமாதி] என பொதுவாக குறிப்பிடுகின்றனர். இவை 'பீஜத்துடன்' என அழைக்கப்படுவதன் காரணம், விவேக க்யாதி [பகுத்தறிவு] இல்லாததால், அவற்றில் இன்னும் பந்தத்தின் [தொடர்புணர்வின்] பீஜம் [மூலம்] காணப்படுவதுதான்.

அறிவுசார் [சம்ப்ரக்ஞாத] சமாதி நிலை பற்றிய விவாதத்தை முடித்தபின், அறிவுகடந்த [அசம்ப்ரக்ஞாத] சமாதி நோக்கிச் செல்லும் தொடக்க நிலை விளக்கப்படுகிறது, குறிப்பாக நிர்விசார சமாதியின் மேன்மையான மகிமை:

1.47: நிர்விச்சார வைஸாரத்யே-அத்யாத்ம ப்ரசாத: ॥ 47॥

1.47: நிர்விசார (யூகமற்ற ஆழ்சிந்தனை/தியானம்) நிலையின் வல்லமை பெறப்பட்ட போது, உள்ளே ஆன்மாவின் அமைதியான தெளிந்த உபசாந்த நிலை [ப்ரசாதம்] ஏற்படுகிறது.

நிர்விசார சமாதியில் திறமை அல்லது தெளிவு ஏற்படும் போது [இது பிரதான எல்லைவரை பரந்து விரிந்த, மிகவும் நுண்ணிய அம்சங்களையும் பற்றிய தெளிவு], சித்சக்தியில் அமைதியான தெளிவு தோன்றுகிறது. திறமையான பயிற்சியின் மூலம் அடையப்படும் இந்தத் தெளிவு, தூய அறிவின் ஒளியை, உபசாந்தம் [ஆழ்ந்த உள் அமைதி] மற்றும் மெய்யறிவாக வெளிப்படுத்துகிறது.

அதன் பின் என்ன நிகழ்கிறது?

1.48: ருதம்பரா தத்ர ப்ரக்ஞா ॥ 48॥

1.48: அந்த நிலையில், சத்தியத்தில் வேரூன்றிய ஞானம் [ருதம்பரா பிரக்ஞா] எழுகிறது.

அந்த நிலையில், புருஷன் [தூய சித்துணர்வு] பற்றிய உண்மையான உணர்வு அடையப்பட்டபோது, சத்தியம் [ரிதம்] சுயத்தின் உண்மையான இயல்பான ஆன்மாவை வெளிப்படுத்துகிறது, அதாவது அதை ஒளியூட்டுகிறது. இச்சத்தியத்தால் நிரம்பி, அதைத் தாங்கி நிற்கும் இந்த ஞானமே ரிதம்பரா பிரக்ஞா என்று அழைக்கப்படுகிறது. இதுவே தர்மமேக சமாதியின் [தர்மத்தின் மேகம் போன்ற சமாதியின்] எழுச்சியை குறிக்கிறது, [அதில் நிலைபெற்று யோகி சத்தியத்தையும் தர்மத்தையும் மேகம் மழை பொழிவது போன்று பிறர்க்குப் பொழிகிறார்.]

'ருதம்பரா' என அழைக்கப்படும் காரணம் விளக்கப்படுகிறது:

1.49: ஸ்ருத அனுமான ப்ரக்ஞாப்யாம் அந்ய விஷயா விஸேஷார்த்தத்வாத் ॥ 49 ॥

1.49: சாஸ்திரக் கல்வி [ஸ்ருத] மற்றும் ஊகத்திலிருந்து [அனுமானம்] பெறப்படும் அறிவுடன் ஒப்பிடுகையில், இந்நிலை [ருதம்பரா ஞானம்] கிரகிக்கும் விஷயங்களின் தனிப்பட்ட அர்த்த சாரத்தை உணர்த்துவதால், இது மாறுபட்ட விசேஷமான வகை.

யோகிக்கு, நுண்ணிய, மறைக்கப்பட்ட மற்றும் தொலைவிலுள்ள பொருட்களுக்கு நேரடி அறிவுணர்வு அடையப்படுகிறது. அவை சாஸ்திர அறிவு மற்றும் அனுமானத்தின் மூலமும் யூகிக்கப்பட்டாலும், அதன் முழுசாரத்தை வழங்காமல், பொதுவான புரிதலை மட்டுமே வழங்குகின்றன. ஆனால் இந்த யோக ஞானம் நேரடி புலனுணர்வினைப் போல், அதன் குறிப்பிட்ட தனித்துவத்தை உள்ளடக்கியது. எனவே, இது ரிதம்பரா [சத்தியத்தைத் தருவது] என அழைக்கப்படுகிறது, ஏனெனில் இது பொருள்களின் தனிப்பட்ட சாரத்தை சரியான முறையில் உணர்வதால் தனித்துவமாக விளங்குகிறது.

அசம்ப்ரஞ்ஞாத சமாதியை [அறிவுகடந்த சமாதியை] அடைய வெளிப்புற உதவியாக இச் சத்தியத்தைத் தரும் அறிவின் [பிரக்ஞையின்] பயனளிக்கும் தன்மை விளக்கப்படுகிறது:

1.50: தஜ்ஜ: ஸம்ஸ்கார: அந்ய ஸம்ஸ்கார ப்ரதிபந்தீ ॥ 50 ॥

1.50: அந்த சத்தியத்தைத் தரும் அறிவின் [ப்ரக்ஞையின்] பயிற்சியால் உருவாகும் [நற்காரிய] ஸம்ஸ்காரங்கள் மற்ற ஸம்ஸ்காரங்களை தடுத்து நிறுத்துகின்றன.

அந்த ரிதம்பரா பிரக்ஞையின் பயிற்சியால் உருவாகும் ஸம்ஸ்காரங்கள் [மனவெச்சங்கள்], வெளிப்புற நாட்டத்திற்கும், கலக்கமான நிலைகளுக்கும் வழிவகுக்கும் மற்ற ஸம்ஸ்காரங்களைத் தடுத்து சமனப்படுத்துகின்றன. [இதன் மூலம், மனதின் வெளிப்புற எண்ணப் போக்குகளை நீக்கி, அசம்ப்ரஞ்ஞாத சமாதியை அடைய பிரக்ஞையின் ஸம்ஸ்காரங்கள் உதவியாகின்றன.] இதுவே இதன் பொருள்.

அசம்ப்ரஞ்ஞாத சமாதியை [அறிவுகடந்த சமாதியை] அடைய வெளிப்புற உதவிகளை விளக்கி முடித்த பின், முழுமையான அழிப்பை நோக்கி செயல் செய்தலுக்கான உள்ளார்ந்த முறையைச் சுட்டிக்காட்டி, 'பீஜமில்லா நிலை'யின் [நிர்பீஜ சமாதியின்] முடிவை அறிவிக்கிறது:

1.51: தஸ்ய அபி நிரோதே ஸர்வ நிரோதாத் நிர்பீஜ: ஸமாதி: ॥ 51॥

1.51: அந்த அறிவினால் உருவான ஸம்ஸ்கார மனவெச்சங்களும் கூட அழிக்கப்பட்ட பிறகு, முழுமையான அழிப்பினால் சமாதி பீஜமில்லாததாக ஆகிறது.

தீவிர பர வைராக்கியத்துடன் கூடிய மனவிருத்திகளை முழுமையாக அடக்கும் [சர்வ நிரோதம் செய்யும்] மனப்போக்கு நிகழும்போது, அந்த சத்தியத்தைத் தரும் அறிவின் [ப்ரக்ஞையின்] ஸம்ஸ்கார மனவெச்சங்களும் அழிக்கப்படுகின்றன. இவற்றையெல்லாம் முழுமையாக அடக்கி, அனைத்துவித பந்தங்களிலிருந்தும் முற்றிலும் விடுவிக்கப்பட்டபோது, பீஜமில்லா சமாதி அடையப்படும்.

இந்த சமாதியில், ஒரு முறை நிலை நிறுத்தப்பட்ட பிறகு, மனம் மீண்டும் முன்னிருந்த சாதாரண விழிப்புணர்வுக்கு திரும்ப இயலாத நிலையாகும். பின்னர், மாறாத, நித்திய, எல்லையற்ற சுத்த சித் சக்தி தனது நிகரில்லாத மகிமையில் நிரம்பிய நிலையில் அமைதியாகத் திகழ்கிறது; அது ஒப்பிலாத அழகுடன் பிரகாசிக்கிறது.

இத்துடன் அருள்மிகு பதஞ்சலியின் அரிய யோக ஸாஸ்திரத்தில்,

'யோக சுதாகரா' எனப் பெயரிடப்பட்ட உரையில், முதல் அதிகாரமான 'சமாதி பாதம்' நிறைவுற்றது.

2. ஸாதன பாதம்

பிரார்த்தனை:

பரா [அதீதம்], பச்யந்தி [தரிசனம்], [மத்தியமா [நடுத்தர நிலை], மற்றும் வைகரி [வெளிப்படுத்தப்பட்டவை]] எனப் பேசுவதை நிலைகளாகப் பிரித்து, சித் சக்தியும் ஆனந்தமும் ஆகிய சித்தத்தின் தன்மை கொண்ட நித்யமான, இயல்பான சொற்பொருளை உபாசனை செய்வோமாக.

உரை தொடர்கிறது:

முன்பு விளக்கப்பட்ட ஸமாதி அதன் உட்கருத்துகளைத் தொகுத்தும், அதற்கு ஏதுவான உள் நடைமுறைகளை விளக்கியும், இப்போது, மேலே குறிப்பிடப்பட்ட நடைமுறைகளில் ஈடுபடமுடியாத, பக்குவப்படாத, மற்றும் கிலேசங்கள் நீங்காத மனதிற்காக, புறநிலைப் பயிற்சிகளாக விளங்கும் கிரியா யோகா எனப்படும் நடைமுறைகள் அறிமுகப்படுத்தப்படுகின்றன:

2.1: தப: ஸ்வாத்யாய ஈஷ்வர ப்ராணிதாநானி க்ரியா யோக: । 1॥

2.1: தவம், சுய கல்வி, மற்றும் பரம புருஷனிடம் சமர்ப்பணம் ஆகியவை கிரியா யோகா எனப்படும் நோக்கமுடைய நடைமுறைகளை உருவாக்குகின்றன.

சத்தான, மிதமான, தூய உணவு உட்கொள்வதே தவம் [தவப் பயிற்சி]. பரம புனிதமான பிரணவம் [ஓம்] போன்ற மந்திரங்களை ஜபிப்பதே சுய கல்வி. பரம காருண்ய மூர்த்தியாய் விளங்கும் ஆதி குருவான இறைவனிடம் [ஈஸ்வரனிடம்] உடல், வாக்கு, மனம் மூன்றின் மூலம் சமர்ப்பணம் செய்வதே ஈஸ்வர ப்ரணிதானம் [பரம பக்தி].

இவை, அதன் செயல்வடிவத் திறத்தாலும் யோகமுறைக்கு ஆதரவாகவும் செயல்படுவதால், கிரியா யோகா என்று அழைக்கப்படுகின்றன. இவை, நெய் உடலின் ஆயுளை நீட்டிக்க உதவுவது போல, சாதகன் தனது தூய தெய்வீக தன்மையை அடைய உதவுகின்றன.

"இவை எதற்காக?" எனும் கேள்விக்கு பதிலளிக்க விளக்குகிறார்:

2.2: சமாதி பாவனார்த: க்லேஷ தனூகரணார்த: ச ॥ 2 ॥

2.2: சமாதி பாவனையை வளர்க்கவும் கிலேசங்களை [துன்பக்காரணிகளை] நலிவிக்கவும்.

கிரியா யோகாவின் நோக்கம் இதோ என்று சூத்திரம் கூறுகிறது: சமாதி பாவனையின் வளர்ச்சியையும் உணர்வையும் பெருக்குதல் மற்றும் கிலேசங்களை [துன்பக்காரணிகளை] குறைத்து நலிவடையச் செய்தல்.

இதன் அர்த்தம்: தவம் [தவப்பயிற்சி] போன்ற கிரியா பயிற்சிகளையும் யோகத்தின் அங்கங்களுடன் தொடர்புடைய பயிற்சிகளையும் நீண்ட காலம் பொறுமையுடன், பக்தியுடன் செய்வதன் மூலம் கிலேசங்கள் படிப்படியாக நீக்கப்பட்டு தூய சித்தம் உருவாகின்றன.

அடுத்ததாக, ப்ரக்ருதி [இயற்கை] மற்றும் புருஷன் [ஆத்மா] என்பவற்றின் வித்தியாசத்தை தெளிவாகப் பிரித்து உணர்வதில் யோகி நிலைபெற்றுவிட்டால், அந்த மன நிலை, ஏற்கனவே நலிவடைந்த கிலேசங்களை அடிவேரோடு அகற்றுகிறது.

கிளேசங்கள் என்றால் என்ன? இவை எத்தனை? எனும் கேள்விக்கு பின்வரும் சூத்திரம் பதிலளிக்கிறது:

2.3: அவித்யா அஸ்மிதா ராக த்வேஷ அபினிவேஷா: பஞ்ச க்லேஷா: ॥ 3 ॥

2.3: ஐந்து கிளேசங்கள் அவித்யா [அறியாமை], அஸ்மிதா [அஹங்காரம்], ராகம் [விருப்பு], த்வேஷம் [வெறுப்பு], மற்றும் அபினிவேசம் [வாழ்வியல் பற்று].

இவை புருஷனை [ஆத்மாவை] கிளேசமடையச் செய்து துக்கங்களை ஏற்படுத்துகின்றன. எனவே, இவை கிளேசங்கள் அல்லது துன்பம் உண்டாக்கும் மூலங்கள் [காரணிகள்] என அழைக்கப்படுகின்றன. இவைகளின் எண்ணிக்கை ஐந்தே.

மற்ற கிளேசங்களான அஸ்மிதா [அஹங்காரம்] மற்றும் பிறவற்றுக்கு அவித்யா [அறியாமை] பிரதான காரணம் எனும் நிலையை பின்வரும் சூத்திரம் விளக்குகிறது:

2.4: அவித்யா க்ஷேத்ரம் உத்தரேஷாம் பிரசுப்த தனு விச்சின்ன உதாராணாம் । 4 ॥

2.4: அவித்யா [அறியாமை] என்பது மற்ற கிளேசங்களுக்கு ஆதார தளமாகும், அவை செயலற்ற, நலிவுற்ற, இடைமறுக்கப்பட்ட, செயல்பாட்டு நிலைப் படிகளிலே இருக்கும்.

செயலற்ற, நலிவுற்ற, இடைமறுக்கப்பட்ட, செயல்பாட்டு நிலைகள், அஸ்மிதா [அஹங்காரம்], ராகம் [விருப்பு], த்வேஷம் [வெறுப்பு], மற்றும் அபினிவேசம் [வாழ்வியல் பற்று] ஆகிய நான்கு கிளேசங்களுக்கும் பொருந்துகின்றன. அவித்யா [அறியாமை] என்பது தவறான எண்ண ரூபத்தில் இருந்துகொண்டு, மற்ற கிளேசங்கள் விளைவதற்கான பூமியாகும்.

செயலற்ற நிலை [Dormant]: கிளேசம் தக்க சூழலில்லாமையால் செயல்புரியாமல் அடியே தங்கியுள்ளதாக இருக்கும்.

நலிவுற்ற நிலை [Weakened]: எதிர்மறையான எண்ணங்களை வளர்ப்பதின் மூலம் கிளேசம் தளர்ச்சியடையும்.

இடைமறுக்கப்பட்ட நிலை [Interrupted]: வேறு ஒரு வலிமையான கிளேசம் அதை தற்காலிகமாக அடக்குகிறது.

செயல்பாட்டு நிலை [Fully Active]: ஏற்ற சூழ்நிலைகள் ஏற்படும்போது கிளேசம் முழுமையாக செயல்படும்.

இப்போது அவித்யாவின் [அவித்யா] தன்மை விவரிக்கப்படுகிறது:

2.5: அநித்யா சுசி து:க ஆத்மஸு நித்ய சுசி சுக ஆத்ம க்யாதிர் அவித்யா ॥ 5 ॥

2.5: அவித்யா என்பது நிலையற்றதை நிலையானது, அசுத்தத்தை சுத்தமானது, துன்பமானதை இன்பமானது, ஆத்மா அல்லாததை ஆத்மா எனக் கருதுதல்.

ஒரு விஷயத்தை அது உள்ளபடிக்கு இல்லாதவாறு காண்பது தவறான பார்வை அல்லது விபர்யயம் எனப்படுகிறது. உதாரணமாக, தற்காலிகமானவற்றை, சொர்க்கம் போன்றவற்றை நிரந்தரமானவை என எண்ணுதல்; இறைச்சி, ரத்தம், சீழ், மலம், கழிவு போன்றவை நிறைந்த அசுத்தமான உடலை சுத்தமானதாகக் கருதுதல்; மாலைகள், சந்தனக் களிம்பு, காதல் உறவு போன்ற உள்ளார்ந்த துன்பத்தைக் கொண்டவற்றை இன்பம் அளிப்பவை என கருதுதல்; மற்றும் உடல், மனம் போன்ற அனாத்ம விஷயங்களை நான் என ஆத்மாவாக தவறாக எண்ணுதல். இவ்வாறு, அவித்யா நான்கு விதமான பாகங்களை உடையதாகக் கூறப்படுகிறது.

அவித்யாவில் வேரூன்றியுள்ள அகங்காரம் [அஸ்மிதா] என்ன என்பதைப் பற்றி இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

2.6: த்ரிக் தர்ஷன சக்தியோர் ஏகாத்மதேவ அஸ்மிதா ॥ 6 ॥

2.6: அகங்காரம் என்பது பார்க்கும் சக்தி [தர்ஸன சக்தி] என்று அழைக்கப்படும் மனம் அல்லது புத்தி, மற்றும் பார்ப்பவர் [த்ரிக்] அல்லது சுத்த சித்தான ஆத்மா ஆகியவற்றை ஒன்றே என்று தவறாக அடையாளப்படுத்துதல்.

அகங்காரம் என்பது மனம் புத்தி [சத்வம்] மற்றும் புருஷன் ["நான்"- ஆத்மா, சுத்த சித்] இரண்டிற்கும் இடையேயுள்ள வித்தியாசமறியாமல் தவறாக இரண்டையும் "நான்" என்ற உணர்வு.

பற்று அல்லது விருப்பினைப் பற்றிய விளக்கம்:

2.7: ஸுகானுஷயி ராக: ॥ 7 ॥

2.7: சுகமான முன்அனுபவத்தை அனுசரித்து வருவது விருப்பு [ராகம்].

சுகத்தை அனுபவித்த ஒருவருக்கு, அதைப் போலவே மகிழ்ச்சி அளிக்கக்கூடிய பொருட்களையும் சூழ்நிலைகளையும் குறித்த ஏக்கம், முந்தைய அனுபவத்தின் நினைவுடன் சேர்ந்து, விருப்பமாக வெளிப்படுகிறது.

2.8: துக்கானுஷயி த்வேஷ: ॥ 8 ॥

2.8: துக்கமான முன்அனுபவத்தை அனுசரித்து வருவது வெறுப்பு [த்வேஷம்].

துக்கத்தை அனுபவித்த ஒருவருக்கு, அதைப் போன்ற வேதனையை உண்டாக்கிய பொருட்களையும் சூழ்நிலைகளையும் விலக்கும்பொருட்டு மனதில் நிந்திக்கும் உணர்ச்சி, முந்தைய துன்பத்தின் நினைவுடன் கூடி, வெறுப்பாக வெளிப்படுகிறது.

2.9: ஸ்வரஸ வாஹி விதுஷோ-அபி ததாரூடோ-அபினிவேஷ: ॥ 9 ॥

2.9: உயிர்பிடிப்பு அல்லது வாழ்வியல் பற்று [அபினிவேசம்] என்பது அறிவாளிகளிடமும் கூட ஆழமாக ஊன்றியிருக்கும் இயற்கைச் சக்தியின் உந்துதல்.

உயிர்பிடிப்பு அல்லது வாழ்வியல் பற்று [அபினிவேசம்] ஆழமாகப் பதிந்தது; அது ஒருவரின் இயல்பிலிருந்து தன்னிச்சையாக பயவுணர்வாய்த் தோன்றி, கல்லாதவர்களை பயமுறுத்துவது போல அறிவாளிகளையும் கூட அச்சுறுத்துகின்றது. முந்தைய பிறவிகளில் இறக்கும் நேரத்தில் அனுபவிக்கப்பட்ட துயரத்தின் வாசனைகள், சிறிய உயிரினங்களிலிருந்து அறிவாளிகளின் வரையிலும், உடலுக்கும் அதனுடன் தொடர்புடைய விஷயங்களுக்கும் பற்றுதல் தோன்றச் செய்கின்றன. இதற்குத் தனிப்பட்ட காரணங்கள் காணாத போதிலும், "எனது உடலையும் அதனுடன் தொடர்புடையவற்றையும் என்னிடமிருந்து பிரிய விடக்கூடாது" என்ற விருப்பத்தை உருவாக்குகிறது. இவ்வாறு, ஒருவருடைய உயிரைப் பிரிகிறதற்கான மாபெரும் பயம் நொடித்தொடியாக வெளிப்படுகின்றது.

முந்தின பகுதியில், கர்மயோகத்தின் வழி விளக்கப்பட்டது; அதன் மூலம் கிளேசங்கள் [துன்பக் காரணிகள்] தளர்த்தப்பட்டு, பின்னர் விளக்கப்படும் புருஷனின் [ஆத்மாவின்] அறிவால் முழுமையாக எரிக்கப்படுகின்றன. இப்போது, தளர்த்தி எரிக்கப்பட்ட சூக்ஷ்ம கிலேசங்களை, அவற்றின் மூலத்தோடு சேர்ந்து முழுமையாக அழிக்கும் முறையை விளக்குகின்றது:

2.10: தே பிரதிப்ரசவ ஹேயா: சூக்ஷ்மா: ॥ 10 ॥

2.10: சூக்ஷ்ம கிலேசங்கள், அவற்றின் மூலத்திற்குத் திரும்ப ஒடுக்கி அழிக்கப்பட வேண்டும்.

மனத்தின் செயல்பாடு நிறைவடைந்து, அது பிரக்ருதியில் [மூலப்பிரகிருதியில்] ஒடுங்கிவிடுவதே "திருப்பிலயமாக்கல்" அல்லது "மீள்ச்சி" ஆகும். இதன் மூலம் நுண் கிளேசங்கள் துறக்கப்படுகின்றன. கிலேசங்களின் அடிப்படைக் காரணமான மனம் அழிக்கப்பட்டால், அதில் கர்ம வாசனைகளாய் எஞ்சியிருக்கும் சூக்ஷ்ம [நுண்ணிய] கிலேசங்களும் முழுமையாக வெட்டி அழிக்கப்படுகின்றன. இதுவே பொருள்.

இப்போது, மூலத்தோடு சேர்த்து ஸ்தூல கிளேசங்களை முற்றிலும் அழிக்க வழிமுறையை விளக்குகின்றது:

2.11: தியான ஹேயாஸ்தத் வ்ருத்தய: ॥ 11 ॥

2.11: கிளேசங்களின் பரிணாமமான விருத்திகளை தியானத்தின் மூலம் நீக்க வேண்டும்.

இந்த வகையில், கிரியாயோகப் பயிற்சியின் மூலம் தளர்த்தப்பட்ட கிளேசங்களின் பரிணாமமான விருத்திகளை, புருஷன் [அல்லது ஈஸ்வரன்] மீது தியானம் செய்வதன் மூலம் மட்டுமே நீக்கப்பட வேண்டும். அவை நீக்கப்படும் போது எஞ்சியுள்ள கிலேசங்கள், அவைகளின் மூலமான மனத்தினை வேரோடு அழிப்பதன்மூலம் அவைகளும் முழுமையாக அழிக்கப்படுகின்றன [முன் சூத்திர உரையில் கூறப்பட்ட பிரகாரம்].

இவ்வாறு, கிளேசங்களையும் அவற்றை நீக்குவதற்கான முறையையும் விளக்கிய பின், இப்போது கிளேசங்களிலிருந்து சேரும் கர்ம சேமிப்பினை [கர்மாஸயத்தை] விளக்கிக் காட்டுகிறது:

2.12: க்லேஷ மூல: கர்மா ஆசயோ த்ருஷ்டா அத்ருஷ்ட ஜந்ம வேதனீய: ॥ 12 ॥

2.12: கிளேசங்களிலிருந்து சேரும் கர்ம சேமிப்பு [கர்மாஸயம்] தற்போது கண்டு அனுபவிக்கப்படும் பிறவியிலும் மற்றும் காணப்படாத [வரப்போகும்] பிறவிகளில் அனுபவிக்கப்படும்.

விருப்பு வெறுப்பு போன்ற கிளேசங்களில் இருந்து உருவாகும் கர்மாஸயம், புண்ணியம் மற்றும் பாபம் போன்ற ஸம்ஸ்காரங்கள் வடிவமாக உள்ளது. இவை தற்போதைய பிறவியிலேயே காட்சி தரும் விளைவுகளாகவும் [காணப்பட்ட பிறவி], எதிர்காலத்தில் தெரியாத பிறவிகளில் [காணப்படாத பிறவிகளில்] அனுபவிக்கப்படக்கூடியதாகவும் இருக்கும்.

முதலாவது [காணப்பட்ட பிறவி] வகையில், நந்திகேஸ்வரர் எவ்வாறு கடும் தவம் மற்றும் இறைவன் மீது பக்தியின் மூலம் உடனடியாக [அதே பிறவியில்] தெய்வீக நிலையை அடைந்தாரோ, அதுபோல் காட்சி விளைவுகள் நேரடியாக அனுபவிக்கப்படுகின்றன. நஹுஷன், முனிவர்களிடம் ஒரு தவறான செயலின் காரணமாக உடனடியாகப் பாம்பாக மாறியது போன்ற அனுபவங்களுக்கான காரணமாக செயல்படுகிறது. இந்த இரண்டாவது வகையில், செய்த விளைவின் பயன் வரப்போகும் பிறவிகளில் சொர்க்க அல்லது நரக அனுபவத்திற்கு காரணமாக அமையும்.

கிலேசங்கள் கர்ம சேமிப்பிற்கு [கர்மாஸயத்திற்கு] மட்டுமின்றி, கர்ம பலன்களுக்கும், அதுவே காரணம். இப்போது, கர்மபலன்கள் விளக்கப்படுகின்றன:

2.13: சதி மூலே தத் விபாகோ ஜாத்யாயூர் போகா: ॥ 13 ॥

2.13: மூலமாகிய கிலேசங்கள் நிலைத்து இருந்தால், அவற்றின் பலன் பிறவியாகவும், ஆயுளாகவும், அனுபவங்களாகவும் விளைகின்றன.

மூலமாகிய கிலேசங்கள் இருக்கும்வரை, அவற்றின் கர்ம விளைவுகளின் பலன் மூன்றாகக் காணப்படும்:

பிறப்பு – தேவர், மனிதன் போன்ற பிறவி எடுப்பதாகும்.

ஆயுள் – உடல் மற்றும் உயிரின் இணைப்பு நீடித்திருக்கும் காலம்.

அனுபவம் – புலன்களுடன் பொருள்களின் சேர்க்கையாகும்.

இவற்றில் அனுபவமே முதன்மை, பிறப்பு மற்றும் ஆயுள் அதற்கு அனுசரணையாகச் செயற்படுகின்றன.

இந்த இரண்டு சூத்திரங்களின் பொருள் ஒன்றிணைந்து சொல்லும்போது:

கிலேசங்கள் உள்ளவரை, கர்மமும் அதன் விளைவுகளும் மெய்ப்படுகின்றன. ஆனால், விவேகஞானத்தின் தீயால் கிலேசங்கள் முற்றிலும் அழிக்கப்படும் போது, அதைச்சார்ந்த கர்மம் அவிக்கப்பட்ட நெல் போல ஆகி, எந்தப் பயனும் அளிக்க முடியாது.

பிறப்பு, ஆயுள், அனுபவங்களை விடுவிக்கச் செய்யவேண்டிய காரணமாக அவற்றின் பயன்கள் விளக்கப்படுகின்றன:

2.14: தே ஹ்லாத பரிதாப பலா: புண்ய அபுண்ய ஹேதுத்வாத் ॥ 14 ॥

2.14: பிறப்பு, ஆயுள், அனுபவங்கள் தங்களின் விளைவுகளால் சந்தோஷம் அல்லது துன்பத்தைத் தருகின்றன; அவை புண்ணியத்தாலும் பாபத்தாலும் உண்டாகின்றன.

இவை – பிறப்பு, ஆயுள், அனுபவங்கள் – புண்ணியத்தின் காரணமாக இன்பமான விளைவுகளை தருகின்றன; பாபத்தின் காரணமாக துன்பமான விளைவுகளை தருகின்றன.

இந்த அனுபவங்களில் உள்ள வேறுபாடுகள், விவேகமற்றவர்களுக்குப் பிரத்தியேகமாகத் தெரிகின்றன.

விவேகமுள்ளவர்களுக்கு [புண்ணியமோ பாபமோ] சம்சார அனுபவம் எல்லாம் துன்பமே:

2.15: பரிணாம தாப சம்ஸ்கார துக்கை: குண வ்ருத்தி விரோதாச்ச துக்கமேவ சர்வம் விவேகின: ॥ 15 ॥

2.15: மாறுபாட்டின் துன்பம், நோய்த் துன்பம், கர்மவாசனையின் துன்பம், மற்றும் குணங்களின் பரஸ்பர முரண்பாடுகளினால் துன்பம் என விவேகமுள்ளவர்களுக்கு [புண்ணியமோ பாபமோ] எல்லாம் துன்பமே.

மாறுபாட்டின் துன்பம் [பரிணாம துக்கம்]: மகிழ்ச்சியை அனுபவிக்கும்போதே, எதிர்காலத்திலும் அதேபோல் தொடர எண்ணி, அந்த மகிழ்ச்சிக்கான காரணமான நல்ல செயல்களை நிலைநிறுத்த முடியாதிருக்கும் அச்சத்தால், தமஸ் [சோம்பல்] இயல்பில் இருந்து ஒரு மனஅழுத்தம் உருவாகிறது.

நோய்த் துன்பம்: மகிழ்ச்சியை அனுபவித்துக் கொண்டிருக்கும்போதே, ரஜஸ் [ஆரவார சஞ்சல சக்தி] இயல்பினால், நோய் மற்றும் எதிர்மறை சூழ்நிலைகளினால், மனக்குறைவு ஏற்பட்டு வாட்டுகின்றது.

கர்மவாசனைகளின் துன்பம்: மகிழ்ச்சி மறைந்து விடும் போது, அதனை அனுபவித்து எஞ்சிய கர்மவாசனைகள் மீண்டும் மீண்டும் மனத்தில் தோன்றுகின்றன, இதனால் மனம் துடிக்கிறது.

குணங்களின் முரண்பாடுகள்: சத்துவம் [ஒளி], ரஜஸ் [செயல்], தமஸ் [மயக்கம்] ஆகியவை கடல்அலைபோல ஒன்றுக்கொன்று எதிர்மாறி இயங்கிக் கொண்டே இருக்கின்றன.

விவேகமுள்ளவர்களுக்கு, இவை அனைத்தும் கண்களில் விழுந்த தூசி போல மனதில் சங்கடத்தை ஏற்படுத்தும். இதனால் உலகின் அனைத்து அனுபவப் பொருட்களும் துன்பமே என உணரப்பட்டு, துறக்கப்பட வேண்டும்.

இப்போது, தடுக்கப்பட வேண்டிய துன்பம் என்பது இன்னும் ஏற்படாதது:

2.16: ஹேயம் துக்கம் அநாகத: ॥ 16 ॥

2.16: தடுக்கப்பட வேண்டிய துன்பம் என்பது இன்னும் வராதது.

கடந்த துன்பம் ஏற்கனவே முடிந்தது; நிகழ்கால துன்பம் அனுபவத்தின் மூலம் மட்டுமே குறையும். எனவே, இன்னும் வராத துன்பத்தையே தவிர்க்க வேண்டும்.

இப்போது, தடுக்க வேண்டிய துன்பத்தின் காரணம் கீழ்வருமாறு கூறப்படுகிறது:

2.17: த்ரஷ்ட்ரு த்ரிஷ்யயோ: சம்யோகோ ஹேய ஹேது: ॥ 17 ॥

2.17: காண்பவனுக்கும் [புருஷனுக்கும்] காணப்படுவதற்கும் [புத்திக்கும்] உள்ள இணைவு தடுக்க வேண்டிய துன்பத்தின் காரணமாகும்.

இங்கே த்ரஷ்டா [காண்பவன்] என்பது பரிசுத்தமான அறிவான புருஷா ஆகும். த்ருஷ்யம் [காணப்படுவது] என்பது புத்தி. இவ்விரண்டின் இணைவு ஒரு உடையவர் உடைமை (subject-object) உறவை உருவாக்குகிறது; இது புலன்களைக் கொண்டு செயல்படுகிறது; இவ்விணைவு மனதில் ஒலி மற்றும் பிற புலனுணர்வுகளில் வெளிப்படுகிறது. சித்சக்தி இவ்விணைவுள்ள மனத்தில் பிரதிபலிக்கப்படும் போது, அவித்யா [அறியாமை] விவேகமின்மையின் வடிவில் தோன்றுகிறது. எனவே, இந்த இணைவு தடுக்க வேண்டிய துன்பத்திற்குக் காரணமாகிறது.

காணப்படுவனவற்றின் [த்ருஷ்யத்தின்] இயல்பு கீழ்வருமாறு விளக்கப்படுகிறது:

2.18: பிரகாஷ க்ரியா ஸ்திதி சீலம் பூத இந்திரியாத்மகம் போக அபவர்கார்தம் த்ரிஷ்யம் ॥ 18 ॥

2.18: காணப்படுவன [த்ருஷ்யம்] ஒளிர்வு, செயலாற்றல், மற்றும் மந்த நிலையின் பண்புகளைக் கொண்டது. இது பஞ்ச பூதங்கள் மற்றும் புலன்கள் ஆகியன. இவை அனுபவத்திற்கும் முக்திக்கும் ஏற்பட்டவை.

த்ருஷ்யம் என்பது சத்துவம், ரஜஸ், மற்றும் தமஸ் ஆகியவற்றின் தன்மைகளான ஒளிர்வு [பிரகாசம்], செயலாற்றல் [கிரியா], மற்றும் மந்த நிலை [ஸ்திதி] ஆகிய பண்புகளைக் கொண்டுள்ளது. இது பஞ்ச பூதங்கள் மற்றும் புலன்கள் [இந்திரியம்] ஆகியன.

பஞ்ச பூதங்கள் [மூலக்கூறுகள்] இரண்டு வகைப்படுகின்றன:

மஹாபூதங்கள் [நிலம், நீர், தீ, காற்று, ஆகாயம் போன்ற ஸ்தூல பூதங்கள்]

தன்மாத்திரைகள் [சூக்ஷ்ம பூதங்கள்].

புலன்கள் மூன்று வகையாகப் பகுக்கப்படுகின்றன:

தெரிவு புலன்கள் [புத்தி இந்திரியங்கள்]

செயல் புலன்கள் [கர்ம இந்திரியங்கள்]

உளவியல் கருவிகள் (அந்த:கரணங்கள்: மனம், புத்தி, அகங்காரம்).

த்ருஷ்யம் என்பது அனுபவிக்கப்படும் பொருட்கள் [க்ராஹ்யம்] மற்றும் புலன் கருவிகள் [க்ரஹணம்] ஆகியவற்றைக் கொண்டுள்ளது. இதன் மூலமாக ஏற்படும் மாற்றங்கள் மற்றும் இயல்புகள் முக்குணத்தின் பண்புகளிலிருந்தே தோன்றுகின்றன.

மேலும், இது இரு நோக்கங்களுக்காக உள்ளது:

அனுபவங்களைத் [போகங்களைத்] தருதல்

முக்கியமான நோக்கமான விடுதலைக்கு [அபவர்கத்திற்கு] வழிவகுத்தல்.

இதுவே "காணப்படுவன"வற்றின் அர்த்தம்.

"காணப்படுவன"வற்றின் [த்ருஷ்யத்தின்] மாறுபாடுகள், மூன்று குணங்களால் ஆனது, கீழ்வருமாறு பிரிக்கப்பட்டு விளக்கப்படுகின்றன:

2.19: விசேஷ அவிசேஷ லிங்கமாத்ர அலிங்காநி குண பர்வாணி ॥ 19 ॥

2.19: குணங்களின் நிலைகள் விசேஷ [தனித்தன்மையுடைய], அவிசேஷ [தனித்தன்மையற்ற], லிங்க மாத்திர [குறிகள் மட்டுமேயுடைய], மற்றும் அலிங்க [குறிகளற்ற] என வகைப்படுத்தப்படுகின்றன.

த்ருஷ்யத்தின் மாற்றங்கள், சத்துவம், ரஜஸ், மற்றும் தமஸ் ஆகிய மூன்று குணங்களின் அடிப்படையில், நிலைகளாகப் பிரிக்கப்படுகின்றன:

விசேஷ [தனித்தன்மையுடைய]:

இவை ஸ்தூல மஹாபூதங்கள் [நிலம், நீர், தீ, காற்று, ஆகாயம்], புலன்கள் [இந்திரியங்கள்], மற்றும் மனம் ஆகிய பதினாறு மாற்றங்கள் ஆகும்.

அவிசேஷ [தனித்தன்மையற்ற]:

இது தன்மாத்திரைகள் [நுண்மூலங்கள்] மற்றும் அகங்காரம் [அகங்காரம்] ஆகியவை அடங்கிய, பிரக்ருதியின் ஆறு பரிணாமங்களை குறிக்கிறது.

லிங்க மாத்திர [குறிகள் மட்டுமேயுடைய]:

இது லயம் அடைவதற்கான நிலையில் உள்ளவற்றைக் குறிக்கிறது, குறிப்பாக மகத் [பிரக்ருதியின் முதல் மாற்றம்] எனப்படும் தத்துவத்தைக் குறிக்கிறது.

அலிங்க [குறிகளற்ற]:

இது குணங்கள் சமநிலை அடையும் நிலையை குறிக்கிறது, இது ப்ரதானம் [மூலப் பொருள்] என அழைக்கப்படுகிறது.

மேற்கூறிய இவை மூன்று குணங்களின் பரிணாம செயலின் தனித்துவமான நிலைகள் அல்லது பருவங்களை பிரதிபலிக்கின்றன.

த்ருஷ்யத்தின் [காணப்படுபவனின்] தன்மையை விளக்கிய பின், இப்போது, உணர்ந்து அடைய வேண்டியதான த்ரஷ்டாவின் [காண்பவனின்] தன்மையை சாஸ்திரம் விளக்குகிறது:

2.20: த்ரஷ்டா த்ரிஷிமாத்ர: ஷுத்தோ-அபி ப்ரத்தியாயனுபஷ்ய: ॥ 20 ॥

2.20: த்ரஷ்டா [காண்பவன்] சுத்தமான அறிவுணர்வு, அது தன்னுள் எழும் சிந்தனைகளை சாட்சி மாத்திரமாய்க் காண்பவன்.

த்ரஷ்டா அல்லது புருஷன் [ஆத்மா] சுத்தமான அறிதலாக இருக்கிறான், சாட்சியாகப்

பார்க்கும் திறனை மட்டுமே கொண்டவன். இதன் இயல்பு நிர்குணமற்ற உணர்வு நிலை, கிரகித்தல், தெரிதல் போன்ற பண்புகள் உண்மையில் அதனுடையதல்ல.

அதற்கு கிரகித்தல், தெரிதல் போன்ற பண்புகள் இருந்தால், அவை மனதில் எழும் மாறுபாடுகளின் வடிவமாகவே இருக்கும், அவை அழியக்கூடியவை.

"சேரும் அல்லது நீங்கும் பண்புகளின் மாற்றத்தால் அப்பண்பை உடையதன் தன்மை அதற்கேற்ப மாறும்" என்ற விதியின்படி, ஏதாவது ஒரு மாறுபாடு புருஷனில் ஏற்பட்டால், அதுவே அவனது நிலைத்த தன்மையுடன் முரண்படும்.

எனவே, த்ரஷ்டா சுத்தமானதாகவும், மாறுபாடுகள் அற்றதாகவும் இருந்தபோதிலும், அது மனதின் மாறுபாடுகளை [விகாரங்களை] காண்கிறது, ஆனால் அதன் மூலம் எந்த மாற்றத்திற்கும் உட்படுவதில்லை. மனமாற்றங்களை அவன் காண்பதை, அவற்றுடன் அடையாளம் காண்பது போல தோன்றுகிறான்.

[இதனால், த்ரஷ்டா மனதின் விஷயங்களால் பாதிக்கப்படுகிறான் என தோன்றினாலும், அவன் உண்மையில் சுத்தமானதும், குற்றமற்றதும் ஆவான்.]

இப்போது, த்ருஷ்யத்தின் [காணப்படுவனவற்றின்] தன்மை த்ரஷ்டாவிற்கு [காண்பவனுக்கு] கீழ்ப்படிந்ததாக [ஸேஷமாக] இருப்பதைக் குறிப்பிட்டு விளக்கப்படுகிறது:

2.21: ததர்த ஏவ த்ரிஷ்யஸ்யாத்மா ॥ 21 ॥

2.21: த்ருஷ்யத்தின் தன்மை த்ரஷ்டாவின் பொருட்டு மட்டுமே உள்ளது.

த்ருஷ்யத்தின் [காணப்படுவனவற்றின்] சாரம், அதாவது அனுபவத்திற்கான உலகம், த்ரஷ்டாவின் [புருஷனின்] பொருட்டு மட்டுமே உள்ளது.

இது தனக்கென்று ஒரு தனிப்பட்ட நோக்கத்தைக் கொண்டிருக்கவில்லை, ஏனெனில் இது ஜடம் என்பதனால். [த்ருஷ்யம் த்ரஷ்டாவிற்கு அனுபவங்களை வழங்குவதற்காக மட்டுமே இருக்கிறது. அதனுக்கென்று எந்த சுயநோக்கமும் இல்லை என்பது இதன் அடிப்படைச் செய்தியாகும்.]

இப்போது, ஒரு புருஷன் தனது நோக்கத்தை நிறைவேற்றிய பிறகு, பிரகிருதி இனி செயல்படக் கூடாது, இதனால் உலகிய அனுபவச் சுழற்சி [சம்ஸாரம்] முற்றிலுமாக முடிவுக்கு வரவேண்டும் என வாதிக்கப்படும் போது, இதற்கு மறுப்பு வழங்கப்படுகிறது:

2.22: க்ருதார்த்தம் ப்ரதிநஷ்டம் அப்யனஷ்டம் ததன்ய ஸாதாரணத்வாத் ॥ 22 ॥

2.22: விடுதலையை அடைந்த ஒருவருக்கு பிரகிருதி அழிந்தது போல் தோன்றுகிறது; எனினும், அது அழிக்கப்படாமல் இருந்து கொண்டே இருக்கும், ஏனெனில் அது மற்றவர்களின் பொருட்டு உள்ளது.

பிரகிருதி ஒன்று, ஆனால் புருஷர்கள் எண்ணற்றவர்கள். பிரகிருதி விடுதலையை அடைந்தவருக்காக செயலற்றதாய் [அழிந்தது போல்] இருக்கிறது. ஆனால் அது அழிக்கப்படவில்லை, ஏனெனில் பிற புருஷர்களுக்கான அனுபவங்களைக் கொடுக்க வேண்டும் என்ற பொதுப்பொருட்டு அது தொடர்கிறது. எனவே, ஒருவரின் முக்தி பெற்றால் அனைத்து புருஷர்களும் முக்தி பெறுவதில்லை. [இதனால், ஒவ்வொருவரும் சுய முயற்சியாலும், தனிப்பட்ட அனுபவங்களுக்கும் முக்திபெற இடம் இருக்கிறது.]

இப்போது, காணப்படுவன [த்ருஷ்யம்] மற்றும் காண்பவர் [த்ரஷ்டா] ஆகியவற்றை விளக்கிய பிறகு, இவற்றுக்கிடையேயான தொடர்பு விளக்கப்படுகிறது:

2.23: ஸ்வ ஸ்வாமி சக்த்யோ: ஸ்வரூபோ உபலப்தி ஹேது: சம்யோக: ॥ 23 ॥

2.23: உடையவன் [புருஷன்] மற்றும் உடைமை [பிரகிருதி] இருவரின் உண்மை இயல்பையும் உணரச் செய்வதே தொடர்பு [சம்யோகம்] ஏற்படுவதன் நோக்கமாகும்.

காணப்படுவன [உடைமை] என்ற பிரகிருதியின் சக்தி அதன் இயல்பு ஜடம். காண்பவர் [உடையவன்] என்ற புருஷனின் சக்தி சித்சக்தி [சுத்த சித்] இயல்பாகும். காணப்படுவன [ஜடம்] மற்றும் காண்பவர் [உயிர்த்தத்துவம்] என்பதன் இணைப்பினால் அனுபவம் [போகா] ஏற்படுகிறது. மேலும், விடுதலை [அபவர்கா] அடைய வழி வகுக்கிறது. இந்த இணைவு மூலம், காண்பவரையும் காணப்படுவனவற்றையும் தனித்தனியே பிரித்தறிய வழிவகுக்கிறது. இந்த பகுத்து அறியும் விவேகத்தினால் அவற்றன் உண்மையான இயல்பை அறியக் காரணமாகின்றது. இவ்விணைப்பின்றி, இப்படிப்பட்ட மெய்யுணர்வு ஏற்படாது.

இப்போது, அந்த தொடர்பு [சம்யோகம்] எதனால் ஏற்படுகிறது என்பதை விளக்குகிறது:

2.24: தஸ்ய ஹேதுர் அவித்யா ॥ 24 ॥

2.24: அந்த தொடர்பின் [சம்யோகம்] காரணம் அவித்யா [அறியாமை] ஆகும்.

இங்கு, முன்பு குறிப்பிடப்பட்ட அவித்யாவே தொடர்பின் அடிப்படை காரணமாக விளங்குகிறது. அதாவது, அறியாமை தான் காண்பவரும் [புருஷனும்] காணப்படுவனவும் [பிரகிருதியும்] இணைவதற்கான அடித்தள காரணமாகும்.

நீக்கப்படுவதற்கும் [கிலேசங்களுக்கும்] அவை ஏற்பட்ட காரணத்திற்கும் விளக்கம் தரப்பட்ட பின், இப்போது அவற்றின் நீக்கமும் அதன் காரணமும் இரண்டு சூத்திரங்களில் விளக்கப்படுகிறது:

2.25: தத் அபாவாத் சம்யோக அபாவோ ஹானம் தத் த்ரிஷே: கைவல்யம் ॥ 25 ॥

2.25: அது [அவித்யா] இல்லாதபோது, அந்த [சம்யோகம்] தொடர்பும் இல்லை. இந்த ஒழிவு [நீக்கம்] காண்பவரின் கைவல்யம் [முக்தி] ஆகும்.

அந்த அறியாமை [அவித்யா] அறிவால் [வித்யாவால்] அழிக்கப்படும் போது, அறியாமையால் ஏற்பட்ட அந்த [புருஷன் மற்றும் பிரகிருதி] தொடர்பும் [சம்யோகமும்] மறைந்து போகிறது. இந்தத் தொடர்பின் ஒழிவே [நீக்கமே] ஹானம் ஆகும். இதுவே, எப்போதும் முக்தி ஸ்வரூபமான சித்சக்தியின் நிலையான கைவல்யம் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.

2.26: விவேக க்யாதிர் அவிப்லவா ஹானோபாய: ॥ 29 ॥

2.26: பிழையற்ற நிலையான விவேகம் [விவேகக் க்யாதி] துன்பநீக்கத்திற்கு [ஹானத்திற்கு] வழி.

அறியாமையை [அவித்யாவை] எதிர்க்கும் பிழையற்ற விவேகமாகிய சத்வம் மற்றும் புருஷன் ஆகிய இரண்டின் வேறுபாட்டை உணர்தலே, துன்பத்தை நீக்குவதற்கான வழிமுறையாகும்.

இதன் மற்றும் முந்தைய சூத்திரத்தின் நோக்கம்: யமம் மற்றும் நியமம் முதலிய யோகத்தின் எட்டு அங்கங்களின் இடையறாத, நீண்டகாலப் பயிற்சியின் வழியாக, சத்வத்தின் இயல்பும் புருஷனின் உண்மையும் நிலையான விவேகத்தால் அறியப்படும். இந்த பிழையற்ற விவேகம், ஐந்து கிளேசங்களையும், அவற்றின் அடித்தளமாகிய அவித்யையையும், அவற்றால் உண்டான சம்யோகத்தையும் முற்றிலும் அழிக்கிறது. மேலும், புண்ணியம் மற்றும் பாபம் எனும் இருவகை கர்மாசயங்களும் அவற்றின் விளைவுகளும் அழிக்கப்படும்.

இதனைத்தொடர்ந்து, உத்தமமான பர வைராக்யத்தின் மூலம் தவறான அடையாளங்களை களைதல், நிரோத சமாதியில் முழுமையான தெளிவு அடைதல் ஆகியவற்றின் விளைவாக,மனதின் முழுமையான அமைதி ஏற்படுகிறது. எதனாலும் தீண்டமுடியாத, களங்கமில்லாத புருஷன் [ஆத்மா] தனது இயல்பான உண்மைநிலையான கைவல்யத்தை அடைகின்றது.

இப்போது, உயிருடன் இருக்கும்போதே முக்திபெற்ற [ஜீவன்முக்த] புருஷனின் ஞான வைபவம் [ஞானத்தின் மாட்சிமை] விவரிக்கப்படுகிறது:

2.27: தஸ்ய ஸப்ததா ப்ராந்தபூமி: ப்ரக்ஞா ॥ 27 ॥

2.27: பிழையற்ற விவேகம் பெற்றவரின் ஞானம் ஏழு பரமாகிய நிலைகளால் ஏற்படுகின்றது.

பிழையற்ற விவேகத்தைப் [விவேகக் க்யாதியைப்] பெற்ற புருஷனுக்கு ஏழு பரமான ஞான நிலைகள் உள்ளன. இவை முத்தியின் பலனாக, அனைத்து செயல்களின் முழு நிறுத்தத்தையும் பிரதிபலிக்கின்றன. இதன் பொருள்: விவேகக் க்யாதியை அடைந்த புருஷனுக்கு ஏழு பிரக்ஞா நிலைகள் [ப்ராக்ஞ பூமிகள்] உள்ளன.

இதில் நான்கு "செயல் முத்தி" [கார்ய விமுத்தி] எனவும், மூன்று "சித்த முத்தி" [சித்த விமுத்தி] எனவும் வகைப்படுத்தப்படுகின்றன.

இதில் ஒவ்வொன்றின் விளக்கம்:

1. அறிய வேண்டிய அனைத்தும் அறியப்பட்டுவிட்டது; மேலும் எந்த அறிவையும் அடையும் ஆவலில்லை. இது மேலும் கல்வியறிவு பெறும் ஆவலின் நிறுத்தம் [ஜிக்ஞாசா நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

2. பந்தப்படுத்தும் அனைத்தும் துறக்கப்பட்டாகிவிட்டன; மேலும் எதையும் துறக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. இது துறப்பதற்கான எண்ணத்தின் நிறுத்தம் [ஜிஹாசா நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

3. முத்தியை [கைவல்யத்தை] அடைந்ததன் மூலம் அனைத்தும் அடைந்துவிட்டது; மேலும் எதையும் பெற வேண்டும் என்ற ஆசையில்லை. இது பெறுதல் தொடர்பான ஆசையின் நிறுத்தம் [ப்ரேப்ஸா நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

4. விவேகத்தை அடைவதன் மூலம் அனைத்து கடமைகளும் நிறைவேற்றப்பட்டுவிட்டன; மேலும் எந்த கடமையும் செய்ய வேண்டியதில்லை. இதுவே செயலை உந்துவிக்கும் எண்ணத்தின் நிறுத்தம் [சிகீர்ஷா நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

5. மனது தனது நோக்கத்தை நிறைவேற்றியுள்ளதால், துக்கம் இல்லை. இதுவே துக்கத்தின் நிறுத்தம் [சோக நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

6. மனதின் [புத்தி மற்றும் மற்றவையின்] குணாதிசயங்கள் லயமடைந்துவிட்டன; அவை மீண்டும் எழமாட்டா. இதுவே பயத்தின் நிறுத்தம் [பய நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

7. நான் குணங்களை கடந்து [குணாதீதனாய்] எனது உண்மையான சுயரூபத்தில் நிலைத்துள்ளேன், தூய அறிவாக மட்டுமே உள்ளேன். இதுவே எல்லா மனக்கருத்துகளின் நிறுத்தம் [விகல்ப நிவ்ருத்தி] ஆகும்.

முன் அத்தியாயத்தில், ஒருமுகப்படுத்தப்பட்ட மனமுடையவர்களுக்கு, பயிற்சி [அப்யாஸம்] மற்றும் வைராக்கியம் [வைராக்கியம்] என்ற உட்புற சாதனங்கள் விவரிக்கப்பட்டன. இவ்வதிகாரத்தின் தொடக்கத்தில், சிதறிய மனமுடையவர்களுக்கு கிரியா யோகம் பரிந்துரைக்கப்பட்டது. இப்போது, சிதறிய மனமோ அல்லது அதைவிடவும் கீழ்நிலை மனமோ உடையவர்களுக்கு, மேன்மையான ஞானத்தை அடைய யோகத்தின் எட்டு அங்கங்களும் [அஷ்டாங்கங்களும்] சாதனமாகக் கொடுக்கப்பட்டுள்ளன.

2.28: யோகாங்க அனுஷ்டானாத் அஷுத்திக்ஷயே ஞான தீப்திர் ஆவிவேக க்யாதே: ॥ 28 ॥

2.28: யோகத்தின் இவற்றின் எட்டு அங்கங்களின் பயிற்சியின் மூலம், மாசுகள் அழிந்து, ஞானவொளி [ஞான தீப்தி] எழுகிறது, அது பிழையற்ற விவேகத்தைப் [விவேக க்யாதியைப்] பெற வழிவகுக்கின்றது.

யோகத்தின் இவற்றின் எட்டு அங்கங்களின் பயிற்சியின் மூலம், கிலேசங்கள் போன்ற மாசுகள் படிப்படியாக அழியும் போது, ஞானவொளி எழுகிறது, இது பிழையற்ற விவேகத்தை [விவேக க்யாதியை] நோக்கிச் செல்லச் செய்கிறது. யோகாங்கங்களின் பயிற்சியினால் மனம் தூய்மை பெற்று, உயர்ந்த ஞானத்தை [பிரக்ஞையை] பெறும் சாதனமாகப் பயனாகிறது என அறிவுறுத்தப்படுகிறது.

யோகத்தின் அங்கங்கள் எவை என்பதற்கான விசாரணை எழும்போது, அதற்கு விடையாகக் கூறப்பட்டுள்ளது:

2.29: யம நியம ஆசன ப்ராணாயாம ப்ரத்தியாஹார தாரணா த்யான சமாதயோ-அஷ்டாஅவங்காணி ॥ 29 ॥

2.29: யமம் [அல்லது தகாதன விலக்கல்], நியமம் [அல்லது தகுந்தன பழகுதல்], ஆசனம், பிராணாயாமம், உள்முகமாக்கல் [அல்லது பிரத்தியாஹாரம்], ஒருமுகப்படுத்துதல் [அல்லது தாரணை], தியானம், சமாதி என்பன யோகத்தின் எட்டு அங்கங்கள்.

யமங்கள் என்ன என்பதைப் பற்றி விசாரணை எழும்போது, அதற்கு விடையாகக் கூறப்பட்டுள்ளது:

2.30: அஹிம்சா ஸத்ய அஸ்தேய ப்ரஹ்மசர்ய அபரிக்ரஹா யமா: ॥ 30 ॥

2.30: அஹிம்சை [அல்லது தீங்கு செய்யாமை], சத்தியம் [அல்லது பொய்யாமை], அஸ்தேயம் [அல்லது திருடாமை], பிரஹ்மசரியம் [அல்லது கூடாஒழுக்கமின்மை], அபரிக்ரஹம் [அல்லது தேவைமீறிக் கொள்ளாமை] ஆகியவை யமங்கள்.

இந்த ஐந்து யமங்கள், யோகியின் நெறிகளுக்கு அடிப்படையாக இருக்கும் ஒழுகுமுறைகள் ஆகும். இவை தீய செயல்களிலிருந்து விலகச் செய்து கட்டுப்பாடு மற்றும் ஒழுக்கத்தை நோக்கி வழிநடத்துகின்றன. இவற்றின் விளக்கங்கள் பின்வருமாறு:

அஹிம்சை: எந்த ஜீவனையும் நினைவு, சொல், செயல் மூலமாகத் தீங்கு செய்யாமை.

சத்தியம்: எப்போதும் மெய்ம்மையையே பேசுதல், பொய்யிலிருந்து விலகல்.

அஸ்தேயம்: பிறருக்குச் சொந்தமானதை எதையும் எடுத்துக் கொள்ளாமை.

பிரஹ்மசரியம்: எட்டு விதமான காம அனுபவங்களிலிருந்து (நினைவு, உரை, விளையாட்டு, காட்சி, இரகசிய உரை, தீர்மானம், எண்ணம், மற்றும் இணைதல் - மூலம்: ஆப்தே ஸம்ஸ்க்ருத டிக்ஷனரி) விலகல்.

அபரிக்ரஹம்: உடலின் பராமரிப்புக்கு தேவையானவற்றை மட்டுமே ஏற்றுக்கொள்வது; அதீதமாகக் கொள்வதைத் தவிர்த்தல்.

இந்த யமங்கள் யோகிகளால் எவ்வாறு கடைப்பிடிக்கப்படவேண்டும் என்பதைச் சொல்வதற்காக கூறப்பட்டுள்ளது:

2.31: ஜாதி தேச கால சமயானவச்சிந்நா: ஸார்வபௌமா மஹாவ்ரத: ॥ 31 ॥

2.31: இவை மகாவிரதங்கள் (mahāvrata) ஆகும். இவை சாதி, இடம், காலம், அல்லது சூழ்நிலை போன்ற வேறுபாடுகளால் கட்டுப்படாமல் அனைவருக்கும் பொதுவாக [சார்வபௌமமாக] பொருந்தும்.

இங்கே, ஜாதி என்பது ஒருவரின் பிறப்பு அல்லது சமூக அடையாளத்தை (உதாரணம், ப்ராமணன் அல்லது வேறு சாதி) குறிக்கிறது. ஒருவரால், "நான் ஒரு குறிப்பிட்ட சமூகத்தினருள் பிறந்துள்ளேன்; ஆகவே, நான் அஹிம்சையை கடைப்பிடிக்கிறேன்" என்று நினைக்கப்படலாம். இந்தச் சமூகவாத அடிப்படையிலான வரையறை, அஹிம்சையின் பொது தன்மையைத் குறுக்குகிறது.

தேசம் என்பது இடத்தை குறிக்கிறது. உதாரணமாக, யாராவது, "நான் புனித இடங்களில் அல்லது யாத்திரா தலங்களில் மட்டும் அஹிம்சையை கடைப்பிடிக்கிறேன்" என்று தீர்மானிக்கலாம். இது அஹிம்சையின் எல்லையை ஒரு குறிப்பிட்ட இடத்திற்கு மட்டுமே வரையறைக்கிறது.

காலம் என்பது நாட்கள் அல்லது பருவங்களைக் குறிக்கிறது. ஒருவரால், "நான் புனித நாள்களில் அல்லது மங்கள தருணங்களில் மட்டுமே அஹிம்சையை கடைப்பிடிக்கிறேன்" என்று முடிவு செய்யப்படலாம். இதுவும் அதைப் பொது வரம்பிலிருந்து குறுக்குகிறது.

சமயம் என்பது சூழ்நிலையைக் குறிக்கிறது. உதாரணமாக, யாராவது, "குறிப்பிட்ட தேவதைகள் பூர்த்திக்காக அல்லது புனிதச் சடங்குகளில் பலி செய்ய வேண்டிய நேரம் தவிர, அஹிம்சையை கடைப்பிடிக்கிறேன்" என்று கூறலாம். இதுவும் அஹிம்சை கடைபிடிக்கும் விதிக்கு வரம்பிடுகிறது.

ஆனால், அஹிம்சையின் உண்மையான சாரம் அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும், எப்போதும், எங்கும், மற்றும் எந்த சூழ்நிலையிலும் தடைப்படாமல், இடைவிடாமல் கடைப்பிடிக்கப்படும்போது மட்டுமே ஏற்புடையதாக இருக்கும். இதன் மூலம் மட்டுமே அஹிம்சைக்கு சாதி, இடம், காலம், அல்லது சூழ்நிலை போன்ற வேறுபாடுகளால் கட்டுப்படாதிருக்கும் [அநவச்சின்னமாயிருக்கும்] பண்பு சாத்தியமாகிறது.

அதேபோல், சத்தியம், அஸ்தேயம், பிரஹ்மசரியம், மற்றும் அபரிக்ரஹம் ஆகிய மற்ற யமங்களும் இதே போல ஜாதி, இடம், காலம், சூழ்நிலை போன்ற வேறுபாடுகளால் கட்டுப்படாமல், பொதுவான முறையில் எல்லா மனிதர்களாலும் கடைப்பிடிக்கப்பட வேண்டும்.

அதனால், இவை அனைத்தும் இவ்விதமாகப் பொதுவாக எல்லோராலும் கடைப்பிடிக்கப்படும்போது, அவை "மகாவிரதங்கள்" என அழைக்கப்படுகின்றன.

இப்போது நியமங்கள் விளக்கப்படுகின்றன:

2.32: ஸௌச சந்தோஷ தப: ஸ்வாத்யாயேஷ்வர ப்ராணிதாநானி நியமா: ॥ 32 ॥

2.32: சௌசம் [அல்லது தூய்மை], சந்தோஷம் [அல்லது திருப்தி], தவம், ஸ்வாத்யாயம் [அல்லது தன் அறிவுணர்வு], மற்றும் இறைவனிடம் சரணாகதி [அல்லது ஈஸ்வரப்ரணிதானம்] ஆகியவை நியமங்கள் ஆகும்.

இந்த நியமங்கள் [அல்லது சடங்குகள்], யோகியை மறுபிறவியைத் தரும் ஆசையால் தூண்டப்பட்ட செயல்களிலிருந்து விலக்கி, அவை ஆசைவிஷயங்களைத் தவிர்த்து தர்மமான செயல்களின் மூலம் மோக்ஷத்தை நோக்கி இட்டுச் செல்கின்றன.

சௌசம் [தூய்மை] என்பது இருவகை. சிறப்புவகை மண் மற்றும் தண்ணீரின் மூலம் வெளிப்புறத் தூய்மை காத்தல்; நட்பு போன்ற நற்குணங்களை வளர்த்தல் மற்றும் பொறாமை போன்ற உள்ளேயிருக்கும் அசுத்தங்களை அகற்றுதல் ஆகியவற்றின் மூலம் உள்தூய்மை காத்தல்.

சந்தோஷம் [திருப்தி] என்பது ஒருவர் தனக்கு கிடைத்ததைக் கொண்டு திருப்தி அடையக் கூடிய மன நிலை.

தவம் என்பது உடல் கட்டுப்பாட்டின் பயிற்சி ஆகும். இதில் யோக யாக்ஞவல்கியத்தில் விவரிக்கப்பட்டுள்ள க்ரிச்ர மற்றும் சாந்த்ராயண போன்ற முறைகளும் அடங்கும்; இதைப் பின்பற்றுவோர் இதை மேன்மையான தவமாகக் கூறுகிறார்கள்.

ஸ்வாத்யாயம் என்பது காயத்ரி மந்திரம் போன்ற புனிதமான மந்திரங்களை, கற்றல் அல்லது ஜபித்தல் ஆகும். மந்திரங்கள் இரண்டு வகைகளாகும்: வேத மந்திரங்கள் [இவை சந்தத்துடனும், சந்தமற்றும் இருக்கலாம்] மற்றும் தாந்திரிக மந்திரங்கள் [இவற்றில் ஆண்பால், பெண்பால், மற்றும் பால்சாரா மந்திரங்கள் உள்ளன]. மந்திரம் ரகசியங்கள் ஆனதினால், அவற்றைக் குறித்து இங்கு போதுமான விளக்கம் வழங்கப்பட்டுள்ளது.

ஈஸ்வரப்ரணிதானம், அல்லது இறைவனிடம் சரணாகதி, என்பது எந்தச் செயலும் — அது விதிப்படியோ அல்லது விதியற்றதாகவோ, சுபமாகவோ அல்லது அசுபமாகவோ இருந்தாலும் — இறைவனிடம் அர்ப்பணிப்பதாகும், இதில் எந்த முடிவையும் எதிர்பார்க்காமல் செயல் செய்வதாகும். இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது: 'நான் ஆசையோடோ அல்லது ஆசையின்றியோ என்ன செய்தாலும், அதை அனைத்தையும் உமக்கு அர்ப்பணிக்கிறேன்; உமது வழிகாட்டலின்படி செயலில் ஈடுபடுகிறேன்.'

செயலின் பலனை நாடுவதன் தீமைகளை முனிவர்கள் வலியுறுத்தியுள்ளனர்: 'அதிக அக்கறையுடன் செய்யப்படும் தவமும், தந்நல நோக்கத்துடன் மேற்கொள்ளப்பட்டால், அது கடவுளுக்கு திருப்தியடைவிக்க தவறிவிடும். இது, நாயின் எச்சிலால் மாசுபட்ட பாயசத்தை சமர்ப்பிப்பது போல் ஆகிறது.'

தூய்மை, திருப்தி, தவம், தன் அறிவுணர்வு, மற்றும் இறைவனிடம் சரணாகதி ஆகிய இவையே நியமங்கள்.

அன்றாட வாழ்க்கையில் தடைகளால் பாதிக்கப்படும் போது, எப்படி யமங்களிலும் நியமங்களிலும் [தகாதன விலக்கலும், தகுந்தன பழகலும்] தேர்ச்சி பெறமுடியும்? என்ற கேள்விக்கு இங்கு பதிலாகக் குறிப்பிடுகிறார்:

2.33: விதர்க பாதநே பிரதிபக்ஷ பாவனம் ॥ 33 ॥

2.33: எதிர்மறை எண்ணங்களால் பாதிக்கப்படும்போது, அதற்கு நேரெதிரான நல்ல எண்ணங்களைப் பேண வேண்டும்.

யமங்களிலும் நியமங்களிலும் உட்பட்ட அஹிம்சா, சத்தியம், அஸ்தேயம், பிரம்மச்சரியம், அபரிக்ரஹம் போன்றவற்றைக் கடைபிடிக்கும்போது அவற்றைத் தடுக்கும் தீய எண்ணங்கள் அல்லது சாயல் ஏற்படும் போது, உதாரணமாக: "அவனைக் கொல்ல வேண்டும்" என்ற வன்முறைக் கருத்து, "தவறாகச் சொல்லிவிடலாம்" என்ற பொய் பேசும் எண்ணம், அல்லது "பிறர் சொத்தை அபகரிக்கலாம்" என்ற திருட்டுச் செயல்பாடு ஆகியவை, முனைப்புடைய யோகி அவற்றிற்கு எதிர்மாறான நல்ல எண்ணங்களைப் பராமரிக்க வேண்டும்.

அந்த யோகி இவ்வாறு யோசிக்க வேண்டும்: "இந்த உலக பவரோகத் தழலில் நான் எரிந்து கொண்டிருக்கிறேன். அதிலிருந்து விடுபட யமங்களைச் சார்ந்தேன்; வன்முறையைத் தவிர்த்தேன். ஆனால் மீண்டும் இந்த தீய எண்ணங்களைச் செயல்படுத்தினால், அது ஒரு நாய் தானே வெளியே வாந்தி எடுத்ததை மீண்டும் சாப்பிடுவது போன்றதாய் இருக்கும்." இவ்விதமாக, யோகி எதிர்மறையான எண்ணங்களை நேரெதிரான நல்ல எண்ணங்களின் மூலம் சரிசெய்ய வேண்டும்.

இப்போது, எதிர்மறையான எண்ணங்களின் [விதர்க்கங்களின்] தன்மை, வகைகள், காரணங்கள், துணைவகைகள் மற்றும் விளைவுகளை விவரிக்கவும், அவற்றிற்கு நேரெதிரான நல்ல எண்ணங்களைச் சிந்திக்கும் முறையை தெளிவாகக் கூறவும், சூத்திரம் ஐந்து பகுதிகளுடன் விளக்குகிறது:

2.34: விதர்கா ஹிம்சாதய: க்ருத காரித அநுமோதிதா லோப க்ரோத மோஹ பூர்வகா மிருது மித்யா அதிமாத்ரா துக்க அக்ஞான அனந்த பலா: இதி பிரதிபக்ஷ பாவனம் ॥ 34 ॥

2.34: தீங்கு செய்தலைப் [ஹிம்சித்தலை] போன்ற எதிர்மறையான எண்ணங்கள் மூன்று வழிகளில் உருவாகின்றன: நேரடியாகச் செய்தல் [க்ருத], பிறரைத் தூண்டுதல் [காரித], அல்லது அதை அங்கீகரித்து ஆதரவு அளித்தல் [அனுமோதிதா]. இந்த எண்ணங்கள் பேராசை [லோப], கோபம் [க்ரோத], அல்லது மயக்கம் [மோக] ஆகியவற்றில் இருந்து உருவாகின்றன, மேலும் தாழ்ந்த, மிதமான, அல்லது உச்சமான தீவிரம் [மிருது, மத்திய, அதிமாத்ரா] கொண்டவையாக வேறுபடுகின்றன. இவை துன்பம் [துக்கம்], அறியாமை [அக்ஞானம்], மற்றும் முடிவில்லா தீய விளைவுகளை உண்டாக்குவதால், எதிர்மறையான மனநிலையை [ப்ரதிபக்ஷ பாவனையை] வளர்த்துக் கொள்க.

வன்முறையைப் [ஹிம்சித்தலை] போன்ற எதிர்மறையான எண்ணங்கள் மனக் கலக்கங்களின் பொதுவான தன்மையை சுட்டிக்காட்டுகின்றன.

வன்முறைக்கு மூன்று வடிவங்கள் உள்ளன: (1) நேரடியாக செய்யப்படுவது: யாரேனும் நேரடியாக வன்முறையில் ஈடுபடுதல். (2) தூண்டுதல்: யாரையாவது வன்முறைக்குத் தூண்டுதல், உதாரணமாக, அவரை வேறொருவருக்கு ஏதும் தீங்கு செய்ய உபதேசித்தல் அல்லது பாத்திரமாக செயல்படுத்தல்.

(3) ஆதரித்தல் அல்லது அங்கீகரித்தல்: பிறர் செய்யும் வன்முறையை "நன்றாக செய்தாய்" அல்லது "உகந்த செயல்" என்று பாராட்டுதல் அல்லது ஆதரவு அளித்தல்.

ஒவ்வொரு வன்முறை வடிவத்திற்கும் மூன்று முக்கிய காரணங்கள் உள்ளன. அவை (1) லோபம் [பேராசை]: செல்வம் போன்றவைகளை அடையவேண்டிய பேராசையினால் வன்முறை தூண்டப்படுதல். (2) க்ரோதம் [கோபம்]: தவறிழைத்ததாகக் கருதி கோபத்தினால் வன்முறை தூண்டப்படுதல். (3) மோகம் [மயக்கம்]: வன்முறையை தர்மமான செயல் என்று தவறாகக் கருதும் மயக்கம்.

இதனால், வன்முறை ஒன்பது வடிவங்களில் உருவாகிறது. [மயக்கம், கோபம், பேராசை ஆகிய] ஒவ்வொரு காரணத்திற்கும் மேலும் தாழ்ந்த, மிதமான, உச்சமான தீவிரம் கொண்டதாகப் பிரிக்கப்படும்.

[மயக்கம், கோபம், பேராசை ஆகிய] ஒவ்வொரு காரணமும், நேரடியாகச் செய்யப்படும், தூண்டப்படும், அல்லது ஆதரிக்கப்படும் என மூன்று வகைகளையும் கொண்டதால், அவை [தாழ்ந்த, மிதமான, உச்சமான என] ஒவ்வொரு தீவிர நிலையின் வகையில் மேலும் பெருக்கினால் மொத்தம் 27 வகைகள்.

மேலும், [தாழ்ந்த, மிதமான, உச்சமான என] ஒவ்வொரு தீவிர நிலையும் தன் தலத்தில் மேலும் மும்மூன்றாகப் பெருக்கினால் (தாழ்ந்த தாழ்ந்த, தாழ்ந்த மிதமான, தாழ்ந்த உச்சமான, மிதமான தாழ்ந்த, மிதமான மிதமான, மிதமான உச்சமான, …) மேற்கூறிய 27 வகைகள், 81 வகைகளாக விரிகிறது.

இதே மாதிரி வகையீடு பொய்ம்மை, திருட்டு போன்ற பிற தீயவைகளுக்கும் பொருந்தும்.

இவ்வித எதிர்மறையான தீய எண்ணங்கள் (1) துன்பத்தை [துக்கத்தை] தோற்றுவிக்கும்: அது நரக அனுபவங்களாக வெளிப்படலாம். (2) அறியாமையை [அக்ஞானத்தை] ஊக்குவிக்கும்: அது ஸ்தம்பித்து செயலற்று நின்று போவதற்கான நிலையை உருவாக்குகிறது. (3) மயக்கம் அல்லது சந்தேகமாக வெளிப்பட்டு முடிவில்லாத தீய விளைவுகளை உண்டாக்கும்.

எனவே, இவ்வித தீய எண்ணங்களை எதிர்த்தெறிய, அதற்கு நேர்மாறான ப்ரதிபக்ஷ பாவனை வளர்த்துக் கொள்ள வேண்டியது அவசியம்.

இவ்விதமான அணுகுமுறையினால், எதிர்மறையான எண்ணங்களை அகற்றி, யமம் மற்றும் நியமங்கள் என்ற நெறிமுறைகளை நிரந்தரமாகத் தடையின்றி கடைபிடிக்க முடியும். இதன் மூலம் மனம் தூய்மையாகி, இறுதியில் யோகியின் பரம இலக்கான கைவல்ய [முக்தி] நிலையை அடைய முடியும்.

இப்போது, யம நியமங்களில் நன்கு தேர்ச்சி பெறும்போது ஏற்படும் இடைநிலை விளைவுகள் வரிசையாக விளக்கப்படுகின்றன:

2.35: அஹிம்சா பிரதிஷ்டாயாம் தத் சன்னிதௌ வைர த்யாக: ॥ 35 ॥

2.35: ஒரு யோகி அஹிம்சையில் உறுதியாக நிலைத்திருக்கும்போது, அவரது சன்னிதியில் பகைமை நீங்கும்.

ஒரு யோகி அஹிம்சையை உறுதியாகக் கடைப்பிடிக்கும் போது, இயல்பாகவே ஒன்றுக்கொன்று எதிரியானவை, உதாரணமாக பசுக்கள் மற்றும் புலிகள், அந்த அஹிம்சையே உருவான அந்த யோகியின் சன்னிதியில் தங்களுடைய பகைமை நிலையை விடுத்து அமைதியடைகின்றன. இதுவே இதன் பொருள்.

வாசிஷ்ட உரையில் இதே கருத்து கூறப்பட்டுள்ளது: "இங்கு இருக்கும் அனைத்து ஜீவராசிகளும், வன்மையானவையும் மென்மையானவைகளும், அமைதியால் நிரம்பியவரிடத்தில் தாயை அணுகுவது போல நம்பிக்கையுடன் அணுகுகின்றன."

2.36: ஸத்ய பிரதிஷ்டாயாம் கிரியா பல ஆஸ்ரயத்வம் ॥ 36 ॥

2.36: ஒரு யோகி சத்தியத்தில் உறுதியாக நிலைத்திருந்தால், அவர் சொன்னதுபோல் செயல்களின் விளைவுகள் அமையும்.

நல்லவை கெட்டவையான செயல்கள், அவற்றின் விளைவாக சொர்க்கம் போன்ற பலன்களை அளிக்கின்றன. சத்தியத்தில் உறுதியாக நிலைத்திருக்கிற யோகியின் வார்த்தைகள் உண்மையை பிரதிபலிப்பதால், இவ்விளைவுகள் அவருடைய வார்த்தைகளாலேயே பலிக்கின்றன. எனவே, அந்த யோகி சொர்க்கம் போன்ற பலன்களை வெறும் வார்த்தைகளால் அளிக்கக் கூடியவராவார். இதுவே இதன் பொருள்.

2.37: அஸ்தேய பிரதிஷ்டாயாம் ரத்னோபஸ்தானம் ॥ 37 ॥

2.37: ஒரு யோகி திருடாமையில் [அஸ்தேயத்தில்] உறுதியாக நிலைத்திருந்தால், மதிப்புமிக்க ரத்னமணிகள், செல்வங்கள் அவர்களிடம் வந்து சேரும்.

தெய்வீக ரத்னமணிகள் அல்லது செல்வங்கள் அந்த யோகியின் பக்கம் வந்து சேரும். இதன் பொருள் என்னவெனில், திருடாமை எனும் வ்ரதத்தில் திடமான ஆளுமையுடன் இருப்பதனால், மதிப்புமிக்க பொருள்கள் தானாகவே அந்த யோகியின் பக்கம் ஈர்க்கப்படுகின்றன.

2.38: பிரஹ்மசர்ய பிரதிஷ்டாயாம் வீர்ய லாப: ॥ 38 ॥

2.38: பிரஹ்மச்சரியத்தில் [கூடாஒழுக்கமின்மையில்] உறுதியாக நிலைத்தவர் வீரியசக்தியைப் பெறுவர்.

தன்னுடைய உயிர்சக்தியைப் பாதுகாப்பதே உண்மையான பிரஹ்மச்சரியம் ஆகும். இதைப் பூரணமாகக் கடைப்பிடித்தால், அது அபரிமித சக்தியை அளிக்கிறது. இந்த சக்தியுடன் இருக்கும் யோகி, தம் போதனைகளைப் பின்பற்றும் சீடர்களுக்கு உடனடி விளைவுகளை ஏற்படுத்த முடியும். இதுவே இதன் பொருள்.

2.39: அபரிக்ரஹ ஸ்தைர்யே ஜந்ம கதந்தா சம்போத: ॥ 39 ॥

2.39: அபரிக்ரஹத்தில் [தேவைமீறிக் கொள்ளாமையில்] உறுதியாக நிலைத்தவருக்கு, தமது பிறவிகளின் தன்மையைக் கூர்மையாகப் புரிந்து கொள்வது ஏற்படுகிறது.

இதில் "கதம்தா" என்பது ஒருவரின் பிறவியின் தன்மை அல்லது கதையைப் பொருள்படுத்துகிறது. இந்த உண்மையைப் பூரணமாக உணர்வதன் மூலம், யோகி நேரடியான அறிவைப் பெறுகிறார், உதாரணமாக: நான் முந்தைய பிறவியில் யாராக இருந்தேன்? நான் எப்படிப் பிறவியெடுத்தேன்? என்ன செயல்களைச் செய்தேன்? என்ற கேள்விகளுக்கான பதில்களை அறிகிறார். இவ்வாறு, யோகிக்கு அனைத்தும் முழுமையாகத் தெளிவாகத் தெரிகின்றன. இதுவே இதன் பொருள்.

யமங்களில் சித்தியின்மூலம் தோன்றும் இடைநிலை பலன்களின் விளக்கத்தை வழங்கிய பின், இப்போது நியமங்களின் இடைநிலை பலன்கள் முறையே விளக்கப்படுகிறது:

2.40: ஸௌசாத் ஸ்வாங்க ஜுகுப்ஸா பரைர் அஸம்ஸர்க: ॥ 40 ॥

2.40: சௌசத்தின் [சுத்தத்தின்] மூலம், யோகி தமது உடலின் அசுத்தத்தை உணர்ந்து, அதனைப் பற்றிய வெறுப்பினால், பிறருடன் உடல் அல்லது பாலியலான தொடர்பை விலக்கிக் கொள்கிறார்.

சௌசத்தை நடைமுறைப்படுத்துவதன் மூலம், யோகி தமது உடலின் அசுத்தத்தை உணர்கிறார், இதனால் வெறுப்பு [ஜுகுப்ஸா] ஏற்படுகிறது. இந்த உடல் சுபாவத்திலேயே அசுத்தமானது, எண்ணற்ற துளைகள் வழியாக இடைவிடாது அசுத்தங்களை வெளியேற்றி கொண்டிருக்கிறது. உண்மையில், இவ்வாறு குப்பைகளால் நிரம்பிய இவ்வுமிழ்நீர் தொடர்ந்து சுரக்கும் உறுப்புகளை சுத்தமாக வைத்துக்கொள்ள உண்மையில் யாரால் தான் முடியும்?

இவ்விதம் சொல்லப்பட்டுள்ளது: "ஒன்பது திறப்புகள் கொண்ட உடல் இடைவிடாது கசியும் மண் குடமாக உள்ளது. வெளிப்புறமாக சுத்தம் செய்வதினால் அதை தூய்மையாக்க முடியாது; உள்ளார்ந்த சுத்தமும் அதில் இல்லை."

எனவே, தமது உடலின் அசுத்தத்தை வெறுக்கும் ஒருவர், பிறர் உடலிலும் இதே குறைகளைப் பார்ப்பார் மற்றும் அவர்களுடன் தொடர்பில் ஈடுபடுவதிலிருந்து விலகுவார். ஒருவர் தமது உடலின் துர்நாற்றத்தால் வெறுப்படையவில்லை என்றால், அவருக்கு பற்றின்மையை ஏற்படுத்த வேறு எது இருக்க முடியும்?

மேலும், இவ்விதம் கூறப்பட்டுள்ளது: "ஒருவர் தமது அசுத்தமான உடலின் துர்நாற்றத்தால் வெறுப்படையவில்லை என்றால், அவரின் துறவினை வளர்க்க வேறு எந்த போதனையும் உதவ முடியாது."

இப்போது உள்முக சுத்தத்தின் (அந்த: சௌச) சித்தி விளக்கப்படுகிறது:

2.41: ஸத்வ ஸுத்தி சௌமனஸ்ய ஐகாக்ர்ய இந்திரியஜய ஆத்ம தர்ஷன யோக்யத்வானி ச ॥ 41 ॥

2.41: உள்முக சுத்தம் அறிவின் சுத்தி [அல்லது சத்வசுத்தி], மனமலர்ச்சி [அல்லது சௌமனஸ்யம்], ஒருமுகப்படுத்துதல் [அல்லது ஏகாக்ரியம்], புலனடக்க ஆளுமை [அல்லது இந்திரிய ஜயம்], மற்றும் ஆத்மதர்சனத்திற்கு தகுதி [அல்லது ஆத்ம தர்சன யோக்யத்வம்] ஆகியவற்றை உண்டாக்குகிறது.

அறிவு [சத்வம்] அல்லது புத்தி சுத்தமாகிறது என்பது பொறாமை [அசூயா] மற்றும் காழ்ப்புணர்ச்சி [இர்ஷ்யா] போன்ற மாசுகள் நீங்குவதைக் குறிக்கிறது. இந்த சுத்தியால் மனமலர்ச்சி [சௌமனஸ்யம்], அறிவின் மேம்பாடு [சத்வ உத்கர்ஷம்] உருவாகிறது. இந்த மனமலர்ச்சியால், மன உறுதிப்பாடு [ஏகாக்ரியம்] ஏற்படுகிறது, இது மனதின் நிலைத்தன்மை [நைஷ்சல்யம்] ஆகும்.

இந்த ஒருமுகப்படுத்துதலின் காரணமாக புறஇந்திரியங்களின் அடக்கம் [இந்திரிய ஜயம்] உருவாகிறது. இந்த அடக்கத்தினால் ஆத்மதர்சனத்திற்கு தகுதி [யோக்யத்வம்] வளர்கிறது, அதாவது ஆத்மா அல்லது புருஷனை நேரடியாக அனுபவிக்க தகுதியுடையதாக ஒருவர் மாறுகிறார். இவை அனைத்தும் காரண காரிய ஒழுங்கில் ஒன்றிலிருந்து ஒன்று உருவாகின்றன, இது சுத்தத்தினைப் [சௌசத்தினைப்] பழகலின் பயனாக வெளிப்படுகின்றது.

2.42: சந்தோஷாத் அநுத்தம சுக லாப: ॥ 42 ॥

2.42: திருப்தியின் [சந்தோஷத்தின்] மூலம், யோகி உன்னதமான ஆனந்தத்தை [அனுத்தம சுக லாபத்தை] அடைகிறார்.

சந்தோஷத்தைப் பழகும் யோகிக்கு, மேம்பட்ட அறிவால் [சத்வத்தால்] உண்டாகும் உள் ஆனந்தம் ஈடுயிணையற்றது. மேலும், அவருக்கு உலகின்பங்களின்மேல் கவர்ச்சி மங்கிவிடும்; அவை விஷத்தைப் போல தீயவை என்று கருதுவார். சந்தோஷத்தால் உண்டாகும் உள் நிறைவின் ஆழம் இந்த மாற்றத்தை உண்டுசெய்கிறது. "சந்தோஷ அமுதத்தின் மூலம் அமைதியும் திருப்தியும் பெற்றவர்கள், அவர்கள் அனுபவிக்கும் அளவற்ற நிறைவுடன் ஒப்பிடும்போது அவர்களுக்கு உலகு சார்ந்த இன்ப போகங்கள் விஷம் போல தோன்றுகின்றது" என்று கூறப்பட்டுள்ளது.

2.43: காய இந்திரிய ஸித்திர் அஷுத்தி க்ஷயாத் தபஸ: ॥ 43 ॥

2.43: தவத்தின் மூலம் மனமாசுக்கள் அழிந்து, உடலையும் புலன்களையும் தன்வசத்தில் ஆளும் திறனும் பெறப்படுகின்றன.

தனது தகுதிக்கேற்ப கடினமான தவத்தை மேற்கொள்வதன் மூலம், யோகி கிளேசங்களையும் தேங்கிய மனமாசுக்களையும் நீக்குகிறார். இதனால், உடல் விசேஷ சக்திகளைப் பெறுகிறது; இவை, அணுவைப்போல சிறிதாக [அணிமா] ஆகுதல் மற்றும் பிற அசாதாரண திறன்களை உள்ளடக்கியவை ஆகும். மேலும், புலன்கள் சூக்ஷ்மமான, மறைந்த அல்லது மிகச்சிறப்பானவை போன்றவற்றை உணர்ந்தறியும் ஆற்றலுடன் கூடிய உன்னதமான தெளிவையும் நுட்பத்தையும் அடைகின்றன. இது தவத்தினால் அடையும் சித்தி.

2.44: ஸ்வாத்யாயாத் இஷ்ட தேவதா சம்ப்ரயோக: ॥ 44 ॥

2.44: சுவாத்யாயத்தினால் [மந்திர ஜபத்தினால்], விரும்பிய தெய்வத்துடன் ஒன்றுதல் சாத்தியமாகிறது.

புனிதமான மந்திரங்களை ஒழுங்காக, முறையாக ஜபித்தலின் பழக்கத்தால், யோகி தனது விருப்பமான தெய்வத்துடன் ஆழ்ந்த தொடர்பை வளர்க்கிறார். இந்த தொடர்பு நேரடி உரையாடலையும், தெய்வத்துடன் பிற பரிமாற்றங்களையும் ஏற்படுத்துகிறது. இது சுவாத்யாய மந்திர பயிற்சியின் மாற்றமளிக்கும் திறன்.

2.45: சமாதி ஸித்திர் ஈஸ்வர ப்ராணிதாநாத் ॥ 45 ॥

2.45: ஈஸ்வரனைச் சரணடைதலின் மூலம் சமாதி நிலை சித்திக்கிறது.

அனைத்து செயல்களையும் ஈஸ்வரருக்கு தன்னலமற்ற முறையில் அர்ப்பணிப்பதன் மூலம், யோகி சமாதி நிலையை அடைகிறார். இந்த நிலைமையில் மனம் முழுமையாக சலனமற்றுத் தெளிவடைந்து, ஆழ்ந்த தியான லயத்துடன் ஈஸ்வரரின் அருளைப் பூரணமாகப் பெறுகிறது.

2.46: ஸ்திர சுகம் ஆஸனம் ॥ 46 ॥

2.46: ஆசனம் என்பது நிலைத்த மற்றும் சுகமான நிலை ஆகும்.

இதனை அடைவதற்கான வழி பத்மாசனம் அல்லது சுவஸ்திகாசனம் [சுபமான ஆசனம்] போன்ற உடல் நிலைகளை ஏற்குவதில் உள்ளது. அங்கங்களின் அசௌகரியத்தை நீக்கி, உடலின் அனைத்து அசைவுகளும் நிறுத்தப்பட்ட பின்னர், பயில்பவருக்கு சுகமும் நிலைத்த தன்மையும் [ஸ்தைரியமும்] தோன்றும். இந்த நிலை தியானயோகப் பயிற்சிக்கு முதன்மையான ஆசனமாகக் கருதப்படுகிறது.

யாக்ஞவல்க்யர் பத்மாசனத்தினை மேலும் விளக்குகிறார்:

"காலடிகளை எதிர்புற தொடைகளில் [வலது காலை இடது தொடையில், இடது காலை வலது தொடையில்] வையுங்கள். இரு கைகளிலும் கட்டைவிரலை உள்ளே இருத்தி முத்திரைகளை பதித்து, முழங்கால் மேல் அமைக்கவும். இது பத்மாசனமாகும், மற்றும் இது அனைவராலும் போற்றப்படுகிறது."

2.47: ப்ரயத்ந ஷைதில்ய அனந்த சமாபத்திப்யாம் ॥ 47 ॥

2.47: ஆசனத்தில் தேர்ச்சியடைவது முயற்சியின் தணிவினாலும் [ப்ரயத்ன சைதில்யத்தினாலும்] மற்றும் பரந்த உணர்வின் தியானத்தின் மூலமும் [அனந்த சமாபத்தியாலும்] ஆகும்.

ஆசனத்தில் முயற்சியின் தணிவானது உலகியலான நடைமுறை உபாயம். முயற்சி [ப்ரயத்னம்] என்பது உடல் அசைவு, இல்லப்பணிகள், தீர்த்தஸ்நானம் போன்ற புனித நடவடிக்கைகள் மற்றும் அவற்றைக் கடமையாகச் செய்வதற்கான மன உற்சாகம் போன்றவற்றைக் குறிக்கிறது. இத்தகைய முயற்சிகளைச் சற்றே தளர்த்துவது தணிவு [சைதில்யம்] எனப்படுகிறது. இல்லையெனில், மன உற்சாகம் தன்னிச்சையான அவசியமற்ற உடல் அசைவுகளுக்கு சக்தியை செலவழிக்கக் காரணமாகிறது.

தியானம் என்பது தன்னை எல்லையற்ற [அனந்தத்தை] பரந்த சத்தியமாக, எவ்விதம் ஆயிரம்தலை கொண்ட அனந்தசேஷன் தனது தலைகளில் பூமியை நிலைதவறாது தாங்கிக்கொண்டுள்ளதோ, அதுபோல் தாங்குவதாகக் கற்பனை செய்தல் ஆகும். இம்மாதிரியான எல்லையற்றதன் மீது மனத்தை முழுவதுமாகத் தோய்வது சமாபத்தி. இந்த தியான லயிப்பு [சமாபத்தி] மூலம் ஆசனம் மறைமுகமாக புலனாகாவகையில் நிறைவடைகிறது.

ஆகையால், ஆசனத்தின் முழுமை முயற்சியின் தணிவு [ப்ரயத்ன சைதில்யம்] மற்றும் பரந்த உணர்வின் தியானம் [அனந்த சமாபத்தி] ஆகிய இரண்டின் மூலம் அடையப்படுகிறது.

2.48: ததோ த்வந்த்வ அனபிகாத: ॥ 48 ॥

2.48: அதன் [ஆசனத்தின் முழுமையின்] மூலம், இருமையின் [த்வந்தத்தின்] பாதிப்புகளிலிருந்து விடுதலை அடையப்படுகிறது.

ஆசனத்தின் முழுமை மூலம், முன்பு அனுபவிக்கப்பட்ட இருமைகளான, சூடும் குளிரும், இன்பமும் துன்பமும், மானமும் அவமானமும், போன்றவற்றால் ஏற்படும் பாதிப்புகள் யோகிக்கு இனி உண்டாகாது.

2.49: தஸ்மின் ஸதி ஸ்வாஸ ப்ரஸ்வாஸயோ: கதி விச்சேத: ப்ராணாயாம: ॥ 49 ॥

2.49: ஆசனத்தில் நிலைத்த நிலையை அடைந்தபின், பிராணாயாமம் என்பது உள்சுவாசத்தாலும் வெளிச்சுவாசத்தாலும் உண்டாகும் இயக்கத்தைக் கட்டுப்படுத்துதல்.

ஆசனத்தில் நிலைத்த நிலையை அடைந்த பிறகே பிராணாயாமம் பின்தொடரும். இது உள்சுவாசத்தாலும் [பூரகத்தாலும்], வெளிச்சுவாசத்தாலும் [ரேசகத்தாலும்] ஏற்படும் இயக்கங்களை நிறுத்துவதைக் குறிக்கிறது. உள்சுவாசம் என்பது வெளிப்புற காற்றை உடலுக்குள் இழுப்பது; வெளிச்சுவாசம் என்பது உடலுக்குள் உள்ள காற்றை வெளியேற்றுவது. இந்த இரண்டு இயக்கங்களின் இல்லாமை, அதாவது நிலை நிறுத்தம் [கும்பகம்] பிராணாயாமமாகக் கருதப்படுகிறது.

இது பிராணாயாமத்திற்கான பொதுவான வரையறை அல்ல என்கிற கேள்வி எழலாம்; ஏனெனில் இங்கே பூரகம், ரேசகம், கும்பகம் எனப் பிராணாயாமத்தின் தனிப்பட்ட பயிற்சிகளை விவரிக்காததனால். ஆனால் இது ஒரு பிரச்சினையாகாது. அனைத்துப் பிராணாயாமப் பயிற்சிகளிலும் சுவாசச் செயல்களின் நிறுத்தமே அடிப்படையானது. உள்ளேயிருக்கும் காற்றின் வெளியேற்றம் ரேசகா [சுவாச வெளியேற்றம்] எனப்படுகிறது, இது பிரஸ்வாசம் எனப்படும் ஒரு விதமான சுவாச வெளியேற்றமாகும். வெளியிலிருந்து காற்றை உள்ளே இழுப்பது பூரகா [சுவாச உள்வாங்கல்] எனப்படுகிறது, இது ஸ்வாசம் எனப்படும் உள்வாங்கும் சுவாசத்தின் இயல்பாகும். கும்பகா [நிறுத்தம்] என்பது சுவாசத்தைத் தாங்கி, பிராணவாயுவை ஓரிடத்தில் நிரந்தரமாக நிறுத்துவது ஆகும், இது ஒரு குடத்தில் தண்ணீர் சலனமற்று இருப்பதைப் போன்றது. எனவே, பூரகா, ரேசகா, கும்பகா ஆகிய செயல்களில் இயல்பான சுவாச உள்வாங்கல் மற்றும் வெளியேற்றத்தின் நிறுத்தம் தானாகவே நிகழ்கிறது; எனவே, எந்தவித சந்தேகத்திற்கும் இடமில்லை.

சுவாச இயக்கங்கள் கும்பகத்தின் போது லேசாக இருப்பது குறையல்ல. பிராணாயாமப் பயிற்சியை முறையாகத் தொடர்ந்து செய்வதன் மூலம், சுவாசத் திறனின் இயல்பான சமநிலை [உள்வாங்கலும் வெளியீடும் இல்லாத நிலை] அடையப்படுகிறது.

இப்போது இதே பிராணாயாமப் பயிற்சி விரிவாக விளக்கப்படுகிறது:

2.50: பாஹ்ய ஆப்யந்தர ஸ்தம்ப வ்ருத்திர் தேச கால சங்க்யாபி பரித்ரிஷ்டோ தீர்க ஸூக்ஷ்ம: ॥ 50 ॥

2.50: பிராணாயாமம் என்பது வெளிப்புற [சுவாச வெளியேற்றம்], உள்புற [சுவாச உள்வாங்கல்], மற்றும் தங்கவைத்தல் [நிறுத்தம்] என மூன்று வகையானதாக காணப்படுகிறது. இவை அமைந்த இடம், கால அளவு, மற்றும் எண்ணிக்கை என மூன்று வகைகளால் அளவிடப்படுகிறது. தொடர்ந்து பயிற்சி செய்வதன் மூலம் இவை நீண்டவையாகவும் நுணுக்கமானதாகவும் மாறுகிறது.

பிராணாயாமம் மூன்று இயக்கங்களை கொண்டுள்ளது: வெளிப்புறம் (ரேசகா: சுவாச வெளியேற்றம்), உள்புறம் (பூரகா: சுவாச உள்வாங்கல்), தங்கவைத்தல் (கும்பகா: நிறுத்தம்). ஒவ்வொரு இயக்கமும் அதன் இடத்தால் [வெளிப்புறம் அல்லது உள்புறம்], கால அளவால், மற்றும் எண்ணிக்கையால் மதிப்பீடு செய்யப்படுகிறது.

இயல்பான நிலையில், ரேசகா [சுவாச வெளியேற்றம்] நெஞ்சிலிருந்து மூக்கின் நுனி வரை சுமார் 12 விரலளவுக்குப் போகிறது. தொடர்ந்து பயிற்சியால், இது 24 விரலளவுக்கு நாபி மண்டலம் வரை அல்லது 36 விரலளவுக்கு மூலாதாரம் வரை நீண்டு மாறுகிறது. ரேசகாவில் தேர்ச்சிக்கான அடையாளம், இது நாபி பகுதி மற்றும் பிற பகுதிகளில் ஏற்படும் இயக்கத்தால் உறுதி செய்யப்படுகிறது. மேலும், சுவாச வெளியேற்றத்தை வெளிப்புறமாக பரிசோதிக்க, மூக்கிலிருந்து வெளியே செல்லும் காற்றின் இயக்கத்தால் மென்மையான பொருட்கள் (உதாரணம், பருத்தி) வைத்து நகர்வதை கவனிக்கலாம்.

கால அளவின் மதிப்பீடு: சுவாச வெளியேற்றம் எவ்வளவு நேரம் திடமாக நீடிக்கிறது என்பதன் மதிப்பீடு. இது 10, 20, அல்லது 30 என எண்ணும் வரையில் வெளியேற்றம் நீடிப்பதாக பயிற்சியின் அடிப்படையில் மதிப்பிடப்படுகிறது.

எண்ணிக்கை: மாதந்தோறும், சுவாச வெளியேற்றங்களின் எண்ணிக்கை அதிகரிக்கிறது—முதல் மாதம் 10, அடுத்த மாதம் 20, அதன்பின்னர் 30 என.

இதே முறையை உள்வாங்கலுக்கும் [பூரகத்திற்கும்] பயன்படுத்தலாம். கும்பகா [நிறுத்த] செயலுக்கு இட அளவைப் பின்தொடர முடியாததாலும், அதற்கான கால அளவையும் எண்ணிக்கை பொறுத்து மீண்டும் செய்வதையும் மதிப்பீடு செய்யலாம்.

ஒரு சிறு பந்து போன்ற பஞ்சை நீட்டித்து மெலிதாகவும் நீளமாகவும் மாற்றினால் அது எவ்வாறு மெலிதாகவும், நீளமானதாகவும் மாறுகிறதோ, அதேபோல், தொடர்ந்து பயிற்சி செய்வதன் மூலம், பிராணா நீண்ட கால அளவுடனும் நுணுக்கமாகவும் மாறுகிறது.

இப்போது, முந்தைய மூன்று முறைகளிலிருந்து [ரேசகா, பூரகா, கும்பகாவிலிருந்து] மாறுபட்ட, ஒரு புதிய வகையான பிராணாயாமம் விளக்கப்படுகிறது:

2.51: பாஹ்ய ஆப்யந்தர விஷயாநபேக்ஷீ சதுர்த: ॥ 51 ॥

2.51: நான்காவது [பிராணாயாமம்] வெளிப்புற மற்றும் உள்புற செயல்பாடுகளுக்கு உட்படாதது.

வெளியேற்றக்கூடிய காற்றைப் முழுமையாக வெளியேற்றிய பிறகு, வெளிப்புற தங்குதல் [பஹிர் கும்பகா] செய்யப்படுகிறது. அதைப் போலவே, முழுவதும் சுவாசத்தை உள்வாங்கிய பிறகு, உள்புற தங்குதல் [அந்தர் கும்பகா] செய்யப்படுகிறது. சுவாச வெளியேற்றத்தையும் உள்வாங்கலையும் கணக்கில் கொள்ளாமல், முழுவதும் தங்குதல் [கேவல கும்பகா] மட்டும் செய்யப்படும். இது மற்ற மூன்றையும் விட முழுமையான சுதந்திரத்தையும் அதிக செயல்திறனையும் கொண்டதால், இது நான்காவது பிராணாயாமமாக கருதப்படுகிறது.

முதலாவது மூன்று முறைகள் [சுவாச வெளியேற்றம், உள்வாங்கல், மற்றும் தங்கவைத்தல்] தூக்கமோ சோர்வோ உடையவர்களுக்கானவை. ஆனால் நான்காவது முறையானது, இதுபோன்ற குறைகளிலிருந்து விடுபட்டவர்களுக்காக மட்டுமே, அதனால் இது தனித்தன்மையுடனும் சிறப்புடனும் இருக்கிறது.

இப்போது, பிராணாயாமத்தின் பலனை விளக்குகிறது:

2.52: தத: க்ஷீயதே பிரகாஷ ஆவரணம் ॥ 52 ॥

2.52: பிராணாயாமத்தின் மூலம், உள்ளே ஜோதியின் பிரகாசத்தை மறைக்கும் மெல்லிய திரை [ஆவரணம்] நீங்குகிறது.

ஆவரணம் என்பது தமஸ் [இருள்] ஆகும், இது தூக்கம், சோம்பல் போன்ற மந்த கதிக்குக் காரணமாக இருக்கும்; இதுவே சத்வத்தின் [பிரகாசமும் சுத்தமும் கொண்ட நிலையின்] தெளிவை மறைக்கிறது. பிராணாயாமம் இந்த மறைப்பை அகற்றுகிறது, இதன் மூலம் சத்வத்தின் ஒளி வெளிப்படையாக ஜொலிக்க முடிகிறது.

இப்போது, பிராணாயாமத்தின் மற்றொரு பலனை குறிப்பிடுகிறது:

2.53: தாரணா யோக்யதா மனஸ: ॥ 53 ॥

2.53: பிராணாயாமத்தின் மூலம், மனம் தாரணைக்கு ஏற்றதாக்கப்படுகிறது.

தாரணா என்றால், மனதை குறிப்பிட்ட இடங்களில் ஒருமுகப்படுத்தித் நிலைநிறுத்துவது. மூலாதாரம் [கீழ் மூலத்தலம்], நாபி மண்டலம் [நாபி சக்கரம்], இதயம் [அநாஹதம்], புருவங்களின் நடுவில் உள்ள இடம் [நெற்றிக்கண்], அல்லது பிரஹ்மரந்த்ரம் [சிரசின் உச்சி] ஆகிய இடங்களில் தாரணை குறிப்பாக செய்யப்படுகிறது.

பிராணாயாமப் பயிற்சியின் மூலம், ரஜஸ் [செயல்முறையால் ஏற்படும் சஞ்சலம்] மற்றும் தமஸ் [மந்தம் அல்லது சோர்வால் ஏற்படும் அலட்சியம்] நீக்கப்படும். இதனால், மனம் தாரணை செய்ய தகுதியும் திறனும் பெறுகிறது.

இப்போது, முறையான [அஷ்டாங்க] வரிசையில் பிரத்யாஹாரம் விளக்கப்படுகிறது:

2.54: ஸ்வ ஸ்வ விஷய அசம்ப்ரயோகே சித்த ஸ்வரூபானுகார இவே இந்திரியாணாம் ப்ரத்தியாஹார: ॥ 54 ॥

2.54: பிரத்யாஹாரம் என்பது, புலன்களை [இந்திரியங்களை] அவற்றின் உரிய பொருட்களிலிருந்து விலக்கி, அவை மனத்தின் [சித்தத்தின்] இயல்பை பின்பற்றுவது போன்ற நிலையை அடைவதாகும்.

கேட்டல் [ஸ்ரோத்திர], தொடுவுணர்வு [த்வக்], பார்வை [சக்ஷு], சுவை [ரசன], மற்றும் மணம் [க்ராண] ஆகிய புலன்கள் தங்களது உரிய பொருள்களான சத்தம், தொடுதல், ரூபம், சுவை, மற்றும் மணம் ஆகியவற்றிலிருந்து விலகிய பிறகு, வெளிப்புற ஈர்ப்புகளை விட்டு, மனத்தின் நிஜ இயல்புக்கு அனுசரணையாக உள்முகமாக [அகநோக்காக] மாறுகின்றன. இதுவே பிரத்யாஹாரம் என அழைக்கப்படுகிறது.

இப்போது பிரத்யாஹாரத்தின் பயன் விளக்கப்படுகிறது:

2.55: தத: பரமா வஷ்யதே இந்திரியாணாம் ॥ 55 ||

2.55: பிரத்யாஹாரம் மூலம் புலன்களின்மேல் மிக உயர்ந்த அளவிலான ஆளுமை ஏற்படுகிறது.

பிரத்யாஹாரம் மூலம் மிகச் சஞ்சலமாக இருக்கும் புலன்கள் முழுமையாக கட்டுக்குள் கொண்டு வரப்படுகின்றன. இந்த மிக உயர்ந்த ஆளுமை [புலன்களைக் தன்வசப்படுத்தல்] என்பது புலன்கள் இனி அவற்றின் உரிய பொருட்களான சத்தம், தொடுதல் போன்றவற்றில் ஈடுபடாது, முழுமையாக பயிற்சியாளரின் ஆற்றலுக்கு கட்டுப்பட்டு பற்றற்று நிலைபெறுகின்றன.

இத்துடன் அருள்மிகு பதஞ்சலியின் அரிய யோக ஸாஸ்திரத்தில்,

'யோக சுதாகரா' எனப் பெயரிடப்பட்ட உரையில், இரண்டாம் அதிகாரமான 'சாதனா பாதம்' நிறைவுற்றது.

3. விபூதி [அதிசய சக்திகள்] பாதம்

பிரார்த்தனை:

உமையின் ஆண்டவராகிய சிவனை, அவித்யா எனும் அறியாமை இருளைக் களையும் பிரகாசமாக விளங்கும் அவரை வணங்குகிறோம். அவரை வழிபட்டு, சித்தர்கள் எட்டுவித அதிசய சித்திகளையும் பெறுகின்றனர்.

உரை தொடர்கிறது:

முன் அத்தியாயத்தில், சமாதியை அடைவதற்கான தடைகளை நீக்கி அதில் தேர்ச்சியை தருவிக்கின்ற ஒரு வழியாக க்ரியா யோகத்தின் பயிற்சி விவரிக்கப்பட்டது. பின்னர், கிளேசங்கள் [துன்பங்களை உண்டாக்கும் காரணிகள்], அவற்றினால் உருவாகும் கர்மங்கள், அவற்றின் விபாகம் [விளைவுகள்], அதன் பலனாக பிறவி, ஆயுள், அனுபவங்கள் ஆகியவை, என மொத்தத்தில் அவையாவும் நீக்கப்பட வேண்டிய துயரங்களாக விளக்கப்பட்டன. இத்துயரங்களின் காரணிகள், அவற்றின் நிறுத்தம், கைவல்யம் [முக்தி], ஆன்ம மெய்யுணர்வு [புருஷ க்யாதி] ஆகியவற்றை அடைய வழி வகுக்கும் பயிற்சிகள் குறித்தும் ஆழமாக ஆராயப்பட்டது. இந்த பயிற்சிகளில், யமம் முதல் பிரத்தியாஹாரம் வரை யோகத்தின் முதல் ஐந்து அங்கங்கள், யோகத்தின் புறமுக அம்சங்களாக விவரிக்கப்பட்டன.

இப்போது, தாரணா [ஒருமுகத்தன்மை] மூலம் தொடங்கும் உள்முக மூன்று அங்கங்கள், இம்மூன்றும் சம்யமம் என்னும் வரையறை, அவற்றின் துணை விளைவுகள், அதாவது விபூதிகள் [அதிசய வெளிப்பாடுகள்] பற்றியும் விளக்கப்படுகிறது. முதலில் தாரணாவின் வரையறை வழங்கப்படுகிறது:

3.1: தேஷ பந்த: சித்தஸ்ய தாரணா ॥ 1॥

3.1: தாரணா என்பது மனதை குறிப்பிட்ட இடத்தில் நிலைநிறுத்துவதாகும்.

முன்பு விவரிக்கப்பட்ட மூலாதாரம் [முதுகு தண்டு அடிப்பாகம்], நாபி மையம், இதயம், அல்லது நெற்றிக்கண் போன்ற இடங்களில், இவற்றில் ஏதாவது ஒரு இடத்தில் மனதை சுயத்துடன் நிலைநிறுத்துவது தாரணா என அழைக்கப்படுகிறது.

யோக யாக்ஞவல்க்யம் நூலில் கூறப்பட்டுள்ளது: "யமம் முதலான நற்குணங்களை கொண்ட மனம் சுயத்தில் நிலைத்திருப்பதே தாரணா என யோக விஞ்ஞானத்தில் நிபுணத்துவம் பெற்ற ஞானிகள் கூறுகின்றனர்."

அடுத்ததாக, தாரணா மூலம் அடையப்படும் தியானத்தின் நிலை வரையறுக்கப்படுகிறது:

3.2: தத்ர ப்ரத்யய ஏகதாநதா த்யானம் ॥ 2॥

3.2: தியானம் என்பது அதே இடத்தில் [முன்பு குறிப்பிடப்பட்ட இடத்தில்] தொடர்ச்சியான, இடையறாத அறிவுணர்வின் ஓட்டத்தை [பிரத்தியயத்தை] நிலைநிறுத்துவதாகும்.

முன்பு குறிப்பிடப்பட்ட இடத்தில், தியானம் என்பது ஒரே பொருளின் மீது மனத்தின் இடையறாத அறிவுணர்வின் ஓட்டமாகும். இது ஆரம்பத்தில் இடையூறுகளுடன் தோன்றினாலும், படிப்படியாக இடையறாது ஒழுக்கமான தியானமாக மாறும்.

இவ்வாறு கூறப்பட்டுள்ளது: "அனைத்து மனவிகாரங்களையும் முற்றிலும் கரைத்து, மீதமுள்ள தூய சத்தான உண்மை, சித், மற்றும் ஆனந்தத்தை தியானிக்க வேண்டும்."

தியானத்தின் மேன்மையால், ஒரு விஷயத்தின் மீது இடையறாத ஓட்டம் சமாதியாக மாறுகிறது. இது இப்போது வரையறுக்கப்படுகிறது:

3.3: ததேவ அர்த்தமாத்ர நிர்பாஸ ஸ்வரூப ஸூன்யமிவ ஸமாதி: ॥ 3॥

3.3: அதே தியானம், தியானிப்பவரின் சுயரூப நினைவின்றி, பொருளாகவே ஒளிரும்போது, அது சமாதி [முழுமையாக ஆழ்தல்] என்று அழைக்கப்படுகிறது.

அதே தியானம், ஒரே பொருளின் மீது முழுமையாக குறியாகி, தியானிப்பவரின் சுயரூப நினைவின்றி, பொருளாகவே தெளிவாக ஒளிரும் போது, அது சமாதியாக நிலைநிறுத்தப்படுகிறது.

இவ்விதம் கூறப்பட்டுள்ளது: "மன அமைவின் ஓட்டம் அகந்தை உணர்விலிருந்து விடுபட்டு, முழுமையாக பரம்பொருளின் வடிவத்தை ஏற்கும்போது, அது ஸம்ப்ரக்ஞாத சமாதி என அறியப்படுகிறது. இது ஆழ்ந்த தியானப் பயிற்சியின் மூலம் அடையப்படுகிறது."

இதில், அங்கம் [தியானம்] மற்றும் அங்கப்பயனாளி [சமாதி] ஆகிய இரண்டிற்கும் இடையே ஒரு தொடர்பான ஒருமை இருக்கின்றது என்பதை சந்தேகிக்கக்கூடாது, ஆயினும் அவற்றிற்கிடையில் ஒரு நுண்ணிய வேறுபாடு இருக்கிறது. தியானம் என்பது தியானிப்பவர் மற்றும் அவனது அறிவு கருவிகளின் உணர்வு விருத்திகளுடன் கூடிய மன அமைவினை குறிக்கிறது. ஆனால் அதே தியானம் மேலுமடையும் மேம்பாட்டின் மூலம், தியானியையும் கருவிகளையும் விடுத்து, தியானிக்கும் விஷயத்தின் மீது கவனம் முழுமையாக ஒளிரும் சமாதியாக மாறுகிறது.

அந்த சமாதியே, உலகியல் பற்றின்மையுடன் [அபர வைராக்யத்துடன்] தொடங்கப்படும் போது, கவனத்துடன், தொடர்ச்சியான நீண்டகால பயிற்சியால், ரஜஸ் [ஆரவார கலக்கம்] மற்றும் தமஸ் [மந்த நிலை] ஆகியவை முற்றிலும் ஒழிய, சத்துவம் [தூய ஒளி] அதிகமாய் நிரம்பி, ஒளிரும் மன அமைவாக விளங்குகிறது. இது நீண்ட காலம் ஸம்ப்ரக்ஞாத சமாதியாகத் தென்படும்.

அதுவே, மேம்பட்ட பர வைராக்யத்தால் வழிநடத்தப்படும் விருத்தி நிறுத்தப் [நிரோத] ப்ரயத்தனத்தின் மூலம், இந்த சமாதி கூட விலகி, அனைத்து மன அமைவுகளும் நிற்க வழிவகுக்கிறது. அவ்விதம் முழுமையாக எல்லா விருத்திகளும் நீங்கும்போது நிர்பீஜ சமாதி ஏற்படுகிறது.

இவ்விதம் கூறப்பட்டுள்ளது: "மன மாறுபாடுகளின்றி, பிரம்மத்தின் வடிவத்தில் நிலைநிறுத்தப்படும் மன நிலையே அஸம்ப்ரக்ஞாத சமாதி என்று அழைக்கப்படுகிறது."

எனவே, இந்த இரண்டு சமாதி நிலைகளின் வேறுபாடு தெளிவாகப் புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டும்.

தாரணை [அல்லது ஒருமுக நிலைப்பாடு], தியானம் [அல்லது அறிவுணர்வு], மற்றும் சமாதி [அல்லது ஆழ்ச்சி] ஆகிய மூன்றையும் முன்னர் விளக்கிய பின்பு, சுலபமான உபயோகத்திற்காக, மூன்றையும் ஒருங்கே சேர்த்துக் குறிக்கும் சம்யமா என்ற பெயர் அறிமுகப்படுத்தப்படுகிறது:

3.4: த்ரயம் ஏகத்ர சம்யம: ॥ 4॥

3.4: தாரணை, தியானம் மற்றும் சமாதி ஆகிய மூன்றும் ஒரே விஷயத்தின் மீது ஒருங்கிணைத்து மேற்கொள்ளப்படுவது சம்யமா என அழைக்கப்படுகிறது.

தாரணை, தியானம் மற்றும் சமாதி ஆகிய மூன்றும் ஒரே விஷயத்தின் அல்லது பொருளின் மீது நிலைநிறுத்தப்படும் போது, அதனை சம்யமா என்று குறிப்பிடுகிறார்கள்.

அதிலிருந்து [சம்யமத்திலிருந்து] என்ன பயன்கள் உருவாகின்றன? இதை விளக்குவதற்காக கூறுகிறது:

3.5: தஜ் ஜயாத் ப்ரக்ஞா ஆலோக: ॥ 5॥

3.5: சம்யமாவின் செம்மையான ஆளுமையின் மூலம் மேலான ஞானம் உண்டாகிறது.

சம்யமாவின் செம்மையான ஆளுமையின் மூலம், சமாதி மூலம் ஏற்படும் ஞான ஒளி உண்டாகி, அது சத்தியத்தை தாங்கி நிற்கும் ஞானமாக [ரிதம்பர பிரக்ஞாவாக] வெளிப்படுகிறது. இதுவே பொருள்.

சம்யமா எங்கு பிரயோகிக்கப்பட்டதன் மூலம் ஞானத்தின் ஒளி விளைந்தது? இந்த கேள்விக்குத் தெளிவாக இங்கு விளக்குகிறது:

3.6: தஸ்ய பூமிஷு விநியோக: ॥ 6॥

3.6: இதன் [சம்யமாவின்] பயிற்சி படிநிலைகளில் சீராக நடைமுறைப்படுத்த வேண்டும்.

சம்யமாவின் பயிற்சி, முந்தையதாகக் கூறப்பட்ட படிநிலைகளான சவிதர்க்க [கருத்தாக்கத்துடனான ஆராய்ச்சி], நிர்விதர்க்க [கருத்தாக்கமற்ற ஆராய்ச்சி], சவிசார [கருத்தாக்கத்துடனான தியானம்], மற்றும் நிர்விசார [கருத்தாக்கமற்ற தியானம்] ஆகியவற்றில் செலுத்தப்பட வேண்டும். இந்த படிநிலைகளில் சம்யமா நடைமுறையைப் பயன்படுத்துவதன் மூலம், ஒவ்வொரு முந்தைய நிலையிலும் செம்மை அடைந்து, அடுத்த உயர்ந்த நிலைக்கு முன்னேற இயலும். இறுதியில், நிர்விசார [கருத்தாக்கமற்ற தியானம்] நிலையை அடைய முடியும்.

நிர்விசார நிலையின் [கருத்தாக்கமற்ற தியானத்தின்] போது, சம்யமா முறையாகப் பின்பற்றும் வழியில் குற்றமற்ற தெளிவு [வைசாரத்யம்] உண்டாகிறது, இது ஆழமான ஆன்மிக விவேகத்தை [ஆத்யாத்ம க்யாதியை] உருவாக்குகிறது. இந்த விவேகம் சமாதி மூலம் பிறக்கும் ஞானமாகும், மேலும் இது உண்மையான உட்கருத்தை ஒளிர்ந்து விளங்கவைக்கிறது. இதுவே இங்கே குறிப்பாக வரையறுக்கப்பட்ட பொருள்.

எனவே, சம்ப்ரக்ஞாத சமாதியால் உண்டாகும் ஞானத்திற்கு, தாரணை [அல்லது ஒருமுக நிலை], தியானம் [அல்லது அறிவுணர்வால் கிரகித்தல்], மற்றும் சமாதி [அல்லது பிரம்மத்தில் லயம்] எனும் மூன்று பயிற்சிகள் உள்முகப் பாதைகளாகக் கருதப்படுகின்றன.

3.7: த்ரயம் அந்தரங்கம் பூர்வேப்ய: ॥ 7॥

3.7: முந்தைய பயிற்சிகளுடன் ஒப்பிடுகையில், இந்த மூன்றும் உள்முகப் அங்கங்களாகும்.

முந்தைய ஐந்து பயிற்சிகள், யமத்திலிருந்து [ப்ரத்யாஹாரம் வரை], சம்ப்ரக்ஞாத சமாதிக்கான வெளிப்புற அங்கங்களாகச் செயல்படுகின்றன. அவை உடல் மற்றும் சுவாசத்துடன் தொடர்புடைய குறைபாடுகளை [அறியக்கூடிய தடைகளாக] நீக்க உதவுகின்றன.

இந்த வெளிப்புற அங்கங்களுடன் ஒப்பிடுகையில், தாரணை, தியானம் மற்றும் சமாதி ஆகிய மூன்றும் உள்முகப் பயிற்சிகள். சித்தத்துடன் நேரடியான சம்பந்தமுடையதாலும் சமாதியின் இயல்பிற்கு மிக நெருங்கியவையாகவும் இருப்பதால் இவை உள்முக அங்கங்களாகக் குறிப்பிடப்படுகின்றன.

அதுவும் [சம்யம மூன்றும்] கூட நிர்பீஜ [விதையற்ற] அல்லது அசம்ப்ரக்ஞாத [அறிவுகடந்த] சமாதி நிலைக்கு ஒப்பிடுகையில் வெளிப்புற அங்கங்களாகக் கருதப்படுகின்றன, ஏனெனில் அதன் இயல்பு மாறுபட்டது:

3.8: தத் அபி பஹிரங்கம் நிர்பீஜஸ்ய ॥ 8॥

3.8: அதுவும் [சம்யம மூன்றும்] கூட நிர்பீஜ [விதையற்ற] சமாதிக்கு வெளிப்புற அங்கங்களாகும்.

அசம்ப்ரக்ஞாத சமாதியின் இயல்பு மாறுபட்டதாயிருந்தாலும், ஸம்யமம் சம்ப்ரக்ஞாத சமாதியின் வாயிலாக ஞானம் உண்டாவதற்கு உதவுவதால், வெளிப்புற அங்கமாய் கருதுவது முரணல்ல. இதன் உதவுகின்ற தன்மையை ஸூத்ரகாரர் மேலும் வலியுறுத்தியுள்ளார்: "நம்பிக்கை [ஸ்ரத்தா], உற்சாகமான உறுதி [வீரியம்], நினைவாற்றல் [ஸ்ம்ருதி], பேருணர்வில் ஒன்றுதல் [சமாதி], மற்றும் ஞானம் [ப்ரக்ஞா] ஆகியவை மற்றவர்களுக்கு [நிர்பீஜ சமாதி மூலம் பெறப்படும் மோக்ஷத்தை விரும்புவோருக்கு] இன்றியமையாதவை." [ சூத்திரம் 1.20.யைப் பார்க்கவும்.]

சரி, "அதுவும் கூட நிர்பீஜ சமாதிக்கு வெளிப்புற அங்கங்களாகும்." என கூறப்பட்டதே, இந்த நிர்பீஜ சமாதி என்பது என்ன? என்ற கேள்விக்கு பதிலாக மேலும் விளக்கப்படுகிறது:

3.9: வ்யுத்தாந நிரோத ஸம்ஸ்காரயோ: அபிபவ ப்ராதுர்பாவௌ நிரோத லக்ஷண சித்த அந்வயோ நிரோத பரிணாம: ॥ 9॥

3.9: முன்னெழுந்த ஆரவார எண்ண ஸம்ஸ்காரங்களை [வ்யுத்தான வாசனைகளை] அடக்கவெழும்பும் அடக்க எண்ண ஸம்ஸ்காரங்களுடன் [நிரோத வாசனைகளுடன்] மனம் ஒத்திசைவு அடைந்து அடக்கத்தின் பண்பைப் பெறுகிறது. இது நிரோத [அடக்கல்] பரிணாமம் எனப்படும் மனத்தின் பரிணாம மாற்றமாகும்.

சமாதிக்குப் புறம்பானதாக உள்ள ஆரவாரமான கர்ம வாசனைகள் யோகியின் அடக்கல் முயற்சியால் நாள்தோறும் கணந்தோறும் அடக்கப்படுகின்றன. இதனால், மனச்சிதறலை செய்யும் ஆரவாரமான கர்ம வாசனைகளின் எதிரிகளான நிரோத [அடக்க] வாசனைகள் உருவாகின்றன. இது நிகழும் போது, அடக்க நிலை மனதுடன் ஒவ்வொரு கணத்திலும் ஒத்திசைவு அடைகிறது. மனம் அடக்கத்திற்கே உரிய பரிணாமத்தில் மாறுவதைக் குறிக்கும் இந்த நிலையே நிர்பீஜ சமாதி ஆகும்.

"கணந்தோறும் மனத்தின் மாறுபாடுகள் தொடர்ச்சியாக நடைபெறுகின்றன; ஆனால் சித் சக்தி மட்டும் மாறுவதில்லை" என்ற சித்தாந்தத்தின் அடிப்படையில், மனத்தின் தொடர்ச்சியான மாறுபாடுகள் விளக்கப்பட வேண்டும். செயலாற்றும் மனதின் நிலையில், எண்ணங்களின் தொடர்ச்சியான ஓட்டமும் மாற்றமும் வெளிப்படை. ஆனால், அடக்கப்பட்ட மனதின் நிலை இதற்கு எவ்வாறு பொருந்துகிறது?" என்ற சந்தேகத்திற்குப் பதிலாகத் தரப்படுகிறது:

3.10: தஸ்ய ப்ரஸாந்த வாஹிதா ஸம்ஸ்காராத் ॥ 10॥

3.10: இந்த [அடக்கப்பட்ட மனதின் நிலையில்], முந்தைய அமைதியால் உருவான வாசனைகளின் மூலம் அமைதியான ஓட்டம் பெருகுகிறது.

வேள்வியில் தீ எவ்வாறு எரிபொருள் மற்றும் நெய் சேர்த்தால் மென்மேலும் அதிகரிக்கின்றதோ, மாறாக எவ்வாறு எரிபொருள் குறைவதன் மூலம், முதலில் தீ சற்றே குறைந்து, பின்னர் படிப்படியாக குறைந்துகொண்டே செல்கிறதோ, அதேபோல அடக்கப்பட்ட மனதிலும், அமைதியின் ஓட்டம் மென்மேலும் சீராக பெருகுகிறது.

இங்கே, முந்தைய அமைதியின் தருணங்களால் உருவாகிய கர்மவாசனைகள் மட்டுமே, தொடர்ந்து பெருகும் அமைதியின் ஓட்டத்திற்குக் காரணமாக அமைகின்றன. எனவே, அமைதியின் ஓட்டம் தொடர்ச்சியுடன் இருப்பதால், மேற்கூறிய சித்தாந்தத்துடன் எவ்வித முரண்பாடும் இல்லை. இதுவே இதன் கருத்தாகும்.

நிர்பீஜ [அறிவுகடந்த] சமாதியாக மாறும் மனத்தின் பரிணாமம் (3,9 & 3,10) விளக்கப்பட்டபின், அறிவுசார்ந்த சமாதிக்கு வழிவகுக்கும் பரிணாமம் இப்போது விவரிக்கப்படுகிறது:

3.11: ஸர்வார்த்தத ஏகாக்ரதயோ: க்ஷய உதயௌ சித்தஸ்ய ஸமாதி பரிணாம: ॥ 11॥

3.11: பல்வேறு விஷயங்களை நாடிச் செல்லும் மன அலைகள் ஒடுங்கி, ஒரு விஷயத்தில் குவிந்து நிலைபெறுகையில் உண்டாவது சித்தத்தின் சமாதி பரிணாம மாற்றம்.

ரஜஸ் குணத்தின் செயலால் அலைக்கழிக்கப்பட்ட மனம், ஒன்றன்பின் ஒன்றாக அனைத்து பொருட்களையும் பற்றிக்கொள்ள முயற்சிக்கிறது. இந்த ரஜஸின் குணத்தை அடக்க, யோகியின் குறிப்பிட்ட முயற்சிகளால், நாளுக்கு நாள் அனைத்தையும் பற்றிக்கொள்ளும் உந்துதல் [சர்வார்த்ததா] குறைந்து, ஒருமுகத்தன்மை [ஏகாக்ரதா] உருவாகிறது. மனம் இந்த நிலைக்குத் திரும்பும் மாற்றம் சமாதி எனப்படுகிறது.

ஒருமுகத்தன்மை [ஏகாக்ரதா] என்றால் என்ன என்பதைப் பற்றிய கேள்வி எழுகிறது. இதை விளக்குவதற்காக கூறப்பட்டுள்ளது:

3.12: ஸாந்த உதித துல்ய ப்ரத்யயௌ சித்தஸ்ய ஏகாக்ரதா பரிணாம: ॥ 12॥

3.12: மனம் ஒருமுகத்தன்மைக்கு மாறும் பரிணாமம் என்பது கடந்தகால மற்றும் நிகழ்கால நிலைகளில் கிரகிக்கும் அறிவு உள்ளடக்கத்தில் ஒரேபோல இருக்கும் போது நிகழ்வதாகும்.

சாந்த மற்றும் உதித என்பது மனத்தின் கடந்தகால மற்றும் நிகழ்கால அறிவுணரும் நிலைகளைக் குறிக்கின்றன. கடந்தகால அறிவுணர்வு [ப்ரத்யயா] ஒரு பொருளை அல்லது விஷயத்தைப் புரிந்துகொள்ளும், அதேபோல நிகழ்கால அறிவுணர்வும் அதே பொருளை ஒரே வடிவில் புரிந்துகொள்வதான நிலையில், அவை துல்யம் [ஒரேபோல - சமம்] என்று கருதப்படும். இவ்வாறு, மனத்தில் தொடர்ச்சியுடனும் ஒரேதன்மையான அறிவுணர்வுடனும் நிகழும் மாற்றம் ஏகாக்ரதா [ஒருமுகத்தன்மை] பரிணாமம் எனப்படுகிறது.

இந்தவகையில், மனத்தின் மூன்று வகை பரிணாமங்கள்:

நிரோத பரிணாமம் [அடக்கல் பரிணாமம்]

சமாதி பரிணாமம் [மனக்குவிப்பு பரிணாமம்]

ஏகாக்ரதா பரிணாமம் [ஒருமுகத் தன்மை பரிணாமம்]

இவை அனைத்தும் தர்ம பரிணாமம் என, மனத்தின் அடிப்படை இயல்பு அல்லது பண்புகளின் மாற்றமாகப் பார்க்கப்படுகின்றன.

கால [நேரம்] தொடர்புடைய பண்புகளின் மாற்றம் [லக்ஷண பரிணாமம்] பூர்வமாக "நிரோத லக்ஷண சித்தான்வய" என்ற சூத்திரத்தில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது, மேலும் இதை பின்வருமாறு புரிந்துகொள்ளலாம்:

நிரோதத்தின் காலத்தொடர்புடைய குணத்தின் மூன்று நிலைகள்:

எதிர்கால நிலையைக் கைவிடுதல் [அனாகத அத்வ பரித்யாக],

தற்போதைய நிலையைக் ஏற்றுக்கொள்ளுதல் [வர்த்தமான அத்வ ஸ்வீகார],

தற்போதைய நிலையையும் கடந்த காலத்திற்காக கைவிடுதல் [தத் பரித்யாக, அதீத அத்வ ஸ்வீகார].

இதுபோல, நிலையின் மாற்றம் [அவஸ்தா பரிணாமம்] நிரோதத்தின் சூத்திரத்தில் "வ்யுத்தான நிரோத ஸம்ஸ்காரயோர் அபிவவ ப்ராதுர்பாவௌ" (3,9) என கூறப்பட்டுள்ளது. இது காலத்தின் மாறுபட்ட கட்டங்களில் மனத்தின் வெவ்வேறு நிலைகளை குறிக்கிறது.

சமாதி மற்றும் ஏகாக்ரதா பரிணாமங்கள் கால பண்பும் [லக்ஷண பரிணாமம்] மற்றும் நிலை மாற்றமும் [அவஸ்தா பரிணாமம்] கொண்டவை என இச்சூத்திரமும் முன் உள்ள சூத்திரங்களும் தெரிவிக்கின்றன என்பதைப் புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

இவ்வாறு, மூன்று பரிணாமங்களை விளக்கியபின், சம்யமாவின் மூலம் தோன்றும் வியத்தகு திறன்கள் [விபூதிகள்] பற்றிச் சொல்லும் முன்பாக, சம்யமாவின் பயனையும், பரப்பையும் விளக்க, அதன் பயன்பாட்டை வேறு கோளங்களில் சுட்டிக்காட்டுவதற்காக கூறப்படுகிறது:

3.13: ஏதேந பூத இந்திரியேஷு தர்ம லக்ஷண அவஸ்தா பரிணாமா: வ்யாக்யாதா: ॥ 13॥

3.13: இவ்விதமாக, பஞ்ச பூதங்களிலும் [பூமி, நீர், முதலியவைகளிலும்] மற்றும் புலன்களிலும் [கண், காது, முதலியவைகளிலும்] இருக்கும் பண்புகள், கால அடையாளங்கள், மற்றும் நிலையங்களில் நிகழும் பரிணாமங்கள் விளக்கப்படுகின்றன.

மனத்தின் பண்புகள், கால அடையாளங்கள், மற்றும் நிலையங்களில் மூன்று பரிணாமங்கள் எவ்வாறு விளக்கப்பட்டனவோ, அதேபோல பூமி போன்ற பஞ்ச பூதங்களிலும் கண் போன்ற புலன்களிலும் நிகழும் பரிணாமங்களும் விளக்கப்படுகின்றன.

எடுத்துக்காட்டு:

தர்ம பரிணாமம் [பண்பு மாற்றம்]: களிமண் என்ற அடிப்படையான பொருள் கலமடைவதாக மாறுவது.

லக்ஷண பரிணாமம் [கால அடையாள மாற்றம்]:

எதிர்கால கட்டத்தை கைவிடுதல்: களிமண் கலமடையாத நிலையிலிருந்தது கைவிடப்படும்.

தற்போதைய கட்டத்தை ஏற்றுக்கொள்வது: களிமண் கலமடைந்ததைக் காண்பது.

தற்போதைய கட்டத்தை கைவிட்டு கடந்தகாலத்தைச் சேர்த்துக்கொள்வது: கலமடைந்ததைத் தொடர்ந்து, அது பழைய கலமாக மாறும்.

அவஸ்தா பரிணாமம் [நிலை மாற்றம்]: கலம் தன் தன்மைகளை தருணத்திற்குத் தருணம் மாற்றிக்கொள்வது.

சுருக்கமாக: அனைத்து பொருள்களும் தருணத்திற்கு தருணம் மாற்றம் அடைகின்றன. ஆனால், விழிப்புணர்வின் சக்தி மட்டும் எப்போதும் மாறாது.

கால அடையாள மாற்றத்தின் [லக்ஷண பரிணாமம்] விரிவான விளக்கம்:

லக்ஷண பரிணாமம் என்பது பொருளின் பண்புகள் எவ்வாறு காலத்தின் அடிப்படையில் [கடந்த, நிகழ்கால, எதிர்கால கட்டங்களில்] மாறுகின்றன என்பதை விளக்குகிறது:

எதிர்கால கட்டம் கைவிடப்படுகிறது:

ஒரு கலம் உருவாக்கப்படாமல் இருக்கிற நிலையில், அதன் “உருவாக்கப்பட வேண்டியது” என்ற எதிர்கால நிலை, அது உருவாகும் போது முடிவடைகிறது.

தற்போதைய கட்டம் ஏற்றுக்கொள்ளப்படுகிறது:

கலம் உருவாகி, “செயல்படுத்தப்பட்ட கலம்” என்ற தற்போதைய நிலைக்கு வந்துள்ளது.

தற்போதைய கட்டம் கைவிட்டு கடந்தகாலத்தைச் சேர்த்துக்கொள்வது:

கலத்தின் பழைய நிலையங்கள் [உருவாக்கப்படாத நிலை அல்லது உருவாக்கப்பட்டதற்குப் பிறகு, சில மாற்றங்கள்] “கடந்தகால”மாக மாறுகின்றன.

இது நேரத்தின் இயல்பு மற்றும் தொடர்ச்சியின்படி, “தற்போதைய” நிலை எப்போதும் “கடந்தகால” நிலையாக மாறும் என்பதைக் காட்டுகிறது.

இவ்வாறு, பண்பு மாற்றம், கால அடையாள மாற்றம் மற்றும் நிலை மாற்றம் ஆகியவை யோகப் பயிற்சியினால் மனத்திலும், பஞ்ச பூதங்களிலும், புலன்களிலும் தொடர்புடையவை என்பதை யோகி புரிந்துகொள்ள வேண்டும்.

இவ்வாறு, ஒரு பண்பின் [தர்மத்தின்] மூன்று விதமான பரிணாமங்கள் விளக்கப்பட்டுள்ள நிலையில், அந்தப் பண்புகளுக்கான ஆதாரம் [தர்மி - தர்மத்தை உடையது] இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

3.14: ஸாந்த உதித அவ்யபதேச்ய தர்மாநுபாதீ தர்மீ ॥ 14॥

3.14: பூர்வ [சாந்த], தற்போதைய [உதித], எதிர்கால [அவ்யபதேச்ய] பண்புகளை பின்பற்றும் ஆதாரம் [தர்மி] ஒன்றே.

சாந்த [முடிவுற்ற அல்லது கடந்தகால] பண்புகள்:

செயல்பாடுகள் நிறைவடைந்து, கடந்தகாலத்திற்குச் சேர்ந்தவை.

உதித [முழுமையாகத் தோன்றிய] பண்புகள்:

தற்போது செயலில் உள்ளவை, உதாரணமாக, கலத்தினால் தண்ணீர் எடுப்பது போன்ற செயல்பாடுகளில் ஈடுபடுகின்றன.

அவ்யபதேச்ய [வருணிக்க இயலாத அல்லது உட்பொதிந்த] பண்புகள்:

இது எதிர்காலத்திற்குரியவை, உட்பொதிந்த சக்தியாக ஆதாரத்தில் [மண்ணில்] மறைந்திருப்பவை.

இந்த மூன்று நிலைகளும்—கடந்த, நிகழ்கால, எதிர்கால—தொடர்ச்சியாக இருக்கும். இது நீர் கடிகார யந்திரம் தொடர்ந்து இயங்குவது போல் காணலாம்.

தர்மி [ஆதாரம்]:

தர்மி என்பது இங்கே உதாரணத்தில் களிமண்ணைக் குறிப்பது, அது பொதுவான அடிப்படை பொருளாக இருந்து பரிணாமங்களை தொடர்ந்து உடையதாக உள்ளது. களிமண் என்பது தூள், கட்டி, அல்லது கலம் போன்ற எந்நிலைக்கு மாறினாலும், அது அடிப்படையில் ஒன்றேயாய் இருந்துகொண்டு, மாற்றத்திற்கு ஏற்ப பல பண்புகளை தொடர்ந்து வெளிப்படுத்துகிறது.

"ஆதாரத்தில் நிகழும் நானாவிதமான மாற்றங்களுக்கு காரணம் என்ன?" என்ற கேள்விக்கு, சூத்திரம் பதிலளிக்கிறது:

3.15: க்ரமாண்யத்வம் பரிணாமாந்யத்வே ஹேது: ॥ 15॥

3.15: மாற்றங்களின் தனித்துவத்துக்கு காரணம் அடுத்தடுத்து நிகழும் மாறுபாட்டின் தனித்துவமே.

ஆதாரமான களிமண்ணில், தூள், கட்டி, குடம், கபாலஓடு போன்ற மாற்றங்கள் வரிசையாக உருவாகின்றன. இதில், முந்தைய [பூர்வ] மற்றும் பிந்தைய [அபர] நிலைகளின் தெளிவான மாறுபாடுகள் தெரிகின்றன. இந்த அடுத்தடுத்த மாறுபாட்டின் தனித்துவமே ஒரே ஆதாரத்தில் ஏற்படும் பண்புகளில் பல்வேறு மாற்றங்களுக்கு காரணமாகும்.

இதேபோல, காலத்தின் வெவ்வேறு கட்டங்களுடன் [இறந்தகாலம், நிகழ்காலம், எதிர்கால கட்டங்களுடன்] தொடர்புடைய பண்புகளின் மாற்றங்கள் வெவ்வேறு நிகழ்வுகளின் தொடர்ச்சியால் உருவாகின்றன. [உதாரணமாக: எதிர்காலத்தை விடுத்து, நிகழ்காலத்தை ஏற்று, பிறகு கடந்த காலத்தைப் புரிந்து கொள்வதிலேயே, லக்ஷண பரிணாமம் [கால குறியீடுகளின் மாற்றம்] நிகழ்வது.]

மேலும், குடம் போன்ற பொருட்களின் நிலை மாற்றங்கள், அவற்றின் கண்ணுக்குப் புலனாகாத நுண்ணிய மாற்றங்களின் தருணத்திற்குத் தருண நிகழ்வுத் தொடர்ச்சியினால் உருவாகின்றன. இந்த நுட்பமான தொடர் மாற்றங்கள் நிலைமாற்றத்திற்குக் காரணமென புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டும்.

இப்போது சம்யமாவின் நோக்கத்தை விளக்கியபின், இந்தப் பகுதியில் இறுதிவரை, சம்யமாவின் அதிசயமான சக்திகளை [விபூதிகளை], குறிப்பாக, புலன்களை அடக்கியாளும் அவற்றின் பயன்பாட்டை விளக்குகிறது:

3.16: பரிணாம த்ரய சம்யமாத் அதீத அநாகத ஞானம் ॥ 16॥

3.16: மூன்று வகையான பரிணாமங்களில் சம்யமா செய்ததன் மூலம், கடந்த காலமும் எதிர்காலமும் தொடர்பான அறிவு உண்டாகிறது.

பண்புகள் [தர்ம], காலக்குறியீடுகள் [லக்ஷண], மற்றும் நிலைகள் [அவஸ்தா] ஆகிய மூன்று வகையான பரிணாமங்கள் ஒரு ஆதாரத்தில் (உதாரணம், களிமண்) நிலவுகின்றன. இந்த பரிணாமங்களில் சம்யமா செய்வதன் மூலம், யோகி கடந்த கால மற்றும் எதிர்கால விஷயங்களை நேரடியாக உணரக்கூடியவராக மாறுகிறார்.

தூய சித்தமானது இயல்பாகவே அனைத்து பொருட்களையும் ஒளியூட்டும் திறனைக் கொண்டுள்ளது. ஆனால், இந்த ஒளியூட்டலை ரஜஸ் [செயற்பாடு] மற்றும் தமஸ் [மந்தம்] என்ற மாசுகள் மறைக்கின்றன. இந்த மாசுகளை சம்யமாவால் நீக்கினால், சித்தத்தினால் எந்த வெளிப்புற அறியும் கருவியின் [பிரமாணத்தின்] உதவியும் இல்லாமல், அனைத்தையும் நேரடியாக அறிய முடிகிறது. இதுவே இங்கு கூறப்படும் சாரம்.

3.17: ஸப்த அர்த்த ப்ரத்யயாநாம் இதரேதர அத்யாஸாத் சம்கர: தத் ப்ரவிபாக சம்யமாத் ஸர்வ பூத ருத ஞானம் ॥ 17॥

3.17: சொல்லின் [அல்லது சப்தத்தின்], பொருளின் [அல்லது அர்த்தத்தின்], மற்றும் மனவடிவத்தின் [அல்லது ப்ரத்யயத்தின்] பரஸ்பரமான தொடர்பின் காரணமாக பிணைந்து அல்லது கலந்து காணப்படும். இவற்றின் வேறுபாடுகளில் சம்யமா செய்வதன் மூலம், யோகி அனைத்து உயிரினங்களின் சொல்லோசைகளின் அறிவை அடைகிறார்.

உதாரணமாக, "பசு" என்ற சொல்லில் மூன்று அம்சங்கள் உள்ளன:

சப்தம் [சொல்] என்பது எழுத்துகளை உச்சரிக்கும் ஒலி; "பசு" என்பதன் அர்த்தம் [பொருள்] பசு என்கிற பிராணியைக் குறிக்கிறது. ப்ரத்யயம் [மனவடிவு] என்பது மனதில் அந்தச் சொல்லால் உருவாவன.

இவை மூன்றும் பரஸ்பரம் தொடர்புடையதால் ஏற்படும் குழப்பம், குழந்தை முதல் அறிஞர் வரை அனைவரிடமும் காணப்படுகிறது.

சப்தத்தின் இயல்பு அதன் தனி எழுத்துகள், சொற்கள் மற்றும் வாக்கியங்களால் வெளிப்படுகிறது; அவை நேராக அல்லது மறைமுகமான அர்த்தங்களை வெளிக்கொணருகின்றன. அர்த்தத்தின் இயல்பில் பொருட்களின் நேரடி அல்லது மறைமுகமான பொருள் அடங்கியுள்ளது. ப்ரத்யயத்தின் இயல்பு அந்தச் சொல் குறிக்கும் பொருள் பற்றிய அறிவின் மனவடிவைக் குறிப்பதாகும்.

இவற்றின் வேறுபாடுகளில், சாஸ்திரங்கள் மற்றும் நியாய அடிப்படையில், சம்யமா செய்வதன் மூலம், யோகி அனைத்து மொழிகளின் சொற்கள் மற்றும் பொருள்களில் உள்ள மெய்ப்பொருளை அறிந்து கொள்ளுகிறார்.

இதன் மூலம், பறவைகள் மற்றும் பிற உயிரினங்களின் ஒலிகள் அல்லது சொல்லோசைகளின் அர்த்தம் அவருக்கு தெளிவாக விளங்குகிறது.

3.18: சம்ஸ்கார சாக்ஷாத்கரணாத் பூர்வஜாதி ஞானம் ॥ 18॥

3.18: மனதின் சம்ஸ்காரங்களை [மனவெச்சங்களை] நேரடியாக அறிவுணர்வதினால், முந்தைய பிறவிகளின் அறிவு பெறப்படுகிறது.

கிளேசங்கள் [துன்பக்காரணிகள்], நினைவு [ஸ்ம்ருதி], மற்றும் கர்மாவின் விளைவுகள் போன்ற அனுபவங்களால் சம்ஸ்காரங்கள் தோன்றுகின்றன.

இவைகள் சுகமும் துன்பமும் அளிக்கும் காரணிகளாக விளங்குகின்றன.

சம்ஸ்காரங்கள் இரண்டு வகைகள்: உட்பொதிந்த குணங்கள் [மனதின் இயல்பான அம்சங்கள்] மற்றும் முந்தைய பிறவிகளின் அனுபவங்களால் சேர்க்கப்பட்டவை.

பிறர்மூலம் அறியப்பட்ட அல்லது ஊகிக்கப்படுகின்ற சம்ஸ்காரங்களில் சம்யமா செய்வதன் மூலம், அவற்றின் காரணங்களை நேரடியாக உணர முடிகிறது. இதன் மூலம், தனக்கான மற்றும் பிற உயிர்களின் முந்தைய பிறவிகள் தொடர்பான தொடர்ச்சியை உணர இயலும்.

இந்த அனுபவம் எப்படி நேரிடுகிறது என்ற சந்தேகம் அவசியமில்லை. ஏனெனில் மனதில் உள்ள சம்ஸ்காரங்கள் வாழ்க்கையின் தொடர்ச்சியுடன் இணைந்திருக்கின்றன. இதனால், அவற்றின் மீது சம்யமா செய்வதால், முந்தைய பிறவிகளின் உணர்வு இயற்கையாக ஏற்படுகிறது. எனவே, இதனை ஒப்புக்கொள்வதில் முரண்பாடு இல்லை.

மற்றுமொரு அதிசய சக்தி விளக்கப்படுகிறது:

3.19: ப்ரத்யயஸ்ய பர சித்த ஞானம் ॥ 19॥

3.19: மற்றவரின் மனநிலைகளின் [ப்ரத்யயாவின்] மீது சம்யமா செய்தால், அவர்களின் மனதின் அறிவு [பரசித்த ஞானம்] பெறப்படுகிறது.

ப்ரத்யயா [மனநிலை] என்பது மனதில் தோன்றும் எண்ணங்கள் அல்லது உணர்வுகளின் நிலைகளாகும். மற்றவரின் மனநிலைகளின் மீது கவனத்தை முழுமையாகக் கோர்த்து, சம்யமா செய்யும்போது, மற்றவரின் மனதின் நிலைகளை நேரடியாகப் புரிந்துகொள்ள முடிகிறது.

இங்கு ஒரு சந்தேகம் எழலாம்: மற்றவரின் மனநிலையை [பரசித்தத்தை] நேரடியாக அறியும் போது, அது சார்ந்துள்ள விஷயம் பற்றிய அறிவும் கிடைக்குமா? இதற்கு பதில்: கிடைக்காது, என கூறப்படுகிறது:.

3.20: ந ச தத் ஸாலம்பனம் தஸ்ய அவிஷயீ பூதத்வாத் ॥ 20॥

3.20: அந்த அனுபவம் [மற்றவரின் மனநிலை பற்றிய அறிவது], அம்மனம் சார்ந்துள்ள விஷயத்தை உள்ளடக்காது, ஏனெனில் அது [சார்ந்துள்ள விஷயம்] சம்யமத்தின் இலக்காக இல்லை.

மற்றவரின் மனநிலையே நேரடியாகப் புரிந்து கொள்ளப்படுகிறது. அது சார்ந்துள்ள அல்லது தொடர்புடைய விஷயங்கள் பற்றிய அறிவு கிடைக்காது ஏனெனில் அது சம்யமத்தின் குறிக்கோளாக இல்லை.

சம்யமா செய்ய மனநிலைக்கு தொடர்புடைய விஷயம் பற்றிய பரிச்சயம் வேண்டியது அவசியம். தொடர்புடைய விஷயத்தைப் பற்றிய முழு அறியாமை இருந்தால், அதன்மேல் சம்யமா செய்ய முடியாது.

மற்றவரின் மனநிலையை உணர்ந்தபின், "இப்போது அதனுடன் தொடர்புடையது எது?" என்ற கேள்வி எழுப்பி, தனது மனதை உள்நோக்கி திருப்பி அதன்மேல் ஸம்யமா செய்வதன் மூலம் அந்த தொடர்புடைய விஷயத்தை கண்டறிய முடியும். பொதுவாக, மனநிலைக்கு நெருங்கியவையாகக் கருதப்படும் விருப்பு, வெறுப்பு போன்ற கிலேசங்கள், அவற்றின் நெருக்கமான தொடர்பின் தன்மையால் நேரடியாகவே அவற்றை அறியமுடிகிறது.

மற்றொரு விசித்திரமான சக்தி இங்கே கூறப்படுகிறது:

3.21: காய ரூப சம்யமாத் தத் பாஹ்ய ஸக்தி ஸ்தம்பே சக்ஷு: ப்ரகாஸ சம்ப்ரயோகே அந்தர் தாநம் ॥ 21॥

3.21: உடலின் உருவத்தில் [ரூபத்தில்] சம்யமா செய்து, அதிலிருந்து வெளிப்படும் கண்களால் கிரகிக்கப்படக்கூடிய ஒளியலைகளின் சக்தியை நிறுத்தும்போது, உடல் கண்ணுக்குத் தெரியாததாக மாறும்.

உடலின் உருவம் என்பதன் மூலம் அது காணப்படக்கூடிய தன்மையைச் சொல்லப்படுகிறது. இந்த உருவத்திலிருந்து வெளிப்படும் கண்களால் கிரகிக்கப்படக்கூடிய ஒளியலைகள் யோகியின் சம்யமாவின் இலக்காக இருக்கும். பிறர் கண்களால் கிரகிக்கப்படக்கூடிய அந்த ஒளியலைகளின் சக்தியை நிறுத்தும்போது, மற்றவர்களுக்கு உடல் தெரியாததாக மாறுகிறது. இதனால் யோகி தன் உடலை விருப்பப்படி மற்றவர்களின் பார்வையிலிருந்து மறைக்க முடியும்.

அதனால், உடலை மறைப்பதற்கான கண்ணுக்குப் புலனாகும் சக்தியின்மேல் சம்யமா மூலம் விளக்கிக் கூறிய பின், இதே முறையை பிற புலனுணர்வு விஷயங்களுக்குச் செலுத்தி விரிவுபடுத்துகிறது:

3.22: ஏதேந ஸப்த ஆதி அந்தர் தாநம் உக்தம் ॥ 22॥

3.22: இதன் மூலம் [மேற்கூறிய முறையின் மூலம்], ஒலி மற்றும் பிற புலனுணர்வு பொருள்களின் மறைவுகளும் விளக்கப்படுகிறது.

சம்யமா மூலம் உடலின் உருவத்தை மறைப்பதைப்போல், இதே தொழில்நுட்பத்தை ஒலி மற்றும் பிற புலனுணர்வுப் பொருள்களிலும் பயன்படுத்தலாம். இதனால், யோகி வெளிப்படுத்தும் ஒலி, தொடுதல், சுவை, மணம் ஆகியவை மற்றவர்களின் புலன்களால் அணுக முடியாததாகவும், தெரியாததாகவும் மாறும்.

3.23: ஸோபக்ரமம் நிருபக்ரமம் ச கர்ம தத் சம்யமாத் அபராந்த ஞானம் ॥ 23॥

3.23: உடனடியாகப் பலனளிக்கும் [சோபக்ரமம்] அல்லது தாமதமாகப் பலனளிக்கும் [நிருபக்ரமம்] கர்மாக்களைப் பற்றிய சம்யம தியானத்தின் மூலம் இறுதி முடிவு [எங்கு, எப்போது இறக்க நேரிடும் என்பது] பற்றிய அறிவு பெறப்படுகிறது.

சோபக்ரமம் [உடனடி பலனளிக்கும்] என்பது களத்தில் விதைத்தவுடன் முளைப்பது போன்ற கர்மங்கள், உடனே அல்லது குறுகிய காலத்தில் பலனை அளிக்கும். நிருபக்ரமம் [தாமத பலனளிக்கும்] என்பது சில கர்மங்கள் பல வருடங்களுக்குப் பிறகே பலன் தரும். யோகி, சோபக்ரமம் மற்றும் நிருபக்ரமம் ஆகிய கர்மாக்களில் சம்யமா செய்து, அவற்றின் விளைவுகளையும் இறுதி முடிவையும் பற்றிய விஷயத்தை நேரடியாக அறிகிறார். இவ்விதமாக, யோகி தன் இறப்புக்கான குறிப்பிட்ட இடமும் காலமும் பற்றிய அறிவை பெறுகிறார்: "இந்நேரத்தில், இந்த இடத்தில் என் உடல் பிரியும்" என்பதுபோன்ற தகவல்கள். [இது யோகியின் உள்ளார்ந்த ஞானத்தையும், கர்மபிறப்பினை முற்றாக உணர்ந்து, அதைக் கடக்க முயலும் அடிப்படையையும் காட்டுகிறது.]

மரணத்தைப் பற்றி முன்கூட்டி பொதுவாக அறியும் வழியைப் பற்றி சூத்திரம் கூறுகின்றது:

3.24: அரிஷ்டேப்யோ வா ॥ 24॥

3.24: முன்னோடிகளான சகுனங்களிலிருந்து [அரிஷ்டங்கள்] மரணத்தைப் பற்றிய அறிவு தோன்றுகிறது.

அரிஷ்டங்கள் என்பது அச்சத்தை உண்டாக்கும் துஷ்ட சகுன முன்னோடிகளைக் குறிக்கும், அவை மரணத்தை ஒத்திசைவாகக் காட்டுகின்றன. மூன்று வகையான மூலங்களில் அரிஷ்டங்கள் தோன்றும்: அத்யாத்மீகம் [உள்நிலை] என்பது உடலின் செயல்பாடுகளில் ஏற்படும் அசாதாரண தன்மைகள், நோய்களோடு கூடிய முன்னோடிகள். அதிபௌதிகம் [வெளிநிலை சுற்றுப்புறம்] என்பது சுற்றுப்புற சூழலின் அவல நிலைகள் அல்லது அசாதாரணச் சைகைகள். அதிதெய்வீகம் [கர்மவினை] மூலங்கள்: விதிவசத்தால் அல்லது தெய்வ அருளால் முன்னோடிகளாக அருளப்பட்ட அறிவுகள். இவை யோகிகளுக்கு மட்டும் அல்லாது சாதாரண மனிதர்களுக்கும் மரணத்தை முன்னறிய உதவுகின்றன. [இதன் நோக்கம், வாழ்க்கையின் நுட்பங்களையும் அதன் நிலையாமையையும் உணரச் செய்யும்.]

3.25: மைத்ர்யாதிஷு பலாநி ॥ 25॥

3.25: நட்பு (கருணை, சந்தோஷம், நடுவுநிலை, …) போன்ற குணாதிசயங்களில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம், அத்தகு குணாதிசயங்களில் பலம் [வலிமை] பெறப்படும்.

நட்பு (கருணை, சந்தோஷம், நடுவுநிலை, …) போன்ற குணாதிசயங்களில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம், அத்தகு குணாதிசயங்களில் யோகி வலிமை [வீரியம்] பெற முடிகிறது. நட்பு [மைத்ரீ] என்பது அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் நட்பாகவும் அன்பாகவும் இருப்பது. அதில் ஸம்யமம் செய்து, நட்பின் ஆழமான சக்தியைக் கற்றுக்கொள்வதன் மூலம், யோகி மற்றவர்களுக்கு சந்தோஷத்தின் ஊற்றாக மாறுகிறார். கருணையின் மூலம் துன்பத்தில் இருப்பவர்களிடத்தில் இரக்கம் காட்டி, யோகி அவர்களை துன்பத்திலிருந்து மீட்க உதவுகிறார்.

பாவமிகு செயல்களுக்கிடையில் யோகி மனதை சமச்சீராக வைத்திருப்பார். இந்த சமச்சீர் மனோபாவம் என்பது நிகழ்வதைக் கண்டு கொள்ளாமல் இருக்கும் தன்மை. அதில் ஸம்யமத்தின் அவசியமில்லையாதலால், எந்த சக்தியும் பிரயோகிப்படுவதில்லை.

[இதன் மூலம், யோகி, மற்றவர்களின் வாழ்க்கையை மேம்படுத்தும் ஒரு சக்தியாக மாறுகிறார் மற்றும் அறிவும் ஆற்றலுமாக ஆன்மீக உயர்வைப் பெறுகிறார்.]

3.26: பலேஷு ஹஸ்தி பல ஆதீனி ॥ 26॥

3.26: யானை போன்றவைகளின் பலத்தில் சம்யமம் செய்தால், அதற்கேற்ப யோகி அந்த வலிமைகளைப் பெறுவார்.

இங்கே "யானை போன்றவைகள்" என்பது மிகுந்த சக்தி மற்றும் வல்லமை கொண்டவர்களை (உதாரணம், யானை, அனுமான்) குறிக்கிறது. இவற்றின் பலத்தைக் கவனித்து சம்யமம் செய்தால், அதனுடன் இணைந்த சக்தி யோகியின் மனதில் வெளிப்படுகிறது. மனதின் இயல்பு அனைத்து வகைச் சக்திகளையும் வெளிப்படுத்தும் திறன் கொண்டது; ஆதலால் இவ்விதம் சக்திகளை வெளிப்படுத்தச் செய்வது சாத்தியமாகிறது. [இதனால், யோகி தன்னுடைய இயலாமைகளை வென்று ஒரு உயர்ந்த நிலையை அடைகிறார்.]

3.27: ப்ரவ்ருத்தி ஆலோக ந்யாஸாத் சூக்ஷ்ம வ்யவஹித விப்ரக்ருஷ்ட ஞானம் ॥ 27॥

3.27: உள்ளொளியின் பரப்பின் [ஆலோகநியாசம்] மீது செய்யும் ஸம்யமத்தின் மூலம் நுட்பமான, மறைக்கப்பட்ட, மற்றும் தூரத்தில் உள்ள பொருள்களைப் பற்றிய அறிவு கிடைக்கும்.

உள்ளொளியின் பரப்பு [ஆலோகநியாசம்] என்பது இதற்கு முன்னர் குறிப்பிடப்பட்ட ஜ்யோதிஷ்மதி [1.36. பார்க்க] பிரக்ரியையின் [சுத்தமான புத்தியின் ஒளிர்வின்] வெளிப்பாடு. இந்த சுத்தமான அறிவின் வெளிச்சத்தை ஒரு குறிப்பிட்ட பொருள் அல்லது இடத்தில் ஒருமுகப்படுத்தும் செயலே ஆலோகநியாசம்.

நுண்மையான பொருள்கள் என்பது உலோக அணுக்கள் போன்ற மிகச் சிறியவை. மறைக்கப்பட்டவை என்பது பூமிக்கடியில் புதைந்த செல்வங்கள் அல்லது மறைந்துள்ள பொருள்கள். தூர பொருள்கள் என்பது மேரு போன்ற இடங்களில் உள்ள அரிய பொருள்கள். இப்படிப்பட்ட எந்த பொருளையும், தூரமான மலையுச்சிகளை சூரிய ஒளி வெளிச்சம்போட்டு காட்டுவது போல, யோகியின் சுத்தமான அறிவு வெளிச்சமிட்டு அதன் உண்மையை வெளிக்கொணர்கிறது. [யோகி, இந்த முறையின் மூலம், நுண்ணிய, ஆழமாக மறைக்கப்பட்ட அல்லது தொலைவில் உள்ள விஷயங்களை நேரடியாகப் அறியலாம்.]

3.28: புவன ஞானம் சூர்யே சம்யமாத் ॥ 28॥

3.28: சூரியனில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் உலகங்களின் [புவனங்களின்] அறிவு அடையப்படும்.

சூரியன் ஆகாசத்தில் எண்ணற்ற ஒளிக் கதிர்களால் பிரகாசமாகத் திகழ்கின்றது. இதில் அதன் சக்தியை வெளிக்காட்டும் சுஷும்ணா போன்ற பல ஒளிக்கதிர்கள் உள்ளன. சூரிய மண்டலத்தின் மீது ஸம்யமத்தின் மூலம், மனம் வெளிப்படையான காட்சிகளின் எல்லைகளைத் தாண்டி சென்று,

[பூலோகத்திலிருந்து திவ்ய உலகங்கள் வரை] அனைத்து பதினான்கு புவனங்களின் நேரடியான அறிவை அடைகிறது. இந்த ப்ரக்ரியையின் விளைவாக, யோகி மதுமதீ சித்தி எனப்படும் அகில புவனங்களைப் பற்றிய பரிபூரணமான அறிவையும் அடைகிறார்.

3.29: சந்த்ரே தாரகா வ்யூஹ ஞானம் ॥ 29॥

3.29: சந்திரனில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் நட்சத்திரங்களின் அமைப்பினை அறிந்து கொள்ள முடியும்.

சந்திரன் நட்சத்திரங்களின் அதிபதி என கருதப்படுகிறது. இது குளிர்ந்த கதிர்களை உமிழும் வட்ட வடிவம் கொண்டது. சந்திர மண்டலத்தில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் நட்சத்திரங்களின் வியூக அமைப்புகள் குறித்த நேரடியான அறிவு கிடைக்கும். சூரியன் தனது பிரகாசத்தால் நட்சத்திரங்களை மறைத்துவிடுவதால், சூரியனில் ஸம்யமம் செய்தல் நட்சத்திர அமைப்புகளை அறிய பயன்படாது. எனவே, சந்திரனின் ஒளி, நட்சத்திரங்களின் நுட்பமான அமைப்புகளை வெளிப்படுத்துவதற்கு ஏற்றதாக இருக்கின்றது.

3.30: த்ருவே தத் கதி ஞானம் ॥ 30॥

3.30: துருவ நட்சத்திரத்தில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் நட்சத்திரங்களின் இயக்கங்கள் பற்றிய அறிவு கிடைக்கும்.

[துருவ நட்சத்திரம் வானின் மையப் புள்ளியாக கருதப்படுகிறது. இதன் நிலை ஸ்திரமாக இருப்பதனால், மற்ற நட்சத்திரங்களின் இயக்கங்களுக்கான அடிப்படையாக இது பார்க்கப்படுகிறது.] துருவ நட்சத்திரத்தில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம், நட்சத்திரங்கள் மற்றும் கிரகங்களின் இயக்கங்களை அறிய முடியும். குறிப்பிட்ட நட்சத்திரங்கள், குறிப்பிட்ட கிரகங்களுடன் இணைந்து,

குறிப்பிட்ட பாதையில், எந்த அளவு தூரத்தை சென்றடைகின்றன என்பதை நேரடியாக உணர முடியும். [இந்த அறிவு, வானியல் [ஜோதிடம்] விஷயங்களில் ஆழ்ந்த புரிதலை அளிக்கிறது.]

வெளிமுகமான அதிசய சக்திகளைப் பற்றி விளக்கிய பின்பு, இப்போது உள்முகமான சித்திகளைப் பற்றி விளக்கப்படுகிறது:

3.31: நாபி சக்ரே காய வ்யூஹ ஞானம் ॥ 31॥

3.31: நாபி சக்கரத்தில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் உடலின் அமைப்பின் அறிவு கிடைக்கும்.

உடலின் மையமாக நாபியில் விளங்குவது மணிபூரக சக்ரம், இது பத்து இதழ்கள் கொண்ட சக்ரமாக கருதப்படுகிறது. இந்த மண்டலத்தில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம், உடலின் கூறுகளின் உள்ளமைப்பு, வாதம் [காற்று], பித்தம், கபம் போன்றதன் ஒழுங்கும் அமைப்பும் அறியப்படும். [உடலின் உள் அமைப்பை அறிந்து, உடல் நலத்தை பராமரிக்கவும், சகல உடல் தொடர்பான துன்பங்களை சரிசெய்யவும் இந்த சாதனை உதவுகிறது.]

3.32: கண்ட கூபே க்ஷுத் பிபாசா நிவ்ருத்தி: ॥ 32॥

3.32: கழுத்தின் தொண்டைக் குழியில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம் பசி, தாகம் நீங்கும்.

நாக்கின் அடிப்பகுதியின் கீழே, ஒரு கிணற்றைப் போன்ற ஆழ்ந்த இடம் உள்ளது.

இது "கண்டகூபம்" என அழைக்கப்படுகிறது. பலவித பிராண சக்திகளின் [ப்ராணன், அபானன் போன்றவைகளின்] இடையே ஏற்படும் உராய்வு, பசியையும் தாகத்தையும் தோற்றுவிக்கிறது. இந்தக் குழியில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம்,

பசி மற்றும் தாகம் உணர்வு மாறி, உடல் தேவைகள் நீக்கப்படுகின்றன.

[யோகி, உடலின் உணர்ச்சிகளை அதீதமாகக் கட்டுப்படுத்தி, தன் வாழ்க்கைசக்தியை அதிகரிக்க முடியும். ஆழ்ந்த யோக த்யானம் போன்ற கடின சாதனைகளின் போது, பசி, தாகம் போன்றவற்றின் அழுத்தம் இல்லாமல், மனம் முழுமையாக ஒருமித்த நிலையிலே இருக்கும். இந்த சாதனை ஆனந்த நிலையையும் ஆழ்ந்த தியானத்தையும் திகழச் செய்கிறது.]

3.33: கூர்ம நாட்யாம் ஸ்தைர்யம் ॥ 33॥

3.33: கூர்மநாடியில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம் நிலைபெறுதல் பெறப்படும்.

கூர்மநாடி என்பது ஒரு சின்னதான, நுண்ணிய நாளமாகும், ஆமை [கூர்மம்] போன்ற அமைப்பைக் கொண்டது. இது மார்பின் பகுதியில், கழுத்துக் குழியின் கீழே உள்ளது. [இந்த நாடி மனம் மற்றும் உடல் இரண்டிற்கும் உறுதியான

சமநிலை, அமைதி ஆகியவற்றைக் கொண்டுவரும் திறனைக் கொண்டதாகக் கருதப்படுகிறது.] இந்தக் கூர்மநாடியில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம், மனம் அந்த இடத்தில் ஆழ்ந்து முழுமையான நிலைத்தன்மையை அடைகிறது. [மனதில் நடுக்கம், அலைபாய்வு, அல்லது கவலைகள் இல்லை. இது தியானத்தில் ஆழமாக செல்ல உதவுகிறது.]

3.34: மூர்த ஜ்யோதிஷி ஸித்த தர்ஸனம் ॥ 34॥

3.34: தலைச்சுடரின் மீது ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம் சித்தர்களை காணும் சக்தி பெறப்படும்.

தலையின் உச்சிப்பாகத்தில் வலது இடது மண்டையோடுகள் சேருமிடத்தில் "பிரமரந்த்ரம்" என்ற வெளி ஒன்றுள்ளது. இது தண்டுவடத்தின் மத்தியில் செல்லும் சுஷும்னா நாடியுடன் இணைந்து விளங்குகிறது. அங்கே தலையுச்சியில் மூர்த்த ஜ்யோதி [தலைச்சுடர்] பிரகாசிக்கிறது. அந்த தலைச்சுடரில் செய்யும் சம்யமத்தால் ஆன்மீக ஒளிமயமான சுத்த சித்சக்தியின் வெளிப்பாடு நிகழ்கிறது. அதன்மூலம், யோகி கண்ணுக்கு தெரியாத சித்தர்கள் [அறிவின் ஆழமான நிலையை அடைந்த ஆன்மீக ஆதாரங்கள்] ஆகியோரைத் தரிசனம் செய்ய முடிகிறது. [அவர்களின் தரிசனம் யோகிக்கு தன்னம்பிக்கை, ஆழ்ந்த அறிவு, மற்றும் சுத்தமான ஆன்மீக வழிகாட்டுதலை தருகிறது. இதன் மூலம், யோகி ஆன்மீக உலகின் ஆழங்களை அறிந்து, அன்பின் வெளிப்பாடு மற்றும் அறம் செயலாற்றும் நிலையை அடைகிறார்.]

3.35: ப்ராதிபாத் வா ஸர்வம் ॥ 35॥

3.35: உள்ளார்ந்த ஞான ஒளிக்காட்சியின் மூலம் அனைத்து விஷயங்களையும் அறிந்துகொள்வது இயலும்.

பிழையற்ற விவேகம் என்பது சம்சாரத்தைக் கடக்க உதவும் தாரகம். அதனை இலக்காகக் கொண்டு செய்யும் ஸம்யமத்தால் விவேகத்தின் முன்னோடியாக பிரகாசமான ஞான ஒளி [ப்ராதிப ஞானம்] தோன்றுகிறது. இதன் மூலம் பெறும் நுண்ணறிவினால், யோகி அனைத்து விஷயங்களையும் தொகுத்தறியும் சக்தியை பெறுகிறார்.

கதிரவனின் உதயத்திற்கு முன் தோன்றும் சிவப்புமய கதிர்கள் உலகின் அனைத்து பகுதிகளையும் வெளிச்சமிட்டுக் காட்டுவது போல, யோகியின் ப்ராதிப ஞானமும் அனைத்து விஷயங்களையும் திரட்சியாக வெளிப்படுத்துகிறது.

3.36: ஹ்ருதயே சித்த சம்வித் ॥ 36॥

3.36: இதயத்தில் சம்யமம் செய்வதன் மூலம் மனத்தின் [சித்தத்தின்] அறிவு கிடைக்கும்.

இதயப் பத்மம் என்பது கீழ்முகமாகக்கூம்பி நிற்கும் ஒரு கமலத்தின் வடிவில் உள்ளதென்று கூறப்படுகிறது. அது சித்தத்தின் இருப்பிடம் அல்லது மனதின் அடித்தளம் இதுவாகும். இதயத்தின் மீது ஸம்யமம் செய்து மனத்தில் ஆழமாய் பதிந்துள்ள சூட்சும கர்மவாசனைகளுட்பட அனைத்து விஷயங்களையும் யோகி நேரடியாகப் புரிந்து கொள்வார்.

3.37: ஸத்வ புருஷயோ: அத்யந்த அசம்கீர்ணயோ: ப்ரத்யய அவிஸேஷ: போக: பரார்தாத் ஸ்வார்த சம்யமாத் புருஷ ஞானம் ॥ 37॥

3.37: சத்துவம் [புத்தி] மற்றும் புருஷன் [ஆத்மா], இவை ஒன்றுக்கொன்று முற்றிலும் வேறுபட்டிருந்தாலும், இரண்டின் வேறுபடா கலவையான உணர்வினால் உண்டாவது போக அனுபவம் எனப்படுகிறது; இது மற்றொருவருக்கான சேவையாக ஆகிறது. புருஷனின் இயல்பு மீது சம்யமம் செய்வதன் மூலம், சுயசேவையாக புருஷனைப் பற்றிய அறிவு கிடைக்கிறது.

சத்துவம் என்பது புத்தி, அது அனுபவிக்க உதவும் கருவி. புருஷன் [ஆத்மா] என்பவன் உணர்வுடன் அனுபவிப்பவன். இவை இரண்டும் முற்றிலும் வேறுபட்டவை. இவை இரண்டினூடே கலவையுணர்வு புத்தியின் மாற்றங்களால் உருவாகிறது. புத்தி அம்மாற்றங்களினால் இன்பம், துன்பம் மற்றும் மயக்கம் போன்ற அனுபவங்களை பிரதிபலிக்கின்றது. இவை புருஷனின் மேல் ஏற்றுவிக்கப்பட்டு புருஷன் அனுபவிப்பதுபோல் தோன்றுகிறது. இந்த அனுபவங்கள் ஜடமான புத்தியில் இருந்துகொண்டு, மற்றொருவருக்காக [இயல்பாகவே உணர்வுடைய புருஷனுக்காக] சேவை புரிகின்றது. இதற்கு மாறாக, புருஷன் முற்றிலும் சுதந்திரமாக தனது சுயசேவைக்காகவே இருக்கின்றது.

இவ்விரண்டுக்குமுள்ள வேறுபாட்டின்மேல் சம்யமம் செய்தால், புருஷனின் [ஆத்மாவின்] உண்மை நிலையை யோகி அறிகிறார். இந்த விசேஷமான அறிதலில், புருஷனே அறிபவன், அறியப்படும்பொருள் அல்ல. ஏனென்றால், அறிபவன் மற்றும் அறியப்படும்பொருள் என்ற இரண்டும் எதிரெதிர் தத்துவம், ஆதலால், புருஷன் ஒருபோதும் அறியப்படும்பொருளாக ஆக முடியாது.

இப்போது, மேற்கூறிய சம்யமத்தால் புருஷனின் நேரடி உணர்வு பெறுமுன்னர் கிடைக்கும் பலன்களைப் பற்றி கூறுகிறது:

3.38: தத: ப்ராதிப ஸ்ராவண வேதன ஆதர்ஸ ஆஸ்வாத வார்தா: ஜாயந்தே ॥ 38॥

3.38: அந்த சம்யமத்தால், உள்ளார்ந்த ஞான ஒளி, தெய்வீகக் கேட்கும் திறன் [ச்ராவணா], தெய்வீக தொடுவுணர்திறன் [வேதநா], தெய்வீகக் காணும் திறன் [ஆதர்ஷா], தெய்வீகச் சுவையுணர்திறன் [ஆஸ்வாத], மற்றும் தெய்வீக வாசனை உணர்திறன் [வார்த்தா] உருவாகின்றன.

புருஷனின் நேரடி உணர்வு பெறுமுன்னர், யோகியின் புலன்கள் தெய்வீகத் திறன்களை வெளிப்படுத்துகின்றன. தெய்வீக கேட்கும் திறனால், யோகியினால் தேவலோக இசை மற்றும் ஒலிகளை கேட்க முடியும். இத்தகைய கேட்கும் திறத்தை ச்ராவணா என்பர். அதேபோல், தெய்வீக தொடுவுணர்திறன் வேதநா என்றும், தெய்வீகக் காணும் திறன் ஆதர்ஷா என்றும், தெய்வீகச் சுவையுணர்திறன் ஆஸ்வாத என்றும், மற்றும் தெய்வீக வாசனை உணர்திறன் வார்த்தா என்றும் அழைக்கப்படுகின்றன.

இப்படிப்பட்ட யோகி ஒருவர், அவர் தான் செய்யவேண்டிய கடமைகளை முடித்துவிட்டாரா? அவருக்கு ஏதேனும் மீதமான செயல்கள் உள்ளதா? என யாரேனும் வினவினால், அதற்கு பதிலாக இங்கு கூறப்படுகிறது:

3.39: தே ஸமாதௌ உபஸர்கா: வ்யுத்தானே ஸித்தய: ॥ 39॥

3.39: அந்த சக்திகள் சமாதியில் கவனம் சிதறும் தடையாகவும் [உபஸர்கமாகவும்], உலகியலின் [வ்யுத்தானத்தின்] அடிப்படையில் சாதனைகளாகவும் [சித்திகளாகவும்] இருப்பவை.

பிரதிபா போன்ற சக்திகள், விடுதலைக்கு [அபவர்க பலனுக்கு] வழிவகுக்கும் சமாதி நிலையை அடைவதில் கவனத்தை சிதறவைப்பதாகவும் [உபஸர்கமாகவும்], குந்தகமாகவும் [விக்னம்] காணப்படுகின்றன. எனவே, விடுதலையை நாடும் ஒருவர் அவற்றை தவிர்க்க வேண்டும்.

இவ்வகையான சக்திகளின்மேல் பற்று ஏற்படும் பட்சத்தில், அவர்கள் விடுதலை பாதையில் இருந்து விலகி விடுவர். அவர்கள் எவ்வாறு உண்மையான நிறைவு நிலையை [க்ருதக்ருத்யத்தை] அடைவார்கள்? எப்போதும் முடியாது. ஆத்மஞானம் [ஆத்ம ப்ரத்யயம்] இல்லாமல், உண்மையான நிறைவு நிலை ஏற்படாது.

மேலும், இந்த சக்திகள் ஆத்ம ஸாக்ஷாத்காரத்திற்கு உதவுவதில்லை, புழங்கும் உலகியல் செயல்களில் மட்டுமே வெளிப்படுகின்றன.

இதற்காகவே கூறப்பட்டுள்ளது:

"பொருட்கள், மந்திரங்கள், கிரியைகள், காலம் மற்றும் சக்திகள் உலகியலான நலன்களை வழங்கக்கூடும்; ஆனால், அவை ஆத்ம ஸாக்ஷாத்காரத்தை அடைய உதவாது. அனைத்து ஆசைகளும் அடங்கிய பிறகு ஆத்மஞானம் எழும்பும் போது, சக்திகளுக்கான ஆசையில் மூழ்கிய மனம் கொண்டவர் அதை எவ்வாறு அடைவார்?"

இதனால், சம்யமத்தின் மூலம் ஆத்மஞானத்தை அடைய வழிவகுக்கும் அற்புத சக்திகள் [விபூதிகள்] விவரிக்கப்பட்ட பின்னர், இப்போது அவற்றின் நடைமுறை பயன்பாடுகள் கூறப்படுகின்றன:

3.40: பந்த காரண ஸைதில்யாத் ப்ரசார சம்வேதநாத் ச சித்தஸ்ய பரஸரீர ஆவேஸ: ॥ 40॥

3.40: தனது பந்தத்தின் காரணங்களை [அகங்காரத்தை] சிதைக்கச் செய்த ஒருவரின் சித்தம், பிராணநாடி இயக்கத்தினை நேரடியாகப் பார்க்கும் திறன் மூலம், மற்றவரின் உடலில் நுழைய முடியும்.

சித்தம் இயல்பாகவே சிறந்த விரிவான விழிப்புணர்வுக்குத் தகுதியானது. ஆனால் அது, தர்மம் [நல்லொழுக்கம்] மற்றும் அதர்மம் [தவறான செயல்கள்] என்னும் பந்தத்தின் மூலக் காரணங்களால் தன் உடலுக்குள் மட்டுமே கட்டுப்படுத்தப்பட்டிருக்கிறது. இக்காரணங்களில் சம்யமம் செய்ததன் மூலம், யோகி அவற்றினை சிதைக்கச் செய்து, சித்தத்தின் கட்டுப்பாடுகளை நீக்குகிறார்.

மேலும், உடலில் பிராணசக்தி இயக்கத்தின் பாதைகளின் [ப்ரசாராவின்] மீதும், குறிப்பாக நாடிகளின் [சூட்சும ஆற்றல் வழிகளளின்] செயல்பாட்டின் மீது சம்யமம் செய்ததன் மூலம், அவற்றை நேரடியாக உணர்கிறார். இதனால், யோகியின் சித்தம் தன் உடலின் எல்லைகளைத் தாண்டி, [உயிருள்ள அல்லது மடிந்த] மற்றவரின் உடலுக்குள் நுழையவும், அதனைச் செயல்படுத்தவும் முடிகிறது.

ராணித்தேனீயைப் பின்தொடர்ந்து செல்லும் இதர தேனீக்கள் போல, சித்தம் மற்றவரின் உடலுக்குள் நுழையும் போது, புலன்களும் ப்ராணங்களும் அதைப் பின்தொடருகின்றன.

3.41: உதாந ஜயாத் ஜல பங்க கண்டக ஆதீஷு அஸங்க: உத்க்ராந்திஸ் ச ॥ 41॥

3.41: உதானம் [மேலே நோக்கி செல்லும் ப்ராண வாயு] மீது ஆளுமையை பெற்றதன் மூலம், யோகி நீர், சேறு, முட்புதர் போன்றவற்றில் தடையின்றி இருக்கும் திறனை அடைகிறார். மேலும், யோகி மேலெழும்பிச் செல்வதும் மற்றும் சுயமாக உடலை விட்டு வெளிவருவதும் உண்டாகின்றது.

பஞ்சுமூட்டை எரியும்போது நெருப்பின் ஜ்வாலையைப் போன்று, எல்லா இந்திரியங்களும் ஒரே நேரத்தில் செயல்படுகின்றன. இந்தச் செயற்பாட்டே ஜீவன் அல்லது உயிர் என்று குறிப்பிடப்படுகிறது.

இந்த உயிர்சக்தி அதன் செயல்பாடுகளின் வேறுபாட்டின் அடிப்படையில் பிரிக்கப்பட்டு, பிராணா, அபானா போன்ற பெயர்களால் அழைக்கப்படுகிறது.

இதில், உதானம் மூக்கின் நுனியிலிருந்து தலையின் வரை செயல்படுகிறது. சம்யமம் பயிற்சி செய்து உதானம் மீது கவனம் செலுத்துவதன் மூலம், யோகி அதனை முழுமையாக தன்வசத்தில் ஆள்கிறார்.

இதன் விளைவாக, நீர், சேறு, முட்புதர் போன்ற தடைகள் உடைய இடங்களில் யோகி, தன்னைப் பளுவற்று லேசாக ஆக்கிக் கொண்டதனால் சுலபத்துடன் தடை இல்லாமல் மேலெழும்பி நகரலாம்.

மேலும், யோகி தனது சுய விருப்பத்தால் மரணத்தை அடையவும் முடியும். இதுவே இங்கே கூறப்பட்டுள்ள அர்த்தம்.

3.42: சமாந ஜயாத் ஜ்வலனம் ॥ 42॥

3.42: சமானன் [உயிர் வாயு] மீது ஆளுமை பெற்றதன் மூலம், பிரகாசம் அல்லது ஒளி உண்டாகின்றது.

சமான வாயுவிற்கு இருப்பிடம் இதயத்திலிருந்து நாபிவரை உள்ள மண்டலம். இந்த சமான வாயு மீது ஆளுமையை பெற்றதன் மூலம், நாபியில் அமைந்துள்ள அக்னி உசுப்பப்பட்டு பிரகாசத்துடன் ஒளிவிடுகிறது. இதன் மூலம், யோகி ஒளி கதிர்கள் பரவுகிறவாறு தோன்றுகிறார். இதுவே இதன் அர்த்தம்.

3.43: ஸ்ரோத்ர ஆகாஸயோ: சம்பந்த சம்யமாத் திவ்யம் ஸ்ரோத்ரம் ॥ 43॥

3.43: கேட்கும் திறன் மற்றும் ஆகாயத்தின் தொடர்பு மீது சம்யமா செய்வதன் மூலம், தெய்வீகக் கேட்கும் திறன் பெறப்படும்.

ஆகவே, அகங்கார தத்துவதிலிருந்து உருவாகும் கேட்கும் திறனிற்கு ஆகாயவெளியுடன் ஒரு சார்புறவு உண்டு. இந்த உறவைப் பற்றி கவனமாக தியானம் செய்து, கேள்வி புலன் தெய்வீகமாக மாற்றப்படுகிறது. இந்த தெய்வீக கேள்வி சக்தியுடன், யோகி பலவிதமான அதிசய ஒலிகளை ஒரே நேரத்தில் உணர்கின்றார். இதுவே இதன் அர்த்தம்.

3.44: காய ஆகாஸயோ: சம்பந்த சம்யமாத் லகு தூல சமாபத்தே: ச ஆகாஸ கமனம் ॥ 44॥

3.44: உடலுக்கும் ஆகாயத்துக்கும் உள்ள உறவைப் பற்றி கவனம் செலுத்தி சம்யமா செய்வதன் மூலம், பஞ்சுப் போன்ற இலகுத்தன்மையைப் பெற்று, யோகி ஆகாயத்தில் சுதந்திரமாக செல்லும் திறனை அடைகிறார்.

உடலுக்கும் ஆகாயத்துக்கும் உள்ள பந்தத்தை [உடலின் புவியீர்ப்பை] வென்று, தியானத்தின் மூலம் இலகுத்தன்மையை ஏற்றுக்கொண்டு, யோகி தன் உடலை இலகுவாக்குகிறார், ஆகாயத்தில் சுதந்திரமாக செல்கின்றார். இதன் பின்னர், யோகி நுண்ணிய பிரதேசங்களில் பஞ்சினைப் போல் பறந்து, சூரியனின் கதிர்களில் பயணித்து, தனது சொந்த விருப்பப்படி ஆகாயத்தில் சஞ்சரிக்கிறார். இதுவே அர்த்தம்.

3.45: பஹி: அகல்பிதா வ்ருத்தி: மஹா விதேஹா: தத: ப்ரகாஸ ஆவரண க்ஷய: ॥ 45॥

3.45: மனத்தின் புறமாற்றம், அஹங்காரத்தால் கற்பனையாக்கப்படாமல் இயல்பாக எழுவதால், அது "மகா விதேஹா" அல்லது "மகத்தான தேகமற்ற நிலை" என அழைக்கப்படுகிறது. இந்த நிலையைப் பற்றிய சம்யமா மூலம், உண்மையான பிரகாசத்தை மறைக்கும் திரை அகற்றப்படுகிறது.

உடலுடன் தொடர்புடைய அஹங்கார உணர்வு இருக்கும்போது, மனத்தின் புறச் செயற்பாடு "கற்பனையாக்கப்பட்ட தேகமற்ற நிலை" [கல்பித விதேஹா] எனப்படும். ஆனால், அஹங்கார உணர்வு [அகம் பாவம்] நீக்கப்பட்டபோது, மனத்தின் புறச் செயற்பாடு கட்டமைக்கப்படாமல் [அகல்பிதா] இயல்பாக தோன்றுகிறது. இந்த இயல்பான புறநிலை "மகா விதேஹா" அல்லது "மகத்தான தேகமற்ற நிலை" என அழைக்கப்படுகிறது.

இந்த நிலையைப் பற்றிய உன்னிப்பான தியானம் மூலம், யோகி எல்லா மறைவுகளையும், வரம்புகளையும் கடந்து, மனத்தின் முழுமையான சுத்தியை அடைகிறார்.

3.46: ஸ்தூல ஸ்வரூப சூக்ஷ்ம அன்வய அர்தவத்வ சம்யமாத் பூத ஜய: ॥ 46॥

3.46: ஸ்தூல வடிவம், இயல்பான தன்மை, சூக்ஷ்மமான வடிவம், காரணத் தொடர்பு மற்றும் நோக்கத்தின் அடிப்படையில், பஞ்சபூதங்களைப் பற்றிய சம்யமா மூலம் பூதங்களின் மேல் அதிகாரம் பெறப்படுகிறது.

பஞ்சபூதங்களின் ஐந்து அம்சங்களான புலனுணரக்கூடிய ஸ்தூல வடிவம், இயல்பான தன்மை, சூக்ஷ்மத் தன்மை, காரணத் தொடர்பு மற்றும் நோக்கம் ஆகியவற்றில் சம்யமா செய்தல் மூலம் யோகி பஞ்சபூதங்களின் மேல் பூரணமான ஆதிக்கத்தை அடைகிறார்.

புலனுணரக்கூடிய ஸ்தூல பகுதி என்பது ஸ்தூல பூதங்ககள், அவை ஒலி, தொடுதல், ரூபம், ருசி, மணம் ஆகிய சூட்சும குணங்களின் இருப்பின் அடிப்படையில் அவை வரிசைப்படுத்தப் பட்டுள்ளன. [எடுத்துக்காட்டாக, பூமியில் ஐந்து சூட்சும குணங்களும் உள்ளன; நீருக்கு மணம் இல்லை; அக்னிக்குத் ருசியும் மணமும் இல்லை; காற்றுக்கு ரூபம், ருசி, மணம் இல்லை; ஆகாயத்திற்கு ஒலி மட்டுமே உள்ளது.]

இயல்பான தன்மை என்பது பூதங்களின் தனிச்சிறப்புகளை குறிக்கிறது: பூமிக்கு கடினத்தன்மை, நீருக்கு சேர்க்கைத்தன்மை, அக்னிக்கு வெப்பம், காற்றின் இயக்கம், ஆகாயத்திற்கு சர்வவ்யாபகத்தன்மை [அனைத்தையும் வியாபித்தல்].

சூக்ஷ்மமான வடிவம் என்பது ஒலி, தொடுதல், ரூபம், ருசி, மணம் ஆகியவற்றின் ஆதாரமான தன்மாத்ராக்கள். அவற்றின் மூலம் நிர்மாணிக்கப்பட்ட ஸ்தூல பூதங்களின் உள்நிலையாக உள்ளன.

காரணத் தொடர்பு [அன்வயம்] என்பது புலனுணரக்கூடிய பகுதி [ஸ்தூல பகுதி] அதன் மூல காரணம் [சூக்ஷ்மம்] ஆகிய இரண்டின் இணைப்பைச் சுட்டுகிறது, இது சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் என்ற மூன்று குணங்களின் மூலம் இயங்குகிறது.

நோக்கம் [அர்த்தவத்துவம்] என்பது பூதங்கள் அனுபவத்திற்காக [போகத்திற்காக] அல்லது மோக்ஷத்திற்காக [அபவற்கத்திற்காக] அறிவை வழங்கும் திறனை குறிக்கிறது, இது குணங்களுடன் தொடர்பு கொண்டுள்ளது.

இந்த ஐந்து அம்சங்களிலும், புலனுணரக்கூடிய ஸ்தூல பகுதியில் இருந்து தொடங்கி சூக்ஷ்மமான பகுதி வழியே படிப்படியாக முறையே சம்யமா செய்தல் மூலம், யோகி பூதங்களின் மேல் முழுமையான அதிகாரத்தை அடைகிறார். இதன் மூலம் பூதங்கள் யோகியின் இச்சைக்கு உடன்பட்டு நடக்கின்றன, அது கன்றுகளின் பின்னால் செல்லும் பசுக்களோடு ஒப்பிடப்படுகிறது.

மேற்கூறிய பூதஜயத்தினால் என்ன பிரயோஜனம்? என்ற கேள்விக்குப் பதிலாக விளக்குகிறது:

3.47: தத: அணிமாதி ப்ராதுர்பாவ: காய சம்பத் தத் தர்மாணாம் அபிகாத: ச ॥ 47॥

3.47: பூதங்களை மேம்பட ஆட்கொள்ளுதல் [பூதஜயம்] மூலம் யோகி, அணிமா முதலிய மஹாசித்திகளை அடைகிறார். மேலும், பூதங்களின் குணங்களால் உடலின் பூரணத்தன்மையும் [காய சம்பத்], தீங்கு அடையாத நிலையும் ஏற்படுகிறது.

பூதங்களை முழுமையாகக் கற்றுக்கொள்ளும் திறன் மூலம் யோகி எட்டு மஹாசித்திகளை [மாபெரும் திறன்கள்] அடைகிறார். அவை:

அணிமா: அணுவின் அளவிற்கு மிகச் சிறியதாக ஆகும் திறன்.

மகிமா: மிகப்பெரியதாக அல்லது அனைத்தையும் உள்ளடக்கியது போன்று ஆகும் திறன்.

லகிமா: பஞ்சுப்பருத்தி போன்ற மிக மிக இலகுவாக ஆகும் திறன்.

கரிமா: மேரு மலையைப் போன்ற மிகப் பெரும் எடையாக ஆகும் திறன்.

ப்ராப்தி: விரும்பிய தூரவெளிகளில் உள்ளவற்றைத் தொடும் திறன் (உதாரணம்: சந்திரனை விரலால் தொடுவது).

ப்ராகாம்யம்: அனைத்து விருப்பங்களையும் நிறைவேற்றும் திறன்.

வசித்துவம்: பூதங்களை கட்டுப்படுத்தும் திறன்.

ஈசித்துவம்: பூதங்களை உருவாக்கும் அல்லது தோற்றுவிக்கும் திறன்.

இந்த எட்டு திறன்கள் எப்படி பெறப்படுகின்றன?

அணிமா முதல் ப்ராப்தி முடிய ஐந்து சக்திகள் புலனுணரக்கூடிய வடிவங்களின் மீது ஒருமனமாய் சிந்திக்கும் [ஸ்தூல சம்யமா] மூலம் பெறப்படும்.

ப்ராகாம்யம் இயல்பான சுயரூபத் தன்மையின் மீது சிந்திக்கும் [ஸ்வரூப சம்யமா] மூலம் கிடைக்கும்.

பிற சக்திகள் [வசித்துவம், ஈசித்துவம் போன்றவை] சூக்ஷ்மம், காரணம் மற்றும் நோக்கம் ஆகியவற்றின் மீது சிந்திக்கையின் மூலம் பெறப்படும்.

காய சம்பத்: உடலின் பூரணத்தன்மை என்பது பூதங்களின் குணங்களினால் கடினத் தன்மை, திரவத்தன்மை, வெப்பம், இயக்கம் போன்றவை) பாதிக்கப்படாத தன்மையைப் பெற்றதைக் குறிக்கிறது. இத்தன்மையினால் யோகி தீங்கு அடையாத நிலையை அடைகிறார். இதனால், பூதங்களின் குணங்களால் உருவான ஒரு சிறப்பான உடல், யோகியின் இச்சைக்கு உடன்பட்டு செயல்படுகிறது.

காய சம்பத் [உடல் பூரணத்தன்மை] பற்றி விளக்குவதற்காக கூறப்படுகிறது:

3.48: ரூப லாவண்ய பல வஜ்ர சம்ஹநனத்வாநி காய சம்பத் ॥ 48॥

3.48: காய சம்பத் [உடல் பூரணத்தன்மை] என்பது வடிவ அழகு [ரூபம்], சிறப்பான இயற்கையான எழில்நலம் [லாவண்யம்], வலிமை [பலம்], மற்றும் வைரத்துடன் ஒப்பிடக்கூடிய உறுதியான தளர்வின்மை [வஜ்ரமணி போன்ற உறுதி] ஆகும்.

காய சம்பத் ஆகும் உடல் பூரணத்தன்மை கீழ்க்கண்டவற்றைக் கொண்டது:

ரூபம்: கண்களைக் கவரும் உடல் அழகான வடிவம்.

லாவண்யம்: உடலின் அனைத்து பகுதிகளிலும் பரவியுள்ள இயற்கையான எழில்நலமும் சீரியத் தோற்றமும்.

பலம்: உடலின் வலிமையையும் உயிர்ச்சக்தியையும் குறிக்கிறது.

வஜ்ர சம்ஹநனத்வம்: உடலின் அமைப்பில் வைரத்தன்மையான உறுதியும் அழியாமையும், ஹனுமனின் புகழ்பெற்ற உறுதியைப் போன்றது.

இதனால், பூத ஜயத்தின் [பூதங்களின் அடக்குமை] வழிமுறையும் விளைவுகளும் விளக்கப்பட்ட பின்னர், இந்திரிய ஜயத்தின் [புலன்களின் அடக்குமை] முறையும் அதன் விளைவுகளையும் விளக்குவதற்காக கூறப்படுகிறது:

3.49: க்ரஹண ஸ்வரூப அஸ்மிதா அன்வய அர்தவத்த்வ சம்யமாத் இந்திரிய ஜய: ॥ 49॥

3.49: புலன்களின் ஐந்து அம்சங்களான - அறிவுணர்தல், இயற்கைத் தன்மை, "நான்" என்று அடையாளம் காணல், காரண அமைப்பு, மற்றும் நோக்கம் - மீது சம்யமம் செய்வதன் மூலம் புலன்களின் அடக்குமை [இந்திரிய ஜய] அடையப்படுகிறது.

இந்திரியங்களின் [காதுகள் முதலிய ஐந்து புலன்களின்] ஐந்து அம்சங்கள்:

க்ரஹணா [அறிவுணர்தல்]: புலன்களின் உணர்தல் செயல்பாடு, ஒலி போன்ற புலன்களை அறிவுணர்வது [ஸப்தாதி கோசரா வ்ருத்தி].

ஸ்வரூபா [இயற்கைத் தன்மை]: புலன்களின் இயற்கைத் தன்மை, வெளிப்படுத்தும் அல்லது வெளிச்சம் அளிக்கும் திறன்.

அஸ்மிதா ["நான்" என்று அடையாளம் காணல்]: புலன்களின் சாத்விக அஹங்காரத்துடன் [நற்பண்புடைய அஹங்காரத்துடன்] இணைப்பால் ஏற்படும் "நான்" என்ற உணர்வு.

அன்வயம் மற்றும் நோக்கம் ஏற்கனவே முன்னர் விளக்கப்பட்டுள்ளன:

[காரணத் தொடர்பு [அன்வயம்] என்பது புலனுணரக்கூடிய பகுதி [ஸ்தூல பகுதி] அதன் மூல காரணம் [சூக்ஷ்மம்] ஆகிய இரண்டின் இணைப்பைச் சுட்டுகிறது, இது சத்வம், ரஜஸ், தமஸ் என்ற மூன்று குணங்களின் மூலம் இயங்குகிறது.

நோக்கம் [அர்த்தவத்துவம்] என்பது பூதங்கள் அனுபவத்திற்காக [போகத்திற்காக] அல்லது மோக்ஷத்திற்காக [அபவற்கத்திற்காக] அறிவை வழங்கும் திறனை குறிக்கிறது, இது குணங்களுடன் தொடர்பு கொண்டுள்ளது.]

யோகி இந்த அம்சங்கள் மீது சம்யமம் செய்வதன் மூலம், புலன்களின் செயல்பாடுகள் முழுமையாக கட்டுப்படுத்தப்படுகின்றன. இதன் மூலம் இந்திரியங்களின் முழு அடக்குமையை (indriya-jaya) யோகி அடைகிறார்.

அந்த [இந்திரிய ஜய] அடக்குமையால் என்ன விளைவுகள்? இதற்கு பதிலாகச் சொல்லப்படுகிறது:

3.50: தத: மனோ ஜவித்வம் விகரண பாவ: ப்ரதானஜய: ச ॥ 50॥

3.50: அந்த [இந்திரிய ஜயத்தால்], யோகி மனதிற்கு இணையான வேகத்தில் செல்லும் திறன் [மனோஜவித்வம்], புலன்களின் உடல்சார்பற்ற [விகரண பாவ] நிலை , மற்றும் இயற்கையின் [பிரகிருதியின்] மீது முழு ஆதிக்கம் [ப்ரதான ஜயம்] ஆகியவற்றைப் பெறுகிறார்.

மனோஜவித்வம்: உடல், மனத்தின் வேகத்துடன் ஒத்த, ஒப்பற்ற வேகத்தை அடைகிறது.

விகரண பாவம்: புலன்கள் உடலிலிருந்து சுதந்திரம் பெறுகிறது; அவை உடல் உறுப்புகளின் சார்பின்றி செயல்பட முடியும். புலன்கள் விரும்பிய இடத்திலும், நேரத்திலும் எந்த வரம்பும் இல்லாமல் செயல்படும் திறனை பெறுகிறது.

ப்ரதான ஜய: பிரகிருதி மற்றும் அதன் மாற்றங்களின் மீது முழு ஆதிக்கத்தை உணர்ச்சி பெறுகிறது; இதன்மூலம் அனைத்து பௌதிக தத்துவங்களையும் யோகி கட்டுப்படுத்த முடியும்.

இந்த சக்திகள் [சித்திகள்] புலன்களின் இயல்பை அடக்குவதால் யோகியிடத்தில் தோன்றுகின்றன. அணிமா தொடங்கி ப்ரதான ஜய வரை இந்த நூலில் கூறப்பட்ட இந்த அற்புத சாதனைகள் [சித்திகள்] மதுப்ரதீகா என குறிப்பிடப்பட்டுள்ளன. அதாவது, ஒரு தேன் சொட்டில் அனைத்து இனிமையும் அடங்கியிருக்கிறதுபோல, இந்த சித்திகள் ஒவ்வொன்றும் தனிப்பட்ட தன்மை கொண்டவை; முழுமை தருபவை, [மதுப்ரதீகா என்றழைக்கப்படும்] தேனின் இயல்பைப் போன்றவை.

இதுவரை [சம்யமத்தின் மூலம் பெறப்படும்] அறிவுக்கும் செயலுக்கும் உட்பட்ட சித்திகளை விளக்கி, அவை விவேக அறிவு பெறுவதற்குப் பிரயோஜனமாக குறிப்பிடப்பட்டது. இப்போது, விவேக அறிவால் விளையும் இடைநிலைச் சித்திகள் விளக்கப்படுகிறது:

3.51: ஸத்வ புருஷ அந்யதா க்யாதி மாத்ரஸ்ய ஸர்வ பாவ அதிஷ்டாத்ரித்வம் ஸர்வக்ஞாத்ரித்வம் ச ॥ 51॥

3.51: சத்துவம் மற்றும் புருஷன் ஆகியவற்றுக்கிடையே விவேகத்தை [பிழையற்ற பகுத்தறிவை] நன்கு ஆளுமையாகக் கொண்ட யோகி பிரபஞ்ச இருப்பின் அனைத்து நிலைகளிலும் முழுஆதிக்கத்தையும் [சர்வபாவ அதிஷ்டாத்ருத்வத்தையும்], அனைத்து அறிமுறைப் புலங்களில் முழுமையான அறிவையும் [சர்வக்ஞாத்ருத்வத்தையும்] அடைகிறார்.

முன்னர் விவரிக்கப்பட்ட சம்யமத்தின் மூலம், தனது இறுதியான நோக்கத்தை அடைய யோகி மனதை அடக்குகிறார்; அது ரஜஸ் [ஆவல்] மற்றும் தமஸ் [மந்தம்] ஆகியவற்றின் மாசுகளிலிருந்து சுத்திகரிக்கப்படுகிறது. பரம வைராக்கியம் [உயர்ந்த பற்றின்மை] எனப்படும் உச்ச கட்டுப்பாட்டில் நிலைத்த யோகி, சத்துவம் [புத்தி] மற்றும் புருஷன் [ஆத்மா] இடையேயான விவேக க்யாதியை அடைகிறார்.

விவேக க்யாதியில் நிலையாக உள்ள யோகிக்கு, சர்வபாவ அதிஷ்டாத்ருத்வம் எனப்படும் பிரபஞ்ச இருப்பின் அனைத்து நிலைகளிலும் முழுமையான ஆட்சித்திறன் விளங்குகிறது. இதன் பொருள், குணங்கள் [சத்துவம், ரஜஸ், தமஸ்] உண்டாக்கும் அனைத்து தீர்மான [வ்யவசாயம்] மற்றும் தீர்வு [வ்யவசேயம்] மாற்றங்களையும் முழுமையாக கட்டுப்படுத்தும் ஆளுமையை அடைகிறார்.

சர்வக்ஞாத்ருத்வம்: கடந்தகாலம் [ஸாந்தம்], நிகழ்காலம் [உதிதம்], மறைந்தவை [அவ்யோபதேச்யம்] ஆகிய அனைத்து நிலைகளையும் அறிந்து கொள்ளும் முழுமையான அறிவாகும்.

இந்த நிலை, விஷோகா சித்தி எனப்படும், துக்கமற்ற நிலையை அடையும் சித்தியாக குறிப்பிடப்படுகிறது.

இப்போது, விவேகக் க்யாதி [பிழையற்ற விவேகத்தின்] மூலம் அடையும் முக்கியமான சித்தியை உரைக்கும்:

3.52: தத் வைராக்யாத் அபி தோஷ பீஜ க்ஷயே கைவல்யம் ॥ 52॥

3.52: அந்த [விவேகக் க்யாதி] நிலையிலிருந்தும் பரமான வைராக்கியத்தை கடைபிடிப்பதன் மூலம், துக்கக்காரணங்களின் விதைகள் [தோஷ பீஜங்கள்] அழிக்கப்படும்; இதனால் கைவல்யம் அடையப்படும்.

விஷோகா [துக்கமற்ற நிலை] எனப்படும் நிலையில், வைராக்கியத்தின் [பற்றின்மையின்] மூலம், மேலும் உயர்ந்த வைராக்கியம் உருவாகிறது, அதாவது, அந்த விஷோகா நிலையை அடைய உதவிய விவேகக் க்யாதியிடத்திலும் பற்றின்மை தோன்றுகிறது. இந்தத் பரம்பூர்ண வைராக்கியத்தின் மூலம், அனைத்து அறிவுணரும் உந்துதல்கள் நிறுத்தப்பட்ட பின், துக்கக்காரணங்களின் விதைகள் புழுங்கிய அரிசிக்கதிர்களைப் போல வளர்ச்சியற்றதாக மாற்றப்படுகின்றன. இதனுடன் மனமும் முழுமையாக முடிவுற்றுவிடுகிறது.

இப்போது, [அவித்யா முதலிய] கிளேசங்கள் ஆகியவற்றின் வித்துகள் முற்றிலும் அழிக்கப்படும்போது, அசம்ப்ரக்ஞாத சமாதி [அறிவு நிலை கடந்த சமாதி] அனுபவிக்கப்படுகிறது; இது நுண்ணிய கர்மவாசனைகள் [சம்ஸ்காரங்கள்] மட்டுமே உள்ள நிலையில் காணப்படுகிறது.

அங்கேயிருந்து நிர்பீஜ சமாதி [வித்து இல்லாத சமாதி நிலை] அடைவது தொடங்குகிறது. இந்த நிலையில், சுத்தமாக்கப்பட்ட சித் சக்தி தனித்த நிலை [கைவல்யம்] அடைகிறது, இது அதன் இயல்பான நிலைக்கு திரும்பும் நிலையாகும்.

இந்த சாதனை சம்ஸ்கார ஸேஷ சித்தி [எஞ்சியுள்ள கர்மவாசனைகளுடன் சாதனை] என அழைக்கப்படுகிறது.

தடை உண்டாகும் சூழலைப் பற்றியும் அவற்றை நீக்கும் வழியைப் பற்றியும் விளக்குவதற்காக கூறப்படுகிறது:

3.53: ஸ்தான்யு உபமந்த்ரணே ஸங்க ஸ்மய அகரணம் புநர் அநிஷ்ட ப்ரசங்காத் ॥ 53॥

3.53: தெய்வீகமானவர்களால் [இந்திரன் போன்ற உயர்ந்தவர்களால்] உபசரிக்கப்பட்டாலும், யோகி பற்றோ அல்லது அகம்பாவமோ வளர்த்துக் கொள்ளக்கூடாது. இல்லையெனில், விரும்பத்தகாத விளைவுகள் ஏற்படும்.

யோகிகள் நான்கு வகைப்படுவர்:

பிரதம கல்பிகா [ஆரம்ப நிலை யோகி]: யோகத்தைப் பயிற்சி செய்ய துவங்கும் நிலை, இன்னும் புருஷன் பற்றிய அறிவு இல்லாதவர்.

மதுபூமிகா: தத்துவார்த்தமாக சாம்யமத்தைப்பயிற்சி செய்து, பஞ்சபூதங்கள் மற்றும் இந்திரியங்களை அடக்க முயற்சிப்பவர்.

பிரக்ஞா ஜ்யோதி: பஞ்சபூதங்கள் மற்றும் இந்திரியங்களை ஆட்கொண்ட பிறகு, புருஷன் பற்றிய உண்மையான அனுபவத்தை வெளிப்படுத்த விரும்புபவர்.

அதிக்ராந்த பாவநீய: புருஷனை [ஆத்மாவை] தெளிவாக உணர்ந்து, உச்ச வைராக்யத்தை அடைந்து, வாழும் போதே முக்தியடைந்தவர். குற்றமற்ற இவர் எந்த தடைக்கும் ஆளாகமாட்டார்.

மூன்றாவது வகை யோகி [பிரக்ஞா ஜ்யோதி] தெய்வீகமானவர்களால் தன்னிலையிலிருந்து அசைக்கப்படமாட்டார்; முதலாவது வகை யோகியோ தெய்வீக அழைப்புக்கு தகுதியற்றவர். இரண்டாவது வகை யோகி [மதுபூமிகா] மட்டுமே இந்திரன் போன்ற தெய்வீகர்களின் உபசரிப்புக்கு ஆளாக நேரிடும்.

அந்த தெய்வீகர்கள் இதுபோன்று பிரியமான அழைப்புவிடுப்பர்:

"ஓ யோகி, இங்கே தங்கி மகிழுங்கள்!"

"இந்த சுவாரசியமான சொர்கங்களை அனுபவிக்கவும்!"

"இந்த அழகிய மங்கை யாரென்று பாருங்கள்!"

"இந்த தெய்வீக இன்பங்களில் களிகூருங்கள்!"

"இந்த அமிர்தத்தை பருகவும், அதனால் முதுமையோ மரணமோ இருக்காது!"

"இது உங்கள் விருப்பத்திற்கேற்ப இயக்கப்படும் வாகனம்!"

இவ்வாறு அழைக்கப்படும் போது, யோகி அவற்றின்மேல் பற்றோ தற்பெருமையோ வளராமல் தன்னைக் காத்துக்கொள்வது அவசியம்.

இவ்வாறு யோகி தன்னுள்ளே சிந்திக்க வேண்டும்:

"நான் ஸம்ஸார வாழ்க்கையெனும் நெருப்புலையில் வதைக்கப் பட்டுக்கொண்டிருந்தேன்."

"தீவிர முயற்சியின் மூலம், துக்கங்களின் இருளை அகற்றும் யோகத்தின் விளக்கை அடைந்தேன்."

"இந்த வசிகரமான வஸ்துக்களின் காற்றுகள் இந்த விளக்குக்கு எதிராகக் கிளர்ந்தெழுகின்றன, இவை ஆசையின் மூலத்திலிருந்து தோன்றியவை."

"இப்போது நான் இந்த யோக விளக்கை அடைந்திருக்கும் போது, இந்த நிலையற்ற இன்பங்களால் ஏமாற்றப்படுவது எப்படி?"

"இந்த உண்மையை அறிந்த நான், உலக இன்பத்தின் நெருப்பில் மீண்டும் என்னை தீக்கிரையாக வறட்டியாகக் கொடுப்பது எப்படி?"

"கனவு போல் நிலையற்ற இன்பங்களே, ஒழிக என்னை விட்டு; அவை நகைக்கத்தக்க முட்டாள்களால் மட்டுமே நாடப்படும்."

என இவ்வாறு தெளிவான எண்ணத்துடனும் அசையாத தீர்மானத்துடனும், யோகி தன் சமாதியை ஆழப்படுத்த உறுதியாக இருக்க வேண்டும்.

பற்றோ தற்பெருமையோ உண்டானால், அந்த தவறுதலுற்ற யோகிக்கு விரும்பத்தகாத விளைவுகள் ஏற்படும். எனவே, உலக இன்பங்களில் பற்றுக்களும் அகம்பாவங்களும் இல்லாமல் வாழ்வதே, கைவல்யம் அடைய தடைகளை நீக்கும் வழியாகும்.

இதற்கு முன், தனது உண்மையான இலட்சியத்தில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் புருஷனைப் பற்றிய அறிவு உருவாகுமென்று விளக்கப்பட்டது. இப்போது, அதே அறிவு ஒரு வேறு ஸம்யமத்தின் மூலம் எப்படி உருவாகிறது என்பதை விளக்குகிறது:

3.54: க்ஷண தத் க்ரமயோ: சம்யமாத் விவேகஜம் ஞானம் ॥ 54॥

3.54: தருணத்தில் [க்ஷணத்தில்] மற்றும் அதன் தொடர்வரிசையில் ஸம்யமம் செய்தல் மூலம் விவேகத்தால் பிறக்கும் அறிவு கிடைக்கிறது.

தருணம் [க்ஷணம்] என்பது காலத்தின் முடிவான பங்குபடுத்த முடியாத அலகாகும், இதுவே மற்ற காலஅளவிற்கு உண்மையான அடிப்படை. முஹூர்த்தம் போன்ற பிற கால அளவுகள் க்ஷணங்களின் கூட்டுத்தொகை மட்டுமே ஆகும்; அவற்றிற்கு சுயமான இருப்பு கிடையாது.

"இது முந்தைய க்ஷணம்" மற்றும் "இது பின்னைய க்ஷணம்" என்ற நுண்ணிய வேறுபாடுகள் மற்றும் அவற்றின் தொடர்ச்சியின் வரிசையைப் பற்றிய தியானத்தின் மூலம், யோகி விவேகத்தின் சக்தியை அடைகிறார், இது மிகவும் நுண்ணிய வேறுபாடுகளையும் தெளிவாக உணரத் துணைபுரிகிறது.

இந்த விவேகத்தின் மூலம், பஞ்சபூதங்களிலிருந்து இறுதியான புருஷன் வரை உள்ள அனைத்தையும் ஒரே சமயத்தில் அறியும் திறமை [விவேக ஞானம்] யோகியிடம் உருவாகிறது.

இப்போது, விவேக அறிவின் மூலம் உணரப்படும் நுட்பமான பொருள் விளக்கப்படுகிறது:

3.55: ஜாதி லக்ஷண தேஸை: அன்யதா அநவச்சேதாத் துல்யயோஸ் தத: ப்ரதிபத்தி: ॥ 55॥

3.55: க்ஷணத்தில் மற்றும் அதன் தொடர்ச்சியில் ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம், ஜாதி [வகை], லட்சணம் [குறியீடு], அல்லது தேசம் [இடம்] ஆகியவற்றில் வெளிப்படையான வேறுபாடுகளை இல்லாத இரண்டு ஒரே மாதிரியான பொருள்களுக்குள்ளே கூட, யோகி வேறுபாடுகளை உணரும் திறனை அடைகிறார்.

உலகில் பொருட்களுக்கிடையே வேறுபாடுகளைத் தீர்மானிப்பதற்கான மூன்று காரணங்கள் உள்ளன:

ஜாதி: பசு [கோ] மற்றும் எருமை [கவய] போன்ற ஒத்தவகையான உயிரினங்களின் வகைமைகளை வைத்து வேறுபாடு தெரிகிறது.

லட்சணம்: ஒரே ஜாதியில், ஒரே இடத்தில் உள்ள இரண்டு பசுக்களுக்கு நிறம் (உதாரணம்: கருப்பு அல்லது வெள்ளை) போன்ற குறியீடுகளை அடிப்படையாக வைத்து வேறுபாடுகள் தெரிகிறது.

தேசம்: நெல்லிக்கனி [ஆமலகம்] போன்ற ஒரே மாதிரியான பழங்களுக்கு இடங்களில் [தேசம்] அடிப்படையில் வேறுபாடுகள் தெரிகிறது.

யோகியின் அறிவைச் சோதிப்பதற்காக, ஒருவர் கிழக்கிலிருந்து வந்த ஒரு நெல்லிக்கனியை மேற்கிலிருந்து வந்த நெல்லிக்கனிகளோடு நகர்த்தி, அந்த மேற்கிலிருந்து வந்த மற்றொரு நெல்லியை கிழக்கிலிருந்து வந்ததோடு இடம்மாற்றி விட்டார் என வைத்துக்கொள்வோம். நெல்லிக்கனி போன்ற

பழங்களுக்குள்ளே, ஜாதி [ஆம்லகத்வம்], வடிவம், அளவு, மற்றும் இடம் ஆகியவற்றில் வேறுபாடுகள் வெளிப்படையாக இல்லாததால், சாதாரண பார்வையாளர் இந்த இடம்மாறிய பழங்களை தனியே பிரித்தெடுக்க முடியாது.

ஆனால், ஒவ்வொரு பொருளுக்கும் இணைக்கப்பட்ட க்ஷணங்களின் தொடர்ச்சியால் உண்டான நுட்பமான வேறுபாடுகள் மீது ஸம்யமம் செய்வதன் மூலம், யோகி அந்த இடம்மாறிய பழங்களின் வேறுபாடுகளை தெளிவாக உணருகிறார்.

இதனால், விவேக அறிவின் [விவேக ஞானம்] குறிப்பான பயன்களை விளக்கிய பிறகு, அதன் பொதுவான பண்புகளும் அதன் பரப்பும் விளக்கப்படுகின்றன:

3.56: தாரகம் ஸர்வ விஷயம் ஸர்வதா விஷயம் அக்ரமம் ச இதி விவேகஜம் ஞானம் ॥ 56॥

3.56: விவேக அறிவு [விவேக ஞானம்] தாரகம் [விமோசனத்தை அளிக்கும்], அனைத்து பொருட்களைப் பற்றியும் அறியக்கூடியது [சர்வ விஷய], அனைத்து நிலைகளையும் உள்ளடக்கியது [சர்வதா விஷய], மேலும் அது ஒன்றன்பின் ஒன்றாக இன்றி ஒரேநேரத்தில் விளங்குவது [அக்ரமம்].

க்ஷணங்களின் தொடர்ச்சியில் ஸம்யமத்தால் உண்டாகும் அறிவு அனைத்து நிலைகளிலும் மற்றும் வடிவங்களிலும் உள்ள அனைத்து பொருட்களின் உண்மையான இயல்புக்கும் [சர்வ வஸ்து ஸ்வரூப] பொருந்தும். இது புருஷனின் [ஆத்மாவின்] உண்மையான தன்மையை ஊடுருவுவதால், உலக வாழ்க்கை என்ற சம்சாரச் சமுத்திரத்தை கடக்கச் செய்யும், அதனால் இது தாரகம் [விடுதலை அளிக்கின்றது] என்று அழைக்கப்படுகிறது.

இது அக்ரமம் [வரிசையாக இல்லாதது] என்று வர்ணிக்கப்படுகிறது, அதாவது இது அனைத்து பொருட்களையும் மற்றும் அவற்றின் மொத்த சாரத்தையும் ஒரே நேரத்தில் உணர்வதாகும், கரத்தில் வைத்திருக்கும் நெல்லிக்கனியைப் [ஆமலகத்தை] போல தெளிவாகப் புரிகிறது.

இப்போது, விவேக அறிவின் (viveka-khyāti) முக்கிய பயனை வெளிப்படுத்த, இது கூறப்படுகிறது:

3.57: ஸத்வ புருஷயோ: ஸுத்தி ஸாம்யே கைவல்யம் ॥ 57॥

3.57: சத்வம் [புத்தி-மனம்] மற்றும் புருஷன் [ஆத்மா] இடையே தூய்மையில் சமத்துவம் ஏற்படும் போது, முக்தி [கைவல்யம்] அடையப்படும்.

புத்தி [சத்வம்], ரஜஸ் [தாபம்] மற்றும் தமஸ் [மந்தம்] என்ற அனைத்து மாசுகளையும் நீக்கிய பின்பு, விவேக அறிவின் மூலம் சூட்சுமமாக எஞ்சியுள்ள ஸம்ஸ்காரங்கள் உட்பட அனைத்து மனவிருத்திகளிலிருந்தும் விடுபட்டு, முழுமையாக தூய்மையாகிறது. இதுவே சத்வத்தின் [புத்தியின்] தூய்மை என்று அழைக்கப்படுகிறது.

புருஷன், நித்திய தூய்மையான தன்மையைக் கொண்டதாக இருந்த போதிலும், அறியாமையினால் அதன்மேல் ஏற்றப்பட்ட சுக துக்க அனுபவ கற்பனைகள் முழுமையாக அழியும்போது, இதுவும் தூய்மை என்று அழைக்கப்படுகிறது.

இவை இரண்டும்—புத்தி [சத்வம்] மற்றும் புருஷன் [ஆத்மா]—இரண்டின் தூய்மையில் சமத்துவம் அடையும் போது, முக்தி [கைவல்யம்] அடையப்படுகிறது. புருஷனின் உண்மையான உணர்வு மற்றும் உயர்ந்த வைராக்கியம் ஒன்றிணைந்து, அனைத்து மனவிருத்திகளும் மற்றும் அவற்றால் ஏற்படும் அனுபவங்களும் நின்று போகின்றன.

இந்த நிலையில், மாறாத, நித்திய தூய்மையான, மற்றும் மெய்யான சித் சக்தி தனது சொந்த இயல்பில் நிலைக்கிறது. இதுவே முக்தி [கைவல்யம்] எனப்படும்.

இறுதியாக, எந்த வழியிலாயினும், புருஷன் பற்றிய உணர்வு உயர்ந்த வைராக்கியத்துடன் ஒருங்கிணையும் போது, உச்ச நிலையான முக்தி அல்லது கைவல்யம் அடையப்படுகிறது. இதுவே இதன் முடிவான தாத்பரியம்.

இத்துடன் அருள்மிகு பதஞ்சலியின் அரிய யோக ஸாஸ்திரத்தில்,

'யோக சுதாகரா' எனப் பெயரிடப்பட்ட உரையில், மூன்றாம் அதிகாரமான 'விபூதி பாதம்' நிறைவுற்றது.

4. கைவல்ய பாதம்

பிரார்த்தனை:

கையினில் தூய அறிவின் சின்னமான சின்முத்திரையுடன் வீராசனத்தில் உறுதியாய் அமர்ந்துகொண்டு, கைவல்ய ஆனந்தத்தை வழங்கும் அந்த புகழ்மிகு, ஒளிரும் பிரகாசமான சாரத்தை தியானிக்கின்றோம்.

உரை தொடர்கிறது:

முந்தைய அதிகாரத்தில், தியானத்தின் [சமாதியின்] உள் அம்சமான மனக்குவிப்பு, தியானம் மற்றும் லயிப்பு [தாரணை, த்யானம், சமாதி] எனும் மும்மையை உள்ளடக்கிய சம்யமா விரிவாக விளக்கப்பட்டது. அந்த அதிகாரத்தில் சம்யமாவின் செயல்முறைகள், நோக்கம், மற்றும் அதனுடைய வெவ்வேறு பரிணாம மாற்றங்களையும், அதன் மூலம் புருஷன் உணர்வு மற்றும் கைவல்யம் எனும் முக்தியை அடைவதற்கான பாதையையும், அவை நம்பிக்கை மற்றும் அறிவு செயல் வடிவிலான சித்திகள் மூலம் எவ்வாறு வெளிப்படுகின்றன என்பதையும் விளக்கி உரைக்கப்பட்டது.

இப்போது, கைவல்யம் எனும் முக்தியின் சாரத்தை முதன்மையாக விளக்க எண்ணி, முதலில் ஐவகைச் சித்திகளை [சித்தி பஞ்சகத்தை] விரிவாக விளக்குகிறது.

4.1: ஜன்ம ஔஷதி மந்திர தப: ஸமாதி ஜா: ஸித்தய: ॥ 1॥

4.1: சித்திகள் [சித்தி] பின்வரும் வழிகளால் உருவாகின்றன: பிறப்பு [ஜன்மம்], மருத்துவ மூலிகைகள் [ஔஷதி], மந்திரங்கள், தவம், மற்றும் தியான லயிப்பு [சமாதி].

ஜன்மனா: பிறப்பின் மூலம், சில உயிரினங்கள் [பறவைகள் போன்றவை] இயற்கையாகவே பறக்கும் திறனை போன்ற பல தனிச்சிறப்புகளை பெறுகின்றன.

ஔஷதி: மருத்துவ மூலிகைகள் அல்லது ரசாயனங்கள் போன்ற பொருட்களின் மூலம், மாண்டவிய முனிவர் போன்றவர்கள் உடலளவிலான மற்றும் பிற திறன்களை [காயாதி சித்திகளை] அடைந்தனர்.

மந்திர: திரிபுரா மந்திரம் போன்ற புனித மந்திரங்களின் மூலம், சிலர் அணிமா [அதிசிறிதாக மாறும் திறன்] போன்ற சித்திகளைப் பெறுகின்றனர்.

தப: தீவிர உபவாசம் அல்லது உடல் கட்டுப்பாடு [சரீர சோஷணம்] போன்ற தவ வழிகளின் மூலம், விஸ்வாமித்திரர் போன்ற முனிவர்கள் சித்திகளை அடைந்தனர்.

சமாதி: தியான லயிப்பின் மூலம் உருவாகும் சித்திகள் தொடர்ந்து கீழே [அடுத்துவரும் சூத்திரங்களில்] விரிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளன.

எனினும், நந்தீஸ்வரர், முழுமுதற்கடவுளை வலிமையான தவத்தினால் வழிபட்டு, மனித உடலில் இருந்தபோதே தெய்வீகத்தையும் அடைந்தார் எனக் கூறப்படுகிறது. பொதுவில் ஒரு மனித உடல் தெய்வீக உடலாக மாற முடியாது என்பதனால், இத்தகைய மாற்றம் எவ்வாறு சாத்தியமாகிறது? என்ற சந்தேகத்துக்கான விளக்கம் கீழே கூறப்பட்டுள்ளது:

4.2: ஜாதி அந்தர பரிணாம: ப்ரக்ருத்யா ஆபூராத் ॥ 2॥

4.2: வேறொரு ஜீவப்பிரிவாக மாறுதல், இயற்கையில் பொதிந்துள்ள சக்தி நிரப்புதல் மூலம் நிகழ்கிறது.

மூலப் பொருள் [பிரகிருதி] மற்றும் பூமி [ப்ருதிவி] வரையிலான பஞ்சபூதங்கள் இயற்கையின் கூறுகளாக [பிரகிருதிகளாக] குறிப்பிடப்படுகின்றன. இவை மனிதர்களைப் போன்ற ஜீவராசிகளின் உடல் உறுப்புகளில், அனைத்திலும் உள்ளடங்கியுள்ளதால், தர்மம் போன்ற காரணங்களின் சக்தி நிரப்பலின் ஊடுருவல் இவ்வுறுப்புகளில் செயல்படுத்தப்படும்.

இதன் விளைவாக, பொருத்தமான சூழ்நிலைகளின் கீழ், இந்த கூறுகள் உடல் உறுப்புகளில் ஊடுருவி, அவை வேறொரு ஜீவப்பிரிவாக [தெய்வீக நிலைக்கு] மாறுவதை செயல்படுத்துகின்றன.

எனினும், இயற்கையின் [பிரகிருதி] மாற்றங்கள் [செயல்பாடுகள்] தர்மம் போன்ற காரணிகளின் மீது நேரடியாக சார்ந்திருப்பதில்லை. அப்படி இருந்தால், தர்மமே விளைவுண்டாக்க ஒரே காரணமாக இருக்கட்டுமே. அப்படியாயின் இயற்கையினால் என்ன பயன்? இதனால் எந்த செயல்பாடும் நிகழாது; அது ஒரு முரண்பட்ட தாறுமாறான கருத்தில் கொண்டுவிடும். இந்த எதிர்வினையை முன்கூட்டியே உணர்ந்து, விளக்கம் தரப்படுகிறது:

4.3: நிமித்தம் அப்ரயோஜகம் ப்ரக்ருதீனாம் வரண பேத: து தத: க்ஷேத்ரிகவத் ॥ 3॥

4.3: ஒரு காரணம் [நிமித்தம்], இயற்கையின் [பிரகிருதி] செயல்பாடுகளை நேரடியாக ஆரம்பிக்காது; மாறாக, அது தடைகளைக் நீக்கி மாற்றங்களை ஏற்படுத்துவதற்கான காரணமாக செயல்படுகிறது, அது விவசாயி நீரைப் பாய்ச்சுவதற்காக தடைகளை அகற்றுவதற்கு ஒத்ததானது.

நாத்திகமான சாங்க்ய தத்துவத்தில், முழுமுதற் கடவுள் இல்லாதபோதும், புருஷனின் [மோக்ஷ] நோக்கம் தான் இயற்கையின் செயல்பாடுகளின் முக்கிய உந்துகோலாகக் கருதப்படுகிறது. ஆஸ்திகர்களான நாம், முழுமுதற் கடவுளை [ஈஸ்வரர்], அவரின் வழிகாட்டுதலை எல்லா இயற்கை செயல்களும் தொடங்க ஆதிமூலமாகக் கருதுகிறோம். இருப்பினும், இந்த இருவிதமான கோணங்களிலும், புருஷனின் நோக்கமே [கைவல்யம்] மைய உந்துகோலாக உள்ளது.

எனவே, தர்மம் போன்ற காரணிகள் இயற்கையின் மாற்றங்களை நேரடியாகத் தொடங்குவதில்லை; அவை வெறும் விளைவுகளே. மாறாக, இக்காரணிகள் [தர்மம் போன்றவை] தடைகளை அகற்றுவதன் மூலம் இயற்கையின் செயல்பாடுகளை [அதர்மத்தை அகற்றுவது போன்று] வழிநடத்துகின்றன. தடைகள் அகற்றப்பட்டவுடன், இயற்கை தானாகவே செயல்படுகிறது, உதாரணமாக [முன் சூத்திர விளக்கத்திற்கு ஒப்பாக] தெய்வீக வடிவங்களை வெளிப்படுத்துதல் போன்ற செயல்பாடுகள்.

இது, உயர்ந்த நிலத்திலிருந்து வயலுக்கு நீர் பாய்ச்சப்படும்போது, விவசாயி தடைகளை அகற்றுவதற்கு ஒத்ததாகும். தடையை அகற்றியவுடன், நீர் மேலும் ஒரு தலையீடின்றி தானாகவே பாயும். இதேபோல், இயற்கையும் தடைகளை அகற்றியதும் உடனடியாக தானே செயல்படும்.

ஒரு யோகி அனுபவத்திற்காக ஒரே நேரத்தில் பல உடல்களை உருவாக்கினால், அவை தனித்தனியாக உள்ளங்களை [மனங்களை] எவ்வாறு பெறுகின்றன? இதற்கு விளக்கம் கூறப்படுகிறது:

4.4: நிர்மாண சித்தாநி அஸ்மிதா மாத்ராத் ॥ 4॥

4.4: உருவாக்கப்பட்ட உள்ளங்கள் [நிர்மாண சித்தங்கள்] அஹங்காரத்தின் [அஸ்மிதாவின்] தன்மை மட்டுமே மூலம் தோன்றுகின்றன.

யோகத்தின் சக்தியால் [யோகப் பிரபாவத்தால்], இந்த உள்ளங்கள் உருவாக்கப்படுகின்றன. அவற்றின் உருவாக்கம், யோகியின் நோக்கம் அல்லது சித்தத்தின் அடிப்படையில் இயற்கையின் [பிரகிருதியின்] நிறைவேற்றத்திற்கு சார்ந்துள்ளது. பொதுவாக ஸ்தூல உடல்கள் எப்படி தங்களுக்கே உரிய ஸ்வபாவ இயற்கையின் மூலம் தோன்றுகின்றனவோ, அதேபோல இந்த நிர்மாண சித்தங்கள் அஹங்காரத்திலிருந்து தோன்றுகின்றன.

அப்போது, பல சித்தங்களில் உள்ள விருப்பங்களின் வெவ்வேறு தன்மைகள் யோகிக்கு தனது செயல்களின் பயன்களை அனுபவிக்க முடியாத நிலைக்கு கொண்டுவருமா? இதைப் தெளிவுபடுத்த:

4.5: ப்ரவ்ருத்தி பேத ப்ரயோஜகம் சித்தம் ஏகம் அனேகேஷாம் ॥ 5॥

4.5: ஒரு சித்தமே பல நிர்மாண சித்தங்களின் பலவகைச் செயல்பாடுகளுக்கு [பிரவ்ருத்தி பேதங்களுக்கு] மூல காரணமாக இருக்கிறது.

யோகி, ஒரே தலைமை சித்தத்தை [நாயக சித்தத்தை] உருவாக்குகிறார். இது நிர்மாண சித்தங்களின் குறிப்பிட்ட செயல்பாடுகளை ஒழுங்குபடுத்தி, யோகியின் அனுபவத்துக்கு ஏற்றவாறு ஒத்திசைக்கிறது.

இந்த தலைமை சித்தத்தின் மூலம், நிர்மாண சித்தங்களுடன் ஏற்படும் ஒத்திசைவு மற்றும் யோகியின் அனுபவம் சாத்தியமாகிறது.

பிறப்பு, மூலிகைகள், மந்திரம், தவம், தியானம் போன்ற காரணங்களின் மூலம் பெறப்படும் பஞ்சவித சித்திகளின் விளக்கத்தையும், முந்தைய பகுதியில் கூறப்பட்டுள்ள ஐந்து விதமான மனநிலைகளின் விளக்கத்தையும் தொடர்ந்து, அவற்றில் எது மோக்ஷத்துக்கு ஏற்றது என்பதை இப்போது கூறப்படுகிறது:

4.6: தத்ர த்யானஜம் அநாஸயம் ॥ 6॥

4.6: இவற்றில் தியானத்தால் உருவான மனம் கர்மவாசனைகளிலிருந்து விடுபட்டது [அனாஸயம்].

பிறப்பு மற்றும் பிற காரணங்களால் சித்திபெறும் மனங்களில், சமாதி [தியான சாக்ஷாத்காரம்] மூலம் பெறப்படும் மனமே அனைத்து கிளேசங்கள், கர்மங்கள், அவற்றின் பக்கவிளைவுகள் மற்றும் வாசனைகளிலிருந்து முற்றிலும் சுதந்திரமானது. இம்மனமே மோக்ஷத்திற்கு [அபவர்க்கத்திற்கு] ஏற்றது.

யோகியின் மனம் செய்விக்கும் செயல்களின் இயல்பைப் பற்றி இப்போது விளக்கப்படுகிறது:

4.7: கர்ம அஸுக்லக்ருஷ்ணம் யோகிந: த்ரிவிதம் இதரேஷாம் ॥ 7॥

4.7: யோகியின் செயல்கள் வெள்ளையும் [சுத்தமானதும்] அல்லது கருப்பும் [அசுத்தமானதும்] அல்ல. பிறருக்கான [யோகி அல்லாதவர்களின்] செயல்கள் மூன்றுவிதமாக உள்ளன: வெள்ளை [சுக்லம், சுத்தம்], கருப்பு [கிருஷ்ணம், அசுத்தம்], மற்றும் கலப்பு [சுக்ல கிருஷ்ணம், சுத்தமும் அசுத்தமும் கலந்தவை].

சாஸ்த்ரோக்தமாக செய்யவேண்டிய கர்மங்களைச் செய்கின்றதால் விரும்பத்தக்க [தனக்குப் பயனுள்ள] செயல்கள் வெள்ளையாக [சுத்தமாக] கருதப்படுகின்றன. தடைசெய்யப்பட்ட செயல்கள் கருப்பாக [அசுத்தமாக] வகைப்படுத்தப்படுகின்றன. நல்லதையும் கெட்டதையும் ஒரே நேரத்தில் உள்ளடக்கிய கலப்பு செயல்களே சுக்ல கிருஷ்ணமாகும்.

இந்த மூன்று விதமான செயல்கள் மூன்று விதமான பிறப்புகளுக்கு வழிவகுக்கின்றன. இது பற்றி கூறப்படுகிறது:

"நல்ல செயல்கள் தெய்வீக நிலையை அளிக்கின்றன, தீய செயல்கள் நரக நிலைகளுக்கு கொண்டு செல்கின்றன, மற்றும் கலப்பு செயல்கள், தன்னிச்சையை சாராது, மனித பிறப்பை ஏற்படுத்துகின்றன."

ஆனால், யோகியின் செயல்கள் தடைசெய்யப்பட்டவைகளும் அல்ல; சுயநலத்திற்காகவும் செய்யப்படுவதில்லை. அவர்களின் செயல்கள், ஆசையற்ற [நிராசா] பண்புடன், வெள்ளையோ கருப்போ அல்லாதவையாக விளங்குகின்றன. இச்செயல்கள், மோக்ஷத்தை [விடுதலையை] மட்டுமே இலக்காகக் கொண்டு, மனம் சுத்தமாக [சித்த சுத்தியாக] இருந்து, பிழையற்ற விவேகத்தினால் [விவேக க்யாதியினால்] வழிநடத்தப்படுவதால் நிகழ்கின்றன.

இப்போது, விளைவு வெளிப்பாட்டிற்கு [விபாகத்திற்கு] காரணமாக எஞ்சி நிற்கும் கர்மவாசனைகளின் [ஆசயங்களின்] தொடர்பு விளக்கப்படுகிறது:

4.8: தத: தத் விபாக அனுகுணாநாம் ஏவ அபிவ்யக்தி: வாஸனாநாம் ॥ 8॥

4.8: அதன் பின், விளைவின் [விபாகத்தின்] வெளிப்பாட்டிற்கான தக்க சூழலில் அதற்கு ஏற்ப எஞ்சி நிற்கும் கர்மவாசனைகள் காரணமாக வெளிப்படும்.

விளக்கம்:

கர்மத்தின் [முன்னதாக விவரிக்கப்பட்ட] மூன்று வகைகளின் விளைவாக நிகழும் விளைவு வெளிப்பாட்டின் போது, அவற்றுடன் பொருந்தும் கர்மவாசனைகளே வெளிப்படும். அதற்கு முரணானவை வெளிப்படாது. இதுவே இதன் பொருள்.

உதாரணமாக, தெய்வீக நிலை பெற்றவனிடத்தில், தெய்வீக அனுபவங்களுடன் பொருந்தும் கர்மவாசனைகளே வெளிப்படும்; மனித அனுபவங்களுக்கான வாசனைகள் வெளிப்படாது. இது தெய்வீக அனுபவங்களுடன் முரணாக இருப்பதால் நிகழ்வதில்லை.

இப்போது ஒரு கேள்வி எழலாம்: ஆயிரக்கணக்கான தெய்வீக [சொர்க்கத்தில் வாழ்] பிறவிகள் இடைப்பட்டிருக்கும் போது, மனித அனுபவங்களுக்கான எஞ்சி நிற்கும் கர்மவாசனைகள் எப்படி மீண்டும் மனித பிறவியில் வெளிப்படும்? அதற்குப் பதிலாக:

4.9: ஜாதி தேஸ கால வ்யவஹிதாநாம் அபி ஆநந்தர்யம் ஸ்ம்ருதி ஸம்ஸ்காரயோ: ஏகரூபத்வாத் ॥ 9॥

4.9: பிறப்பு [ஜாதி], இடம் [தேசம்], காலம் [காலம்] ஆகியவற்றால் பிரிக்கப்பட்டிருந்தாலும், நினைவுக்கும் [ஸ்ம்ருதிக்கும்] எஞ்சி நிற்கும் கர்மவாசனைகளுக்கும் [சம்ஸ்காரங்களுக்கும்] இடையே ஒரே இயல்பின் காரணமாக தொடர்ச்சி நிலவுகிறது.

ஆதியற்ற லோக சம்சாரத்தில், ஒவ்வொரு பிறவியிலும் குறிப்பிட்ட அனுபவத்தால் சேர்க்கப்பட்ட கர்ம வாஸனைகள், பல்லாயிரக்கணக்கான பிறவிகள், சொர்க்கத்திலுள்ள நிலைகள், அல்லது யுகங்களின் இடைவெளியிலும் நீடிக்கின்றன. மற்றொரு பிறவியில் அத்தகைய கர்மம் [செயல்] மீண்டும் எழும்பும்போது, இந்த எஞ்சியுள்ள வாஸனைகளைத் தூண்டி வெளிப்படுத்துகிறது. இதற்கு காரணம் நினைவுகள் [ஸ்ம்ருதி] மற்றும் எஞ்சி நிற்கும் வாஸனைகள் [சம்ஸ்காரம்] ஒரே ஆதார இயல்பைக் கொண்டிருப்பதால்.

செயல், அறிவு, மற்றும் விருப்பு போன்ற பிற மனோவிருத்திகள் நுண்ணிய ரூபத்தில் எஞ்சி நிற்பதை சம்ஸ்காரங்கள் என அழைக்கின்றோம்.

செயலுக்கு தொடர்புடைய வாஸனைகள் [கிரியா சம்ஸ்காரம்] செயல்களாக வெளிப்படுகின்றன.

அறிவுடன் தொடர்புடைய வாஸனைகள் [ஞான சம்ஸ்காரம்] நினைவுகளாக வெளிப்படுகின்றன.

மற்ற வகை வாஸனைகள் அவற்றின் தனித்தன்மைக்கு ஏற்ப வெளிப்படுகின்றன.

நினைவும் [ஸ்ம்ருதியும்] வாஸனைகளும் [சம்ஸ்காரங்களும்] இயல்பில் வேறுபாடற்றவை. அவை அடிப்படையில் ஒரே தளத்தில் செயல்படுகின்றன. இதனால் ஒரே வகையான [சஜாதீய] பிறப்புக்குள் வந்தவைகளுக்கு இடையே காரண பலன் தொடர்ச்சி [அநந்தர்யம்] உறுதியாகின்றது. ஆனால் வெவ்வேறு வகையான [விஜாதீய] பிறப்புக்குள் வந்த வாஸனைகளுக்கிடையே இத்தொடர்ச்சி இருக்காது.

காலம், இடம், அல்லது பிறப்பு போன்ற இடைவெளிகளுக்கு வாஸனைகளின் காரண சக்தியைத் தடுக்கும் ஆற்றல் இல்லை. ஒருக்கால் இந்த இடைவெளிகள் காரணமாக வாஸனைகள் மாறுபட்ட பலன்களை அளிக்கக்கூடும் என்றால், அது "அனுபவிக்காத விஷயங்களையும் நினைவுபடுத்தும்" அபத்தத்தை உருவாக்கும். இது ஏற்கப்பட்ட நியாயத்திற்கு முரணானது.

ஆனால், முந்தைய பிறவிகளின் எஞ்சி நிற்கும் வாஸனைகள் இல்லை என்று கூறும் லோகாயதரின் [சார்வாக மதத்தினரின்] கருத்துக்கு பதிலளிக்க, நூல் விளக்குகிறது:

4.10: தாஸாம் அநாதித்வம் ச ஆஸிஷோ நித்யத்வாத் ॥ 10॥

4.10: கர்ம வாஸனைகள் ஆதியற்றவை மற்றும் நிரந்தர வாழ்வை விரும்பும் ஸ்வபாவத்தின் காரணமாக எழுகின்றன.

வாஸனைகள் என்பது தொடர்ச்சியாகவும், மேலும் ஆதியற்றதாகவும் [அநாதியாகவும்] உள்ளது. இதற்குக் காரணம், மரணம் எப்போதும் நேரலாம் என தெரிந்திருந்தாலும் கூட, தொடர்ந்து வாழ்ந்து கொண்டிருப்பதற்கான நிலைத்த விருப்பம் ('நான் எப்போதும் உயிருடன் இருக்க வேண்டும்'). இது அனைத்து ஜீவராசிகளிடமும் பொதுவாக எப்போதும் இருக்கும் இயல்பு.

ஒரு கேள்வி எழுகிறது: கர்மவாஸனைகள் ஆதியற்றவை என்றால், அவற்றை எவ்வாறு நிவர்த்தி செய்ய முடியும்? இதற்கு நூல் விளக்குகிறது:

4.11: ஹேது பல ஆஸ்ரய ஆலம்பநை: ஸம்க்ருஹீதத்வாத் ஏஷாம் அபாவே தத் அபாவ: ॥ 11॥

4.11: கர்மவாஸனைகளின் காரணங்கள், விளைவுகள், ஆதாரம் மற்றும் சார்புடைய விஷயங்கள் ஆகியவற்றை நீக்கும் போது, கர்மவாஸனைகள் நிவர்த்தியாகின்றன. ஏனெனில் அவை இவற்றால் இயங்குகின்றன.

கர்மவாஸனைகள் புருஷன் [ஆத்மா] போல நித்தியமல்ல; அவை வெறும் விளைவுகள் ஆகும், தொடர் ஓட்டத்தின் காரணமாக ஆதியற்றவையாகத் தோன்றுகின்றன. எனவே, அவற்றின் காரணங்களை ஒழிப்பதன் மூலம் அவற்றை நிவர்த்தி செய்ய முடியும்.

முந்தைய கர்மவாஸனைகள் அவித்யையின் [அறியாமையின்] சேர்க்கை, அவித்யா அஸ்மிதாவிற்குக் [அஹங்காரத்திற்கு] காரணம். அஹங்காரம் ‘நான் மனிதன்,’ ‘இது என்னுடையது,’ ‘இது விரும்பத்தக்கது அல்லது வெறுப்புக்குரியது’ போன்ற மோக மயக்கத்திற்குக் காரணமாகும். இந்த மோக மயக்கங்கள் விருப்பம் [ராகம்] மற்றும் வெறுப்பு [த்வேஷம்] ஆகியவற்றை உருவாக்குகின்றன. இது மற்றவர்களுக்கு தீங்கு செய்யும் அல்லது ஆதரவான செயல்களாக வெளிப்படுகிறது, அவை தர்மத்தையும் அதர்மத்தையும் உருவாக்குகின்றன. தர்மமும் அதர்மமும் அனுபவங்களை ஏற்படுத்தும், அவை திரும்ப வாஸனைகளை உருவாக்குகின்றன. இந்த சுழற்சியில் இருந்து இவ்விதமான வெவ்வேறு நிலைகள் உருவாகின்றன.

இந்த சுழற்சியில், கிளேசங்களும் செயல்களும் கர்மவாஸனைகளின் காரணமாகின்றன; பிறவி, ஆயுள் மற்றும் அனுபவங்கள் அவற்றின் விளைவுகள் ஆகின்றன. மனம் ஆதாரமாகவும், ஒலி போன்ற விஷயங்கள் சார்புடைய விஷயங்களாகவும் இருக்கின்றன.

இந்த காரணங்கள், விளைவுகள், ஆதாரம் மற்றும் சார்புடைய விஷயங்களின் ஆதரவில் வாஸனைகள் நிலைத்திருக்கின்றன. ஆனால், அஷ்டாங்க யோகத்தினை பக்தியுடன் செய்யும் தொடர்ச்சியான முறையானப் பயிற்சியில், உருவாகும் பிழையற்ற விவேக க்யாதி [ஆத்ம அனாத்மா பகுக்கும் அறிவு] வளர்க்கப்பட்டால், இந்த ஆதாரங்களை ஒழிக்க முடியும். அப்போது கர்மவாஸனைகளும் நிவர்த்தியாகின்றன. இதுவே இங்குள்ள கருத்தாகும்.

ஒரு எதிர்வாதம் எழுகிறது: "கர்ம வாஸனைகள் நிவர்த்தியாகின்றனவென்று நாம் ஏற்றுக்கொள்வோம். ஆனால் அவற்றின் தோற்றம் என்ன? புதியதாக உண்டாவதா? அல்லது ஏற்கனவே உள்ளதிலிருந்து தோன்றுமா?" இது புதியதாக உண்டாகும் என்று கூற முடியாது, ஏனெனில் அது இயலாதது—முயல் கொம்பு போன்ற ஏதோ ஒன்று இல்லாமல் இருந்து, புதியதாக உருவாக முடியாது. அது ஏற்கனவே உள்ளதிலிருந்து தோன்றும் என்றும் சொல்ல முடியாது, ஏனெனில் சித் சக்தி எப்போதும் நித்தியமானதால் அது மீண்டும் புதிதாக தோன்ற முடியாது.

இவ்வாதத்தை நிராகரிக்க, "தோற்றம்" என்ற சொல் முன்பே உட்பொதிந்து உள்ளதின் வெளிப்பாட்டினையே குறிக்கிறது என்பதைப் பற்றி விளக்குவதற்காக கூறப்படுகிறது:

4.12: அதீத அநாகதம் ஸ்வரூபத: அஸ்தி அத்வ பேதாத் தர்மாணாம் ॥ 12॥

4.12: தத்தம் குணங்களினைப் பொறுத்து, கடந்த காலமும் எதிர்காலமும் கால வரிசையில் மாறுபட்ட வெவ்வேறு கட்டங்களில், மூல ரூபத்தில் உட்பொதிந்து உள்ளன.

கடந்த கால மற்றும் எதிர்கால குணங்களின் தொகுப்புகள் அவற்றின் ஆதார தளத்தில் சாத்திய வடிவில் உட்பொதிந்து உள்ளன. எனவே, "தோற்றம்" என்று சொல்லப்படுவது, இந்த உட்பொதிந்துள்ள சாத்தியக்கூறுகள் வெளிப்படுவதைக் குறிக்கிறது; இதனை, அவற்றின் தோற்றம் என்று வழக்கில் கூறப்படுகின்றது.

மற்றுமொரு எதிர்வாத கேள்வி எழுகிறது: கர்ம வாஸனைகள் தொடர்ந்து இருக்கும் போது உண்மையான அறிவினை அடைவது பயனற்றதல்லவா?

பதில்: கால கட்டங்களின் [கடந்த காலம், எதிர்கால கட்டங்களின்] வேறுபாட்டினால், உண்மையான அறிவு பயனற்றதில்லை.

தற்போதைய காலத்தில், துக்க வாஸனைகள் போன்றவை மனதைப் பாதிக்கின்றன, இதனால் அது தான் நடத்துவிக்கும் செயல்திறனுடன் இருக்கிறது, எண்ணற்ற மாற்றங்களை அனுபவிக்கிறது, மற்றும் அனுபவத்திற்கு பொருளாகிறது. இது பந்தமாகும்.

ஆனால் உண்மையான அறிவு [தத்வ ஞானம்] எழுந்தவுடன், மனம் தான் நடத்துவிக்கும் செயல்திறனற்றதாகி, கடந்த காலத்துடன் ஒன்றுகிறது. ஏற்கனவே விளைவுதரத் தொடங்கிய வாஸனைகள் அவற்றின் நிறைவு அடையும் வரை நிகழ வாய்ப்புண்டு. ஆயினும் அவை புது மோகமயக்கங்களை ஏற்படுத்துவதில்லை. ஏனெனில் செய்யவேண்டிய தேவையான மனித முயற்சி நிறைவேறி மெய்யறிவு பெற்றுவிட்டதனால், அத்தகைய மோகமயக்கங்களின் விதை அவற்றினால் அழிக்கப்பட்டு விட்டது.

"மேலே சொன்ன மூல ரூபம் [ஸ்வரூபம்] என்றால் என்ன?" இதற்குப் பதில் கூறப்படுகிறது:

4.13: தே வ்யக்த சூக்ஷ்மா குண ஆத்மாந: ॥ 13॥

4.13: அவை [ஸ்வரூபங்கள்] வெளிப்படையானவையாக அல்லது சூக்ஷ்மமானவையாகவும், [சத்துவம், ரஜஸ், தமஸ்] குணங்களால் ஆனவையாகவும் இருக்கின்றன.

வெளிப்படையானது [வ்யக்தம்]: நிகழ் காலத்தில் உள்ள குணங்களை குறிக்கிறது.

சூக்ஷ்மமானது [சூக்ஷ்மம்]: கடந்த காலத்திலும் எதிர்காலத்திலும் உள்ள குணங்களை குறிக்கிறது.

பிரபஞ்சத்தில் முதலில் தோன்றிய மகத் தத்துவம் முதல் ஒரு பானை போன்ற குறிப்பிட்ட பொருள் வரை உள்ள அனைத்தின் ஸ்வரூபங்களும், சத்துவம், ரஜஸ், தமஸ் ஆகியவற்றால் ஆனவையே. காரணம், இம்முக்குணங்களும் அனைத்துப் பொருட்களின் இயல்பிலேயே அடங்கியுள்ளன.

"மகத்தும் மற்றவைகளும் மூன்று குணங்களின் பரிணாமங்களாகக் கருதினால், அவற்றின் தனித்தன்மை ஒருமைக்கு [ஏகத்வத்திற்கு] குந்தகம் ஏற்படாதா?" என்ற கேள்வி எழுகிறது. இதற்கு விளக்கம் கூறப்படுகிறது:

4.14: பரிணாம ஏகத்வாத் வஸ்து தத்வம் ॥ 14॥

4.14: பரிணாமங்களின் தனித்தன்மையான [பிரத்தியேகமான] ஒற்றுமையின் காரணமாக, பொருளின் சாரம் தனித்துவ ஒருமையைப் பெறுகின்றது.

பல கூறுகள் ஒன்றிணைந்து ஒரு பரிணாமத்தை உண்டாக்குவது காணப்படுகிறது. உதாரணமாக, எண்ணெய், திரி, தீ ஆகியவை ஒன்றிணைந்து பரிணாமவொற்றுமையில் ஒரு விளக்கினை உண்டாக்குகின்றன.

மற்றொரு வகையில், மண் [பானை ஆவது], பொன் [ஆபரணமாவது], பால் [தயிராவது] போன்றவற்றின் பரிணாமத்தில் ஒருமை, பகுதி முழுமை தொடர்பைப் பகிர்ந்துகொள்வதில்லை என்பதனால் மட்டுமே ஏற்படுகிறது என்று வாதிக்கக்கூடாது.

குணங்களைப் பொறுத்தவரையில், பகுதி முழுமை தொடர்பின் காரணமாக, அவற்றின் பரிணாமவொற்றுமை இருக்கின்றன. அதனால் மகத் போன்ற பொருளின் சாரம் [தத்துவம்] தனித்துவ ஒருமை பெறுகின்றன.

ஆனால், எல்லாமே கணநிலையான, மன அடிப்படையிலானதுதான்; வெளிப்பொருள் எதுவும் இல்லை என்று பௌத்தர் முன்வைக்கும் கருத்தினை மறுத்து இங்கு கூறப்படுகிறது:

4.15: வஸ்து ஸாம்யே அபி சித்த பேதாத் தயோ: விபக்த: பந்தா: ॥ 15॥

4.15: வெளிப்பொருள் ஒரே மாதிரியானதாக இருந்தாலும், மனத்தினுடைய கருத்து வேறுபாடுகளால், இரண்டின் [மனம் மற்றும் பொருள்] பாதைகள் வேறுபட்டதாக இருக்கும்.

ஒரே வெளிப்பொருள் இருந்தபோதிலும், தனிப்பட்ட மனக் கருத்து வேறுபாடுகளால், மனம் மற்றும் பொருளின் பாதைகள் வேறுபடுகின்றன. உதாரணமாக, ஒரு பெண்மணியைப் பார்த்த பலரின் மனோநிலைக்கு ஏற்ப, அதே பெண் தனது கணவருக்கு இன்பத்தையும், அவளது சக மனைவிக்கு துக்கத்தையும், அவளை அடைய முடியாத விருப்பமுள்ள ஒருவருக்கு மயக்கம் மற்றும் மனவருத்தத்தையும், பற்றின்மையைப் பூண்ட ஒருவருக்கு எந்த உணர்வும் ஏற்படுத்தாமல் இருப்பதையும் உருவாக்குகிறாள்.

அவர்களில் ஒவ்வொருவரும், "நீங்கள் பார்த்த பெண்ணையே நானும் பார்த்தேன்" என்று உரைப்பது, வெளிப்பொருள் ஒரே பொருளாகவே உள்ளதாகவும், மனக் கருத்துக்கள் வேறுபடுவதாகவும் தெளிவாகின்றது.

ஆகையால், அனைத்தும் மன அடிப்படையிலானது அல்ல; மாறாக, அது மூன்று குணங்களின் பரிணாமமாகவே உள்ளது.

"ஒரு பொருள் மனத்திலிருந்து வேறுபட்டதாக இருப்பு உடையதென்று ஏற்றுக்கொள்வோம், ஆனால் அது மனத்தின் அறிவுணர்வினைச் [விஞ்ஞானத்தினை] சார்ந்து தான் இருக்கிறது என்று கூறப்படுகிறது". அதற்கு பதிலளிக்கப்படுகிறது:

4.16: ந ச ஏக சித்த தந்த்ரம் வஸ்து தத் அப்ரமாணகம் ததா கிம் ஸ்யாத்? ॥ 16॥

4.16: ஒரு பொருள் ஒரு தனி மனத்தின் மீது சார்ந்திருக்காது. அது அவ்வாறு இருந்தால், அந்த மனம் அதை உறுதிசெய்யாத போது, அப்பொருளின் இருப்பு என்ன ஆகும்?

உதாரணமாக, ஒரு பானையை ஒரே ஒரு மனம் மட்டும் தான் உணர்ந்து உறுதிசெய்வதாயிருந்தால், அந்த மனம் வேறு எதையாவது (உதாரணம்: துணியை) நோக்கிச் செல்கின்றபோது, பானை தன் இருப்பை இல்லாமலாக்கிக் கொள்ளுமா? அப்படி சாத்தியம் இல்லை.

இந்தக் கருத்து மேலும் மற்றொரு விதத்தில் நிராகரிக்கப்படுகிறது. மனம் மீண்டும் பானையைப் பின்னர் காணும் போது, "இது முந்தைய பானையே" என்று தவறாமல் அங்கீகரிக்கிறது, இது அந்தப் பொருளின் நிலைத்தன்மையை உறுதிசெய்கிறது. மேலும், ஒரு மனம் திசைதிருப்பப்பட்டாலும், அதே பொருளை மற்றொரு மனம் உணர முடியும்.

ஆகையால், ஒரு பொருள் ஒரு தனி மனத்தின் மீது சார்ந்திருக்காது, மாறாக அது மனத்திலிருந்து வேறாக சுயாதீனமாகவும் தன்னிச்சையாகவும் நிலைத்திருக்கிறது என்பதும் உறுதிசெய்யப்படுகிறது.

மனத்தின் எங்கும் பரவும் தன்மையாலும் அது அகங்கார உணர்வுடன் இணைந்திருப்பதாலும், மனம் எப்போதும் அனைத்தையும் அறிவதாகவே இருக்கும் அல்லவா என இவ்வாறு வாதிக்கப்படலாம். இக்கருத்தைத் தெளிவிப்பதற்காக சொல்லப்படுகிறது:

4.17: தத் உபராக ஆபேக்ஷத்வாத் சித்தஸ்ய வஸ்து ஞாத அக்ஞாதம் ॥ 17॥

4.17: ஒரு பொருள் மனத்தால் அறியப்படுவதும் அறியப்படாததும் அந்த மனத்தின் தனித்துவ குண அமைப்பு நிறசாயலைப் [உபராகத்தை] பொறுத்து அமைகிறது.

ஒரு பொருள் மனத்தால் அறியப்படுவது அல்லது அறியப்படாதது, அந்த மனத்தில் அப்பொருள் ஏற்படுத்தும் மாற்றம் அல்லது நிறசாயலின் [தாக்கத்தின்] அடிப்படையிலே அமையும். மனம் எங்கும் பரவும் தன்மை உடையதானாலும், அது உடலுடன் இணைந்து செயல்படும்போது மட்டுமே ஒரு பொருளை உணர்கிறது. புலனுணர்வு உறுப்புகளின் வழியாக, மனம் ஒரு பொருளால் தாக்கம் பெறுகிறது; அப்போது அந்தப் பொருள் அறியப்படுகிறது. மனத்தை பாதிக்காத பொருட்கள் அறியப்படாதவையாகவே இருக்கும்.

இவ்விளக்கம் மனம் பரிணாமத்திற்குரியதானது என்பதற்கான திரிபுத்திறனைக் காட்டுகிறது, ஏனெனில் அது அறிந்தது மற்றும் அறியப்படாதது போன்ற நிலைகளுக்கு இடையே மாறுகிறது. இது கேட்டல், பார்த்தல் போன்ற புலனுணர்வு உறுப்புகளின் செயல்பாடுகளுடன் ஒப்பிடக்கூடியது. இதுவே இங்கே குறிப்பிடப்படும் நோக்கம்.

"முன்சொன்னது போல, புருஷனும் [சுத்தசித்தான ஆத்மாவும்] மாற்றத்திற்குரியதாகவே ஏற்றுக்கொள்ளப்பட முடியாதா?" என ஒருவர் வாதிக்கலாம். அதற்கு விளக்கப்படுகிறது:

4.18: ஸதா ஞாதா: சித்த வ்ருத்தய: தத் ப்ரபோ: புருஷஸ்ய அபரிணாமாத் ॥ 18॥

4.18: மனத்தின் செயல்பாடுகள் எப்போதும் புருஷனால் [ஆத்மாவால்] அறியப்படும்; ஏனெனில், புருஷன் மாற்றமற்றவன் மற்றும் அவற்றின் அதிபதி.

ஆத்மா [புருஷன்] மாற்றமற்றது; ஏனெனில், அது எப்போதும் அறிவு சுயரூபமாக உள்ளது. மனம் என்றால் நிலையான மாற்றங்களுக்கு உட்பட்டது, ஆனால் ஆத்மா எப்போதும் நிலைத்த நிலையிலேயே இருக்கும்.

ஆத்மா மாற்றத்திற்குரியதாக இருந்தால், மனத்தின் செயல்பாடுகளை எப்போதும் அறிய முடியாது, ஏனெனில் மாற்றம் உள்ளது என்றால் அதில் இடைமறித்து தடைகள் ஏற்பட வாய்ப்பு உண்டு. எனவே, நிலைமாறாமல் எப்போதும் அறிந்தவராக இருக்கின்ற காரணத்தால், ஆத்மா [புருஷன்] மாற்றமற்றது என உறுதி செய்யப்படுகிறது.

"இப்போது மனம் க்ஷணிகமானதாக இருந்தாலும், அது தானே தன்னை மற்றும் வெளிப் பொருட்களை ஒளியூட்டக் கூடியதாக இருக்கட்டுமே? இதனால் புருஷனின் [ஆத்மாவின்] தேவை என்ன?" என்ற வாதத்திற்குப் பதில் சொல்லப்படுகிறது:

4.19: ந தத் ஸ்வபாஸம் த்ருஸ்யத்வாத் ॥ 19॥

4.19: மனம் தானே தன்னை ஒளியூட்டுபவையாக ஆகமுடியாது; ஏனெனில் அது ஒரு அறியப்படு பொருளாகும்.

ஒருவர் "இந்த குடம் இப்படிப் பட்ட வடிவத்தில் உள்ளது" என்று சொல்வதுபோலவே, "நான் மகிழ்ச்சியாக இருக்கிறேன்," "நான் கோபமடைகிறேன்," அல்லது "என் மனம் அமைதியாக உள்ளது" என்று சொல்வர். மனம் அறியப்படு பொருளாக இருப்பதால், அது தானே தன்னை ஒளியூட்டும் அல்லது வெளிப்படுத்தும் இயல்புடையதாக இருக்க முடியாது.

மாறாக, மனத்திலிருந்து வேறான ஒரு அறிபவர் [புருஷன் - ஆத்மா] இருக்கிறார்; அவர் க்ஷணிகனாக இல்லை. மனத்திற்கு சாட்சியாக "நான் [ஆத்மாவாகிய] அவன்" (ஸோஹம்) என்ற ஸ்ம்ருதியுடன் தொடர்ந்து புருஷன் அறிபவராக இருந்துகொண்டுள்ளார். எனவே, இது இங்கு விளக்கமாக சொல்லப்பட்டுள்ளது.

மேலும்,

4.20: ஏக ஸமயே ச உபய அநவதாரணம் ॥ 20॥

4.20: ஒரே சமயத்தில், மனம் தன்னையும் வெளிப் பொருளையும் அறிய முடியாது.

மனம் தன்னையும் வெளியுறவுப் பொருளையும் ஒளியூட்டக்கூடியதாக இருந்தால், மனம் ஒரே நேரத்தில் ஒளியூட்டுபவனுமாகவும் ஒளியூட்டப்படுபவனுமாகவும் இருக்கும். [ஆனால், ஒளியூட்டப்படுபவனே ஒளியூட்டுபவனாகச் செயல்பட முடியாது; இது முரண்பாடாகும்.] மேலும், மனம் மற்றும் பொருளுக்கு இடையிலான காரண காரிய உறவினால், மனம் கிரகிக்கும் தருணத்தில் பொருள் மனம் கிரகித்த அதே தருணத்தில் நிலைத்திருக்க இருக்க முடியாது; பொருளின் இருப்பின்போது எல்லாம் மனமும் இருக்க முடியாது. எனவே, மனமும் பொருளும் ஒரே நேரத்தில் அனுபவிக்கப்பட முடியாது.

அதனால், மனத்தையும் அதன் பொருட்களையும் உண்மையாக ஒளியூட்டுவது புருஷன் மட்டுமே. மனம், ஒளியூட்டப்படும் [தன்மை உடையது] என்பதால், தன்னையே அது ஒளியூட்ட முடியாது. இதுவே இங்கு கூறப்பட்ட கருத்து.

சரி, மனம் [சித்தம்] தன்னையே ஒளியூட்டும் எனக் கூறப்படக்கூடாது; மற்றொரு மனத்தால் அது ஒளியூட்டப்படட்டுமே. இதனால், புருஷனின் [ஆத்மாவின்] தேவை என்ன? இதற்கு விளக்கம்:

4.21: சித்த அந்தர த்ருஸ்யத்வே புத்தி புத்தே: அதி ப்ரஸங்க: ஸ்ம்ருதி ஸங்கர: ச ॥ 21॥

4.21: ஒரு மனம் மற்றொரு மனத்தால் ஒளியூட்டப்படும் எனக் கூறப்பட்டால், அது முடிவில்லா பின்தொடர்ச்சிக்கும், நினைவுகளின் குழப்பத்திற்கும் வழிவகுக்கும்.

மனம் வெளிப்பொருள்களை, உதாரணமாக நீலத்தை உணர்கிறது எனில், அந்த மனத்தை மற்றொரு மனம் ஒளியூட்டும் எனக் கூறப்படும் அந்நிலையில், அந்த மற்றுமொரு மனமும் அறிவாற்றலுடையதாக இருப்பதால், அதை ஒளியூட்ட வேறொரு மனம் தேவைப்படும். இவ்வாறு, மனங்கள் தொடர்ச்சியாக ஒன்றுக்கொன்று ஒளியூட்ட வேண்டி முடிவில்லா பின்தொடர்ச்சி ஏற்படும்.

மேலும், எண்ணற்ற மனங்கள் இருந்தால், ஒவ்வொரு மனமும் தனித்தனி நினைவுகளை உருவாக்குவதால், எண்ணற்ற நினைவுகளின் குழப்பமும் ஏற்படும்.

ஆகவே, மனம் மற்றொரு மனத்தால் ஒளியூட்டப்படுவதில்லை. மாறாக, மனம் புருஷனின் சித்சக்தியால் ஒளியூட்டப்படுகிறது என்பது உறுதியாகிறது.

"மாறாததும் நித்தியமும் சாக்ஷீயுமான சித் சக்தி, எந்த விதமான செயல் மூலமாகவும் மனத்துடன் [சித்தத்துடன்] இணைவதற்கு இயலாது எனில், அது மனத்தை எவ்வாறு ஒளியூட்டும்?" எனக் கேட்கப்படலாம்.

4.22: சிதே: அப்ரதிஸங்க்ரமாயா: தத் ஆகாரதா ஆபத்தௌ ஸ்வ புத்தி ஸம்வேதநம் ॥ 22॥

4.22: தனது இயல்பில் பரிணமிக்காததும் மாறாததுமானதும் சாக்ஷீயுமான சித் சக்தி, மனத்தில் பிரதிபலிப்பதன் மூலம், மனம் அந்த சாக்ஷியின் தன்மையைப் பிரதிபலிக்கிறது. இந்த பிரதிபலிப்பு மூலமாக புத்தி சுய அறிவுணர்வை அனுபவிக்க முடிகிறது.

புத்தி தனது மாறுபடும் தன்மையால், குடம் போன்ற வெளிப்பொருள்களுடன் செயல் மூலமாக தொடர்பு கொள்ளும். ஆனால் சாக்ஷியாயுள்ள சித் சக்தி, மாறாத தன்மையால் புத்தியுடன் நேரடி செயல் மூலமான தொடர்பை ஏற்படுத்தாது.

அதற்குப் பதிலாக, சித் சக்தி புத்தியில் பிரதிபலிக்கிறது. இது, நீரில் சூரியன் பிரதிபலிப்பதைப் போன்றது. இந்த பிரதிபலிப்பு ஏற்படும் போது, புத்தி சாக்ஷியைப்போல, தானே ஒளிர்வதைப் போல தோற்றமளிக்கிறது. [உதாரணமாக, நீரில் பிரதிபலிக்கும் சூரிய ஒளியினால், அந்த நீர்ப்பரப்பே ஒளிர்வதாகத் தோன்றுவது போல].

இந்த பிரதிபலிப்பு மூலமாக, புத்தி தானே சுயமாக அறிவதாக உணருகிறது. இதன் மூலம், சித்சக்தியின் “நிழல்” அல்லது பிரதிபலிப்பான சித்தம் தானே ஒளிர்வதாகத் தோன்றுகிறது என்ற இவ்விளக்கம் குற்றமற்றது.

"சிலர் மனம் தான் சித் [சித்சக்தி] எனப் பிழையாகக் கருதுவது எப்படி?" என்ற கேள்விக்கு, அவர்களின் பிழைபார்வையின் மூலக் காரணம் விளக்கப்படுகிறது:

4.23: த்ரஷ்ட்ரு த்ருஸ்ய உபரக்தம் சித்தம் ஸர்வார்தம் ॥ 23॥

4.23: மனம், காண்பவராலும் [சித்தாலும்] காணப்படுபவற்றாலும் [விஷயங்களாலும்] பாதிக்கப்படுவதால், எல்லா வடிவங்களையும் ஏற்கக்கூடியது.

அனுபவத்திற்கும் அறிவதற்கும் உட்பட்ட, காண்பவரின் [ஸாக்ஷியின்] இயல்பானவையோ அல்லது காணப்படு பொருட்களின் [த்ருஷ்யத்தின்] இயல்பானவையோ, உள்ளவைகள் எல்லாம் மனதின் மீது பிரதிபலிக்கின்றன. அதனால் மனம் எல்லாவற்றையும் ஏற்கும் குணத்தையடைகிறது.

ஒளிரும் சித்தின் நெருங்கிய அருகாமையினால், மனம் சுயமாக ஒளிர்வதுபோல தோன்றுகிறது. சாட்சியாக காணும் சித்தினால் [புருஷனால்] பாதிக்கப்பட்டு, மனம் காண்பவனின் குணங்களை ஏற்று, தானே காண்பது போல தோற்றமளிக்கிறது. அதே நேரத்தில், இந்திரியங்களின் வழியாக, அது காணப்படுவனவற்றின் [த்ருஷ்யத்தின்] குணங்களால் பாதிக்கப்பட்டு, காணப்படுவனவற்றின் வடிவங்களை ஏற்கின்றது.

எனவே, சுகம், துக்கம் போன்ற மாறுபாடுகளால் தாக்கமுறும் மனம், ஒலி போன்ற வெளிப்பொருள்களின் வடிவங்களை ஏற்று, அனுபவத்திற்கு வழிவகுக்கிறது. சித்சக்தியின் ஒளியால் பிரதிபலிக்கப்படுவதால், மனத்திற்கு சுயத்தின் தன்மை தவறாக அளிக்கப்படுகிறது. இதனால் பௌத்த மதத்தினர் சிலர் மனதையே சுயம் எனக் கருதுகிறார்கள். ஆனால் இது உண்மை அல்ல.

விவேகத்தை உடையவருக்கு, மனம் அனுபவத்தின் பொருளாக மட்டுமே விளங்கும், அனுபவிப்பவனாக அல்ல. எனவே, புருஷன் மனத்திலிருந்து வேறுபட்டவன் என அறியப்பட வேண்டும்.

ஆகையால், மனத்திலிருந்து வேறுபட்ட அனுபவிப்பவன் இருக்கின்றான்; இது குறிப்பிடப்படுகிறது:

4.24: தத் அஸங்க்யேய வாஸநா:பிச் சித்ரம் அபி பரார்த்தம் ஸம்ஹத்திய காரித்வாத் ॥ 24॥

4.24: மனம் எண்ணற்ற வாசனைகளால் மாறுபட்டு விளங்கினாலும், அது மற்றொன்றின் பயனுக்காகவே உள்ளது, ஏனெனில் அது உடல் மற்றும் புலன்களுடன் கூட்டாகச் சேர்ந்து ஒரு கருவியாக செயல்படுகிறது.

மனது [கிளேசங்கள், கர்மங்கள், அவற்றின் பலன்கள் மூலம் தோன்றும்] எண்ணற்ற வாசனைகளால் பாதிக்கப்படுவதால், அது அனுபவங்களின் [சுகம், துக்கம் மற்றும் பிறவற்றின்] ஆதாரமாக தோன்றும். ஆனாலும், அது மற்றொன்றின், அதாவது எந்த விதமான நிபந்தனைகளுமற்ற சித்சக்தியான புருஷனின் [ஆத்மாவின்], பயனுக்காகவே உள்ளது. மனமானது புருஷன் அனுபவம் [போகம்] மற்றும் முக்தி [அபவர்க்கம்] அடைவதற்காக மட்டுமே கருவியாக உள்ளது.

ஏனெனில், மனமானது உடல், புலன்கள் மற்றும் பிற இணைவான தகைமைகளுடன் கூட்டாகச் செயல்படுவதால், [சுகம், துக்கம் போன்ற] அனுபவங்களை உருவாக்குகிறது. எந்தச் செயல்பாடும் பல செயலாளிகளை இணைத்து ஒரு முடிவைக் கொடுக்கிறதோ, அது மற்றொருவரின் பயனுக்காகவே உள்ளது. உதாரணமாக, ஒரு வீடு, [அதன் கட்டமைப்பிற்கு தேவையான சுண்ணாம்பு, கல், செங்கல், மண்ணை போன்றவை, கட்டிட வேலையாட்களுடன் இணைந்து செயல்பட்டு] தேவதத்தன் என்கிற அந்த வீட்டின் உரிமையாளருக்காக சேவை செய்கிறது; அதுபோல, மனமும் அதன் துணைகளுடன் கூட்டாக செயல்படுகிறது.

ஆகையால், மனத்திலிருந்து வேறுபட்ட ஒருவன்—புருஷன் [சித்சக்தி] என்னும் உண்மையான அனுபவிப்பவன் இருக்கிறான் என்பது நிரூபிக்கப்படுகிறது.

மனம் ஆத்மாவிற்கு கருவியாக செயல்படும்தன்மை பற்றிய உரையை முடித்து, ஏகாந்தமான விடுதலையை [கைவல்யத்தை] விவரிக்கவும், அதற்குத் தகுதியான ஆர்வமுள்ளவரின் பண்புகளை அடையாளம் காணவும் இப்போது நூல் தொடர்கிறது:

4.25: விசேஷ தர்ஸிந: ஆத்ம பாவ பாவநா விநிவ்ருத்தி: ॥ 25॥

4.25: புத்தியுடன் [அறிவுக் கருவியுடன்] சித்தின் [பேருணர்வின்] வேறுபாட்டை தெளிவாகப் பார்ப்பவருக்கு, சித்தின் தத்துவத்தை ஆராயும் அவசியம் நீங்குகிறது.

"நான் புத்தி [அறிவுக் கருவி] அல்ல, ஆனால் தூய சித்சக்தி [புருஷன்]" என்று தெளிவாகப் பார்ப்பவன் [விவேகியானவன்] இத்தகைய உண்மையை உணர்ந்த பிறகு, சித் [ஆன்மா] குறித்து மேலும் ஆராய்வதற்கோ அல்லது அதன் தத்துவ விளக்கத்தைப் பற்றி அறிய ஆர்வமோ மெல்ல நீங்குகிறது. காரணம் என்னவெனில், மெய்யறிவைப் பூரணமாகப் பெற்றபின் அதைப் பற்றிய ஆராய்ச்சியோ அல்லது மேலும் விளக்கம் அறிய விருப்பமோ தேவையற்றதாக மாறுகிறது.

இத்தகைய உண்மையறிவு நாட்டம் அவனை வந்தடைவது, அவன் முந்தைய பிறவிகளில் செய்த புண்ணிய கர்மங்கள் பயனே; அது இப்பிறவியில் முழு வளர்ச்சியடைந்து முக்தியடைய தகுதியுடையவனாய் ஆக்குகின்றது. இதுவே இக்குறிப்பின் உட்பொருள்.

ஆனாலும், இறுதித் தத்துவத்தை அறிய உள்ளார்ந்த விருப்பம் தோன்றிய பின்பு, பார்ப்பவர் [திருஷ்டா], பார்க்கப்படுபொருள் [த்ருஷ்யம்] ஆகிய இரண்டின் வேறுபாட்டைத் தெளிவாக உணர்ந்த பின்பு மனத்தின் நிலை என்னவாக இருக்கும்? இந்த கேள்விக்கு அடுத்த சூத்திரம் விடை தருகிறது.

4.26: ததா விவேக நிம்நம் கைவல்ய ப்ராக் பாரம் சித்தம் ॥ 26॥

4.26: அப்போது, மனம் விவேகத்தினை ஆதாரமாகக் கொண்டு முக்தியின் பக்கம் ஆழ்கின்றது.

முந்தைய நிலையில், புத்தியை [அறிவைக் கருவியை] சித்தாக [ஆன்மாவாக] தவறாகப் புரிந்ததால் ஏற்பட்ட மாயையால், மனம் லோகாயதமான பொருட்களின் பக்கம் ஈர்க்கப்பட்டு, பந்தத்தில் அமிழ்ந்திருந்தது.

ஆனால் இப்போது, மாயையிலிருந்து விடுபட்ட யோகிக்கு, மனம் பார்ப்பவரையும் பார்க்கப்படுபொருளையும் வேறுபடுத்தும் பிழையற்ற விவேகத்தின் மீது பூரணமாக மையம் கொள்ளுகிறது. மனம் முழுமையாக முக்தியை நோக்கி திசை திரும்பி, முக்தியின் [கைவல்யத்தின்] பலனை அடைவதே லட்சியமாகக் கொள்கின்றது.

இது இவ்வாறாக இருப்பினும், ஒரு யோகிக்கு கவனச் சிதறல்கள் [வ்யுத்தான ப்ரத்யயா] எவ்வாறு தோன்றுகின்றன? இந்த சூத்திரம் விளக்குகிறது:

4.27: தத் சித்ரேஷு ப்ரத்யய அந்தராணி ஸம்ஸ்காரேப்ய: ॥ 27॥

4.27: வேறுபட்ட எதிர்மறை எண்ணங்கள், விவேகத்தின் இடைவெளிகளில் சஞ்சித கர்மவாசனைகளால் தோன்றுகின்றன.

விவேகத்தை நோக்கி முழுமையாக மனதைக் கொண்டு செல்கின்றவருக்கு, ஏற்கனவே ஒவ்வொரு தருணத்திலும் மங்கி அழிக்கப்பட்டுவரும் கவனச் சிதறலுக்கான கர்மவாசனைகள் [வ்யுத்தான வாசனைகள்], தொடர்ச்சியான விவேக க்யாதியின் இடைவெளிகளின் போது வெளிப்படுகின்றன. இவை இடைவெளிகளில் வெளிப்பட்டு, எதிர்மறையான எண்ணங்களாக தோன்றுகின்றன.

"இந்த சஞ்சித வாசனைகளை [சம்ஸ்காரங்களை] நீக்குவதற்கான முறையென்ன?" என ஒருவர் வினவலாம். இதற்குப் பதிலாக, சூத்திரம் விளக்குகிறது:

4.28: ஹாநம் ஏஷாம் க்லேஷவத் உக்தம் ॥ 28॥

4.28: முன்னர் கிளேசங்களை நீக்குவதற்குச் சொல்லப்பட்ட வழிமுறையைப் போலவே, இவை [கர்மவாசனைகள்] நீக்கப்படுகின்றன.

அவித்யா போன்ற கிளேசங்கள் விவேக க்யாதி எனப்படும் விவேகமான அறிவின் [பிழையற்ற அறிவின்] அக்னியால் எரிக்கப்பட்டு, மேலும் அவை கர்மவாசனைகளை உருவாக்காமல் போகின்றன. அதேபோல், மெய்த்தன்மையைப் பற்றிய அறிவால் [புருஷ க்யாதியால்], கவனச் சிதறலுக்கான வாசனைகளும் எரிக்கப்பட்டு, மேலதிக வாசனைகளை உருவாக்காமல் போகின்றன. இதனால், அவை மேலும் தடைகளை ஏற்படுத்தமுடியாது.

இப்போது, விவேக பகுத்தறிவின் நுட்பமான எழுச்சிகளையும் நிறுத்துவதற்கான முறையை விளக்க சூத்திரம் கூறுகிறது:

4.29: ப்ரஸங்க்யாநே அபி அகுசீதஸ்ய ஸர்வதா விவேக க்யாதே: தர்ம மேக: ஸமாதி: ॥ 29॥

4.29: மேன்மையான விவேக பகுத்தறிவில் நிலை கொண்டவருக்கும், புறவுலகப் பொருள்களிலிருந்து முற்றும் பற்றற்ற நிலையிலிருக்கும் போது, 'தர்ம மேக' சமாதி உண்டாகிறது, [அது முக்தியில் நிறைவடைகிறது].

துயரமில்லாதவையாக இருப்பினும் இடைநிலைப் பயன்களை நோக்கி உள்ள பகுத்தறிவு, 'மேன்மையான விவேக பகுத்தறிவு' என அழைக்கப்படுகிறது. இந்த நிலையிலும், புற உலகின் அசுத்தம் கலந்த பொருட்களின் மீதான ஆசையை முற்றிலும் விலக்கிய யோகி, எல்லா விதத்திலும் முழுமையான விவேக பகுத்தறிவில் நிலையாகிறார்.

இந்த யோகி, இரட்டைத் தன்மைகளைத் தாண்டிய [கருமை வெண்மையற்ற] சமாதியை அடைகிறார் , மேலும் முக்தியின் பலன்கள் அவனின் மீது பொழிகின்றன. இந்த ஒருமையில் ஆழ்ந்து நிலைநிற்றலே 'தர்ம மேக' சமாதி என அழைக்கப்படுகிறது, இது முக்தியில் நிறைவு பெறுகிறது.

அதனால் [தர்ம மேக சமாதியினால்] என்ன நிகழ்கிறது? இதற்கு விளக்கம் கூறப்படுகிறது:

4.30: தத: க்லேஷ கர்ம நிவ்ருத்தி: ॥ 30॥

4.30: அந்த [தர்ம மேக சமாதி] நிலையின் மூலம், கிளேசங்களும் அவற்றின் மூலம் உண்டாகும் கர்மாக்களும் அறவே நீங்குகின்றன.

அந்த தர்ம மேக சமாதி நிலைமையிலிருந்து, கிளேசங்கள், அதிலிருந்து எஞ்சிய கர்ம வாசனைகள், மற்றும் அவற்றினால் உண்டாகும் கர்மாக்கள் முற்றிலும் முடிவடைகின்றன.

அதன்பின் [அந்த நிலைமையில்], என்ன நிகழ்கிறது? இதற்கு விளக்கம் கூறப்படுகிறது:

4.31: ததா ஸர்வ ஆவரண மல அபேதஸ்ய ஞாநஸ்ய அநந்த்யாத் ஞேயம் அல்பம் ॥ 31॥

4.31: பின்னர், குற்றங்களும், மறைக்கும் ஆவரணங்கள் [திரைகள்] அனைத்தும் நீங்கியதால், அறிவு எல்லையற்றதாகி, மேலும் அறியவேண்டியது அருகியதாகவும், அவசியமற்றதாகவும் ஆகின்றன.

மனதை மறைக்கும் ஆவரணங்கள் [திரைகள்], ரஜஸ் [ஆரவாரம்] மற்றும் தமஸ் [மந்தம்] ஆகியவற்றால் உருவாகும். இவை கிளேசங்களாகவும் மற்றும் கர்மாக்களாகவும் வெளிப்படுகின்றன. இவை கூட்டு வடிவத்தில் ஆவரணமலங்கள் [ஆவரணக் குற்றங்கள்] என அழைக்கப்படுகின்றன.

இந்த ஆவரணங்கள் தர்மமேக சமாதி மூலம் அகற்றப்பட்டபோது, தூய புத்தி மூலம் ஒளிவீசும் அறிவு எல்லையற்றதாக விளங்குகிறது. அதற்குப் பக்கத்தில், அறியத்தகுந்தவை அனைத்தும் அருகியவையாகவும் அர்த்தமற்றவையாகவும் தெரிகின்றன. உதாரணமாக, இந்நிலையில் விளங்கும் அறிவு வானம் முழுவதும் விரிந்திருக்கும் போது, அறியவேண்டியவை ஒரு சிறிய மின்மினிப்பூச்சியின் மங்கிய ஒளியினைப் போல ஒப்பிடப்படுகிறது.

தர்மமேக சமாதி அடைந்த பின்பு என்ன நிகழ்கிறது?

4.32: தத: க்ருதார்தாநாம் பரிணாம க்ரம ஸமாப்தி: குணாநாம் ॥ 32॥

4.32: பின்னர், குணங்கள் தமது நோக்கத்தை நிறைவேற்றி விட்டதால், அவைகளின் பரிணாம மாற்ற வரிசை முடிவடைகிறது.

தர்மமேக சமாதி அடைந்த பின்பு—உயர்ந்த பற்றின்மை மற்றும் எல்லையற்ற அறிவால் உணரப்பட்ட நிலையில், விவேகத்தின் மூலம் கிடைத்த அறிவு [விவேக ஞானம்] நிறைவடைந்த பின்பு—சத்வம் மற்றும் பிற குணங்கள், புருஷனுக்கு அனுபவம் [போகம்] மற்றும் முக்தி [அபவர்க்கம்] வழங்கும் தமது நோக்கத்தை நிறைவேற்றியதால், அவற்றின் பரிணாம மாற்றங்கள் நிறுத்தம் அடைகின்றன.

இது மஹத் முதல் அஹங்காரம் மற்றும் பிற பரிணாம நிலைகள் வரை நிகழ்ந்த குணங்களின் பரிணாம மாற்ற வரிசையை முழுதும் நிறுத்தியதாகும்.

க்ரமம் என்றால் என்ன என்ற வினாவிற்குப் பதிலாக விளக்குகிறது:

4.33: க்ஷண ப்ரதியோகி பரிணாம அபராந்த நிர்க்ராஹ்ய: க்ரம: ॥ 33॥

4.33: க்ரமம் என்பது ஒவ்வொரு க்ஷணத்திலும் நிகழும் முன்னேற்றம் ஆகும், மேலும் அது பரிணாம மாற்றத்தின் இறுதி நிலைகளால் காணமுடிகின்றது.

'ஒவ்வொரு கணத்திலும் ஏற்படும் முன்னேற்றமாக' முன்னேற்றத்தின் தன்மையை விவரிக்கிறது. தொடர்ச்சியான வரிசையில் நிகழும் ஒவ்வொரு கூறினுக்கும் நேரிணையானது கணம் [க்ஷணம்]. அவையெல்லாம் ஒன்றன்பின் ஒன்றாக இணைந்து, அவற்றின் முன்னேற்றத்தை நிர்ணயிக்கிறது; எனவே கணங்களின் தொடர்ச்சியான பரிணாமங்கள் க்ரமமாகக் கொள்ளப்பட வேண்டும்.

இதற்கான சான்று பரிணாமத்தின் இறுதி நிலைகள் மூலம் உணர முடிவதிலுள்ளது. உதாரணமாக, மண் தனது பரிமாணங்களில்—மண்கட்டி, பானை, உடைந்த ஓடு, தூள், பின்னர் நுண்ணிய துகள்கள் என—மாறி, நேரடியாக உணரக்கூடிய பரிணாமங்களைப் பிரதிபலிக்கிறது. இவற்றில் ஆரம்ப நிலை மற்றும் இறுதி நிலையை அறிவதன் மூலம், அந்த முன்னேற்றத்தின் க்ரமம் எப்படிப்பட்டது என அனுமானத்துடன் உணர முடிகிறது.

இதுவே இந்த சூத்திரத்தின் பொருள்.

குணங்களின் தொடர்ச்சியான பரிணாமங்கள் நிறைவடைந்த பின் விளைவாக ஏற்படுவது:

4.34: புருஷார்த்த ஸூன்யாநாம் குணாநாம் ப்ரதி ப்ரஸவ: கைவல்யம் ஸ்வரூப ப்ரதிஷ்டா வா சிதி ஸக்தி: இதி ॥ 34॥

4.34: குணங்களின் தொடர்ச்சியான பரிணாமங்கள் நிறைவடைந்தபோது, அவை பூர்ணமாக ப்ரகிருதியில் [மூல காரணத்தில்] திரும்பிச் சென்று லயித்து, புருஷனுக்கான பயன்முடிந்து அற்றதாக மாறுகின்றன. இதுவே கைவல்யம் [முக்தி], அது உண்மையான தன்மையான சுத்த சித்தில் நிலைபெறுதல் அல்லது பற்றற்ற சுத்த சித் சக்தி என அழைக்கப்படுகிறது.

காரண காரியத் தன்மையுள்ள குணங்கள், அனுபவத்தையும் [போகத்தையும்] மற்றும் முக்தியையும் [அபவர்கத்தையும்] வழங்கும் தனது குறிக்கோளை நிறைவேற்றியதும், அவை தமது மூலமாகிய ப்ரகிருதிக்குள் திரும்பிச் சென்று லயித்துவிடுகின்றன.

இந்த நிலை கைவல்யத்தை [சுத்த தனித்தன்மையை] குறிக்கிறது. இங்கு குணங்களின் செயல்பாடுகள் முடிவடைவதால், சித் [சுத்த பேருணர்வு] மாற்றமற்றதாகவும், தூய்மையானதாகவும், எந்த பற்றும் இல்லாததாகவும் தன்னுடைய இயல்பான நிலையில் சுயம் பிரகாசமாகத் திகழ்கிறது.

இதுவே கைவல்யம்: சுத்த சித்தின் [சுத்த பேருணர்வின்] இறுதிநிலையான முழுமையான சுதந்திரம்.

"இதி" என்னும் சொல்லின் உபயோகம், இத்துடன் போதனைகளை பூரணமாக்கி நூல் நிறைவடைவதை குறிக்கிறது.

பிரார்த்தனை:

சாகரத்தை கப்பலில் ஏறிக்கடந்தாற் போல சம்சார சாகரத்தை எவருடைய அருளால் நான் கடந்தேனோ, இருளை நீக்கும் சூரியனாய் என் அறியாமையைப் போக்கிய அந்த அருள்மிகு குருவுக்கு வணக்கம்.

நான் எங்கே? யோகத்தின் ஆழமும் அரிதும் நிறைந்த பாதை எங்கே?

ஆயினும், பெருமைமிகு குருவின் அருளால், யோக ஸுதாகரா என்னும் உரையை எழுத முடிந்தது.

ஆதி சேஷனின் [அவதாரமாகிய பதஞ்சலி முனிவரின்] வழிவந்த முத்துக்கள் போன்ற சொற்களை சூத்திரத்தினால் [நூலினால்] தொடுத்து, அந்த மாலையை, அருள்மிகு குருவின் திருவடித் தாமரைகளில் நான் வணங்கி சமர்ப்பிக்கிறேன்.

பூஜனீய ஸ்ரீ பதஞ்சலி முனிவரால் அருளப்பட்டு, ஸாங்க்யப் பிரவசனம் என அழைக்கப்படும் யோக சாஸ்திரத்தில், சந்நியாச ஆச்சாரியரான அருள்மிகு பரமசிவேந்திர சரஸ்வதியின் திருவடிகளின் சேவைக்கு அர்ப்பணிக்கப்பட்ட

அருள்மிகு சதாசிவேந்திர சரஸ்வதியால் எழுதப்பட்ட யோக ஸுதாகரா உரையின் முக்தி அதிகாரம் [கைவல்ய பாதம்] இங்கே முடிவுறுகிறது.

ஓம் தத் ஸத் ப்ரஹ்மார்ப்பணமஸ்து!

** ஹரி: ஓம் **